Als jullie dit lezen, ben ik mijn leven aan het wagen. Ik heb namelijk een paard met prik-angst. En het is tijd voor de jaarlijkse vaccinaties… Niet iets om naar uit te kijken, in mijn geval.
Ik ben de eerste op te roepen dat ongewenst gedrag bij paarden in de baas zit. Maar nu twijfel ik toch. Ieder jaar komen de fokkers van DD bij ons op bezoek. Ik vind dat altijd heel gezellig. Niet alleen omdat het leuke mensen zijn, maar ook omdat het fijn is om ze te tonen dat het goed gaat met ‘hun kind’. Ze proberen alle door hen gefokte veulens te volgen en dat vind ik mooi. We kregen het over de helaas aan koliek overleden moeder van DD. Ze vertelden hoe de jaarlijkse enting altijd een drama was, want ze had prik-angst… Zou het dan toch gewoon erfelijk zijn?
Vrouwenpaard
DD heeft het al nooit zo op mannen. Tenzij hij ze goed kent. Partner kan hem gerust binnen en buiten zetten. Hoefsmid Ton is zijn vriend, omdat die altijd kalm en geduldig is. En omdat we er vanaf veulen werk van hebben gemaakt hem te wennen aan hoefverzorging. Iedereen keer als Ton er was, ging DD naast het paard dat beslagen werd tussen de kettingen, pakte hij ook even zijn benen op en tikte om te oefenen een paar keer met zijn hamer op de hoef. Nog altijd zorgen we dat we bij het beslaan twee paarden naast elkaar zetten, ook als ze ervaren zijn. Dat geeft meer rust. Ton is zo vertrouwd voor DD dat hij graag zijn grote hoofd op Tons’ rug laat rusten. Of het klittenband van zijn leren schort los pulkt. Wat Ton goedmoedig ondergaat. Maar als de dierenarts komt…dan helpt niks. Tja, het is een man.
Weer een kapot halster
Het gekke is dat als de dierenarts komt voor één van de andere paarden of honden er niets aan de hand is. Dan kan hij DD gewoon benaderen en aaien. Die heeft echter een soort zesde zintuig of inzage in mijn agenda, want hij weet precies wanneer het voor het echie is. We hebben al van alles geprobeerd. Dagenlang vooraf oefenen met een lege spuit, geen punt. In de stal, op de poetsplaats, het maakt niet uit waar. Het draaide er altijd op uit dat ik het zelf moest doen, na kapotte halsters, praam op de neus en bijna gewonden, omdat er 1.80 op zijn achterbenen ging staan en zijn 700 kilo in de strijd gooide. Wat belangrijk is dat je bij hem meteen doorpakt. Eerst aai-aai en quasi lief babygebrabbel trapt hij niet in. Dan doet hij één oor opzij en zie ik zijn oog veranderen. De paardentandarts was aanvankelijk ook een drama. Tot ik een vrouwelijke vond van het type ‘geen gelul’. Het is een klein opdondertje, maar ze wandelt meteen zijn stal in, doet de klem erop en het is goed. Hij is dan werkelijk het braafste jongetje van de klas en laat zich zonder geteut behandelen. Hij doet zelfs goedmoedig zijn hoofd naar beneden als ze er slecht bij kan. Maar we hebben ooit een vrouwelijke dierenarts geprobeerd en dat werkte niet. Ik zou nog kunnen overwegen om de huidige in een jurk te hullen om dat nogmaals te testen, maar ik vrees dat met zulke rare verzoeken de consultkosten wel erg ver omhoog schieten.
Bonte explosies
Voor vandaag heb ik weer een nieuw plan. Ik ga rijden. Met zijn beste vriendin in de bak erbij. En dan daar de prik. Kwestie van mezelf effe goed vastgehouden en hopen dat DD de dierenarts heel laat. En mij. Daar dacht hij de laatste dagen ook niet zo erg aan. Het was weliswaar eindelijk zomer, maar ook oostenwind. En ik weet niet wat dat is, maar dan zijn hier alle paarden fris. Ook bij plus 25 graden. Het riet is nog niet gemaaid, dus dat beweegt dan naast de bak. Goed voor enorme explosies, op zijn teentjes lopen, een hals als een snaar en oren die elkaar bijna raken. Even longeren vooraf helpt niet. Daar loopt hij als een dooie sul. Maar eenmaal in de bak is meneer wakker. En ik? Ik word te oud voor dat soort ongein. Het enige dat helpt is rustig blijven, zoveel mogelijk negeren en hem proberen vertrouwen te geven. En de onmisbare nekriem vasthouden, want zelfs met dat weet hij me zo weg te slingeren dat je al je beugels kwijt bent en het bijna spannend wordt. Ik kreeg een tip van iemand die dezelfde ervaring heeft: een geluiddempend oornetje. Dat ga ik proberen. Jullie horen ervan. Tenminste, als ik het vaccineren overleefd heb…