Ik sta als regel open voor nieuwe ontwikkelingen. Daarbij kijk ik wel graag de kat uit de boom, in plaats van vooraan mee te hollen. Maar ik ben niet meteen anti. Zelfs niet als ik er wel gelijk in mijn hoofd bedenkingen tegen heb. Eerst even rustig ervaren wat het is, hoe het werkt, voordat je begint te brullen. Daarna wil ik wel mijn eerlijke mening geven. En dat doe ik dus nu bij deze: die nieuwe dressuurprotocollen zijn ruk!
Op de protocollen staat tegenwoordig per cijfer een vakje met omschrijvingen uit het scala der dressuur. De bedoeling is dat je als jury laat onderstrepen waar je iets over wilt zeggen, om je cijfer te motiveren. Zowel in positieve, als in negatieve zin. Oftewel, als iemand keurig recht binnenkomt, maar het paard beweegt zijn hoofd nogal, dan onderstreep je ‘rechtgerichtheid’ en ‘aanleuning’ en schrijf je in het vakje opmerkingen: keurig recht, hoofdhouding nog wat stiller.
Tot zover alles duidelijk. Het idee erachter is dat de feedback positiever wordt. Er zijn genoeg voorbeelden van nogal krasse uitlatingen van juryleden in de trant van ‘je kunt er niets van’. Daarnaast hebben we te maken met de tegenwoordige tere zieltjes van prinsjes en prinsesjes, die zich na één manegekaart Anky of Edward wanen. Om nog maar niet te spreken van de ouders, die er nog veel minder tegen kunnen als hun pronkstuk te horen krijgt dat een paar extra lesjes misschien geen slecht plan is.
Geheel eigen opvatting over dressuur
Het idee is natuurlijk ook dat we af raken van juryleden die hun cijfers niet of nauwelijks motiveren. Je hebt weinig aan een protocol waar maar één of twee dingen op staan. Het andere is dat de uniformiteit in uitingen bij juryleden helaas ver te zoeken is. Niet alleen in taalgebruik, maar helaas ook qua opvattingen. De KNHS doet haar uiterste best met bijscholingen, toch schieten er nog wel bijzondere types tussen de mazen door, die er geheel eigen opvattingen over dressuur op na lijken te houden. Door standaardkreten te onderstrepen, hebben we in ieder geval die uniformiteit te pakken. En als je dat verplicht bij ieder cijfer moet doen, heb je overal een idee waarom je dat cijfer hebt gekregen.
Het voortraject naar degenen die ermee moesten werken, zoals juryleden, bestond uit een online bijscholing. Dat was een heldere uitleg in de vorm van eenwegverkeer. Er werd verteld hoe we ermee moeten omgaan. Wedstrijdsecretariaten kregen de tip om wat meer tijd in het programma in te ruimen per proef. Want het vergt tenslotte extra handelingen.
Niet te lezen
En nu de praktijk. Dat begon met online jureren. Ik print daarvoor de protocollen uit en ga dan de filmpjes bekijken, waarbij ik ondertussen meeschrijf in klad. Daarna vul ik alles zoals het hoort in op de computer in het excelsheet. Maar door de extra vakjes is de coupon zo klein geworden, dat ik zelfs met mijn leesbril op hoofdpijn krijg van het turen. Het combinatienummer was alleen te controleren door heen en weer te klikken tussen schermen, dus steeds de boel op ‘pauze’ te zetten. Het invullen was helemaal een drama. Je moet steeds de bewuste opmerking selecteren en op de knop ‘onderstrepen’ klikken. Veel extra handelingen, die ervoor zorgden dat ik meer dan twee keer zo lang bezig was. Er is een afspraak gemaakt over de hoeveelheid proefjes per uur voor de declaratie. Het gaat me niet om die luizige vijf euro, maar die vlieger gaat nu helemaal niet meer op. Het was zoveel werk dat ik het echt niet leuk vond.
Ruiters zijn niet achterlijk
Maar, niet meteen getreurd, ik had ook nog een afspraak staan om het ‘live’ te proberen… Ik had één van de meest ervaren schrijfsters mee die je je maar kunt wensen. Na een paar deelnemers besloten we gezamenlijk de handdoek qua onderstrepen in de ring te gooien. Het was niet bij te houden. Die extra tijd lijkt leuk, maar je hebt er niets aan. Je moet namelijk die extra handelingen tijdens de proef doen. En ik kan moeilijk de ruiter vragen om onderweg even te stoppen, omdat we nog aan het invullen zijn. Bovendien is het nogal dubbelop. Als een paard kaarsrecht gaat over de AC lijn en ik laat ‘rechtgericht’ onderstrepen, dan slaat het nergens op om daarna ook nog eens ‘keurig recht’ op te schrijven. Maar dat moet wel, want als ik alleen een streep onder die kreet laat zetten zonder opmerking, zou de ruiter kunnen denken dat daar misschien iets mis mee was. Ik laat altijd veel bijschrijven. Maar dat ging nauwelijks, want daar is minder ruimte voor.
Daar heb je toch niets aan?
Sommige juryleden hebben het uit tijdgebrek bij het onderstrepen gelaten, zonder aanvullend commentaar. Ik heb een paar ruiters gevraagd wat ze daarvan vonden. De verwarring of het als positief of negatief moest worden gezien was compleet. Iemand opperde dat er misschien met verschillende kleurtjes kan worden gewerkt. Dus rood voor iets dat slecht ging en blauw voor het goede. Of onderscheid door te strepen en te omcirkelen. De algemene mening over feedback was opvallend. Negatief commentaar is niet leuk, maar ze wilden toch liever weten waar ze aan toe waren. Of, zoals één van hen het verwoordde: ‘ik had laatst een coupon met overal ‘keurig gedaan’ erbij, terwijl ik alleen zesjes en vijfjes kreeg. Vond die jury het onderstreepte nou goed of juist niet, geen idee. Daar heb ik toch niks aan?’
Iets zegt mij dat ruiters die het écht willen leren wel tegen een stootje kunnen. We doen immers een sport waar je al niet op een blauwe plek meer of minder hoeft te kijken. Dus een mentale blauwe plek op z’n tijd kunnen ze wel hebben. Naast een klontje en een welgemeend ‘braaf’.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.