Ik woon in de natuur. Gelukkig maar, want ik ben absoluut geen stadsmens. Ja, soms voor een dagje. En dan weer snel terug, doodmoe van alle geluiden en gezichten. Vogels maken ook best veel herrie. Maar dat is toch anders. In mijn beleving dan.
Echte natuur hebben we in Nederland eigenlijk niet meer. Behalve dan de zee. Voor de rest staan er overal bordjes, omheiningen, wordt er afgeplagd, omgezaagd en lopen er dieren die echt van nature van je lang zal ze leven niet hier zouden lopen. ‘Natuurbouw’ las ik ooit in een ambtelijk stuk. Nog altijd moet ik erg lachen om die contradictio in terminis.
Hooglanders, schapen en pony’s (in ons geval Exmoors) worden ingezet voor begrazing, zodat de duinen niet vergrassen. Ik vind dat als dierenliefhebber op zich wel leuk. Maar dat komt omdat ik gewend ben om met 600 kilo dier om te gaan. Mijn moeder, toen ze er nog was en nog liep, vermeed dit stuk Texel met een grote boog, nadat ze een keer oog in oog was komen te staan met een hooglanderstier, die een soort kapstok voor een heel gemeentehuis vol ambtenaren op zijn hoofd meetorste. Het beest was de goeiigheid zelve, maar ik heb de paardengenen niet van mijn moeders kant. Hier op stal kwam ze ook niet verder dan tot een meter van de stalramen. ‘Ze zijn wel erg groot’, mompelde ze dan.
Roze strikjes
Ik denk dat er meer mensen zijn die het niet zo hebben op loslopend wild van dergelijk formaat. Hoewel een beheerder me ooit vertelde dat hij aan het einde van het seizoen eens één van de wilde pony’s aantrof met roze strikjes in zijn manen. Misschien vinden sommige natuurinstanties het wel een prettig bijverschijnsel dat veel mensen bang zijn voor grote grazers. Want er zijn types bij die de mens liefst geheel uit de ‘natuur’ willen weren. En als dat beter lukt met een koe dan met een hek, zoveel te beter. Dat daarvoor dan weer oerlelijke schrikdraadomheiningen tussen het fraaie groen nodig zijn, vinden ze niet erg. Vreemd.
Natuurbeschermer?
Onlangs kwam ik weer iets tegen waarvan ik absoluut niets begrijp. Rond enkele waterpoelen in een prachtig natuurgebied hier vlakbij staat prikkeldraad. Ja, je leest het goed.
Dat draad dat in de ban is gedaan omdat het zulke afschuwelijke verwondingen kan veroorzaken bij dieren. Ik heb even nagevraagd waarom in hemelsnaam. ‘Om bijzondere plantjes te beschermen’. Dat is allemaal tot je dienst, maar waarom met prikkeldraad? De hele wereld verbiedt het bij paarden, overheden en dierenbescherming lopen voorop om het gebruik bij dieren te veroordelen. En hier staat het in het natuurgebied. Echt een lekker gastvrij gezicht ook voor je toeristen. Ik heb jarenlang geageerd tegen prikkeldraad dat langs een ruiterpad stond, ook zo idioot. Dat is op één plek na weggehaald. Maar kennelijk lag er nog ergens een restje…
Je kunt toch glad draad gebruiken of –nog veel beter- een leuk rasterwerk van kastanjehout? Zijn die beesten die er lopen geen natuur dan? Het staat er ook nog zo gammel bij dat er makkelijk een pony of een veulen onderdoor kan glippen. Ik wil er niet aan denken wat er gebeurt als hij er daarbij in verstrikt raakt. Natuurbeschermer? In mijn hoofd doemt een ander woord op…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.