Wij hebben een hele brede eikenhouten drie meter lange vensterbank. Die kan eraf en dat moest ook, want de schilder kwam. We hadden onszelf na de dood van Beer beloofd de woonkamer op te (laten) knappen. Dit was stap 1. Maar daarvoor moest de kamer wel leeg. En de vensterbank dus weg.
Ik liep al de hele ochtend naar mijn kantoor op en neer te zeulen met dozen en meubelstukken. Het leek me handig om de verzameling dooie vliegen achter de vensterbank ook vast weg te zuigen. Buitengebied hè, dan heb je die krengen. Ik trok met enige moeite dat loodzware ding iets naar voren, in de verwachting dat die wel in balans bleef hangen. Niet dus.
Op stal ben ik altijd super consequent. Stevige laarzen of schoenen aan is de regel. Maar ja, ik was niet op stal. Ik liep op van die superzachte Adidas sneakers. De vensterbank klapte naar beneden, bovenop mijn linkervoet. Op mijn grote teen om precies te zijn. Nou vind ik mezelf niet kleinzerig. Ik heb de nodige blessures doorstaan zonder kik te geven, inclusief het onverdoofd zetten van hechtingen in mijn kop. Maar dit was een heel nieuw level van pijn.
Je wil het niet, maar het moet wel…
Je moet het je zo voorstellen: van binnen spatten er allemaal bloedvaatjes uit elkaar. Groot alarm in je lichaam, dat er als een gek méér bloed naartoe stuurt, om reparatiestofjes te brengen. Die teen wil niets anders dan opzwellen tot proporties van een ballon, waarmee je de Noordzee kan oversteken zonder nat te worden. Dat wil je niet, want al dat oprekken geeft nog meer ellende. Dus kouwe kraan, bevroren bloemkoolrijst, alles uit de vrieskast en been zo hoog mogelijk, onderwijl kronkelend van de excruciating pijn. Als dat onhoudbaar wordt, grijp je naar een drukverband. Daardoor moet je in gevecht met je eigen lichaam, dat hele andere plannen heeft. Dat wil alleen maar zwellen, zwellen, zwellen. Onderwijl probeer jij dus de inmiddels paars uitslaande teen in een dwangbuis te persen… Typisch gevalletje mind over matter. Een paar keer zuchten en dan aantrekken, die tape. Het zweet liep in stralen over mijn rug.
Oh, die is vast gebroken…
Echt, ik stel me niet aan, ik heb een uur liggen sterven. Maar ja, de kamer was nog niet leeg. Dus ik moest weer van mezelf. En daarvoor moet je wel een schoen aan. Er was een reden voor dat die vrouwen in de Franse tijd steeds flauwvielen als ze in zo’n korset gesnoerd zaten hè. Ik weet nu hoe dat ongeveer gevoeld moet hebben. En dat was dan nog de meest zachte schoen die ik kon vinden. Ik heb in mijn hele oogoperatietoestand niet een keer zoveel afgezien als nu. Waarom doet je voet zo achterlijk veel pijn? Kan dat niet wat minder?
Met een extra laagje flex wrap -ik heb een uitgebreide dieren apotheek- ging het net.
Zo heb ik de rest van de middag rondgehobbeld. Alleen was het wel mijn weiland-mestruimbeurt. Dus zware laarzen aan… oef dat viel niet mee. Strompelend en met tranen van pijn is het gelukt. Ik zet mijn voet echter raar scheef neer, merk ik, wat dan weer op hele andere plekken overlast geeft. Toevallig moest ik fysio Saskia Heijkants interviewen, je weet wel, die van de flexchair. Ze heeft iets nieuws bedacht, uiteraard ook weer om houding en zit te paard te verbeteren, wordt een gaaf verhaal. Zij heeft verstand van lichamen en keek meewarig naar mijn gehobbel. ‘Zit vast een breukje in’, zei ze.
We zullen doooorgaan…
Ik zal jullie de foto ervan besparen. Geloof mij, het ziet eruit als iets dat ze goed kunnen gebruiken in het nieuwe spookslot van de Efteling. Partner dacht dat ik zo niet te paard kon voorlopig. Er klonk iets hoopvols in zijn stem. Ik durf nog niet te denken aan het aantrekken van een rijlaars. Maar ik heb ook ooit doorgereden met twee gebroken vingers, dus ik was eigenlijk van plan om gewoon op te stappen. Hoezo verslaving…? Ik noem dat gewoon passie. Maar op hoge hakken wordt ‘m voorlopig even niet.