Ik ben geblesseerd. Als ik een paard was zou je zeggen dat ik een peesklap heb. Met alles erop en eraan, compleet met zwelling. Na vele jaren probleemloos hardlopen, heeft mijn achillespees ineens besloten dat ie het wel genoeg vindt.
Het was er niet van het ene op het andere moment. Ik had al een enige tijd een beetje onprettig gevoel in mijn enkel. Maar dat was nooit vlak voor of na het hardlopen. Ik ben opgevoed met het ´niet zeuren´ principe, dus ik besteedde er weinig aandacht aan. Hupla, weer 10 kilometer. Tot ik op een ochtend niet meer op mijn been kon staan.
Frustratie
Ik kan er niet zo goed tegen als mijn lichaam me in de steek laat, dus het levert behalve een hoop ongemak veel frustratie op. Last van je enkel hebben als schrijver is nog niet zo´n probleem, maar als instructeur loop ik graag een beetje mee met mijn leerlingen. Vooral als het moeilijk of spannend wordt. Terwijl ik dat nu in een hobbelige paardenbak zeker niet moet doen. En het hoeft niet, want ook ik gebruik tegenwoordig een oortje. Geweldig ding, ik zou niet meer zonder kunnen, met de altijd aanwezige Texelse wind. Want ja, ik sta het merendeel in buitenbakken. In diverse weerbestendige uitmonsteringen, maar daarover een andere keer.
Afstijgen is bij hem sowieso al een soort afdaling naar het basekamp van de Mount Everest.
Een half uur staand in de beugels galopperen over het strand bleek ook niet zo´n goed idee. Ja, dat galopperen wel. Zowel ik als mijn lieve reus werden er uitermate blij van. Maar ik had beter op mijn kont kunnen blijven zitten. Zolang ik in het zadel zat was er niets aan de hand. Afstijgen is bij hem sowieso al een soort afdaling naar het basekamp van de Mount Everest, maar toen we eenmaal touchdown hadden, kon ik me nog net vastgrijpen aan zijn voorknie, want ik zakte zo door. Iets werkte niet meer.
Leerzaam
Je zou het misschien niet zeggen, maar ik ben niet zo heel erg van alles van de positieve kant bekijken. Maar als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat er een hele leerzame ervaring aan vast zit. Voor het eerst voel ik aan den lijve wat een paard met een peesblessure meemaakt. En dat is toch verrassend.
Het probleem met een dergelijke blessure is dat het niet voortdurend pijn doet. Het is sowieso niet zo heel erg pijnlijk, meer ongemakkelijk. Je voelt dat iets het niet normaal doet. Het is wat zeurderig, met af en toe een steek.
Drama
Na enige tijd rust is het opstarten een drama. Je wilt gewoonlijk al niet zien hoe ik uit bed kom, maar nu helemaal niet. Als ik eenmaal op gang ben gaat het echter prima, niks aan de hand. Dat is dus ook het verraderlijke. Ik kan me nu levendig voorstellen hoe je na een weekje rust weer aan de slag gaat met een paard, omdat de kreupelheid over lijkt te zijn. Maar goed is het dan allerminst. En door deze aanpak duurt het echte herstel nog veel langer. Iets waar ik helaas inmiddels ook over kan meepraten.
Heupwiegend
Ik zit nu tot mijn knieholte in de tape. Eén lichtpuntje: de knalroze –zo niet mijn kleur- is vervangen door een blauwe. En als je denkt: wat doet ze idioot…. ik moet van mijn fysio meer heupwiegend lopen. Mijn partner kan het wel waarderen. Waarschijnlijk heb ik al langere tijd last en ben ik onbewust mijn lichaam gaan vasthouden, waardoor ik niet meer helemaal goed afrolde over mijn voeten, waardoor het vervolgens helemaal mis ging. Ook zo’n waarschuwing. Paard met een pijnlijke rug of stijfheid elders…? Gaat je al een lichtje branden? Dus ik heupwieg achter de kruiwagen en loop als een fotomodel op de catwalk mijn paarden buiten te zetten.
Hoe lang dit allemaal gaat duren? Geen idee. Lang is het bange vermoeden. Zucht.