En zo stond ik dus onwennig in de supermarkt tussen het enorme aanbod een pak pampers uit te zoeken… Voordat jullie en alle Texelaars die me hebben gezien héle rare dingen gaan denken: het is voor DD. Daar ging uiteraard een verhaal aan vooraf.
Ongeveer twee weken geleden pakte ik DD een dagje aan de longeerlijn. Ik weet al niet meer waarom. Te druk of te harde wind naar mijn smaak. Hij walste vrolijk in de rondte, ik was echt aan het genieten van de mooie, losse manier waarop hij beweegt. Ik laat hem altijd even volte sluiten en openen. Linksom ging dat geweldig, maar rechtsom leek hij niet helemaal soepel te gaan. Nou is onze longeerbak niet overal vlak. Het binnenste stuk waar je staat is harder en meer vergrast dan de rand waar ze normaal lopen. Ik liet hem nog een keer naar binnen komen en dacht het weer te zien. Maar ik weet het aan de bodem. Rechtuit was er immers niet aan de hand.
De dag erna heb ik gewoon gereden en ook de rest van de week liep hij als een zonnetje. Ik moet er wel bij zeggen dat ik, door de omslag naar beter weer, voornamelijk in het bos rechtuit heb gereden. Vorige week dinsdag nam ik hem mee naar de wekelijkse clubles. Hij liep geweldig op de Agterbergbodem. Alle oefeningen gedaan, zeer tevreden met zijn lichtheid. Hij gaat steeds beter dragen achter. Tot ik aan het einde nog een kleine volte naar rechts draaide…kreupel! De clubinstructeur ook stomverbaasd, want de hele sessie ervoor met alle series en zijgangen was er niets te zien (en te voelen) geweest.
Niks aan te zien…of toch?
Ik ben het tijdperk van afwachten voorbij. Aangezien het kennelijk een week ervoor ook al niet helemaal lekker was, was het dus al zeker 8 dagen niet goed. Even aankijken kan, maar dat is me te lang. Meteen de kliniek gebeld en een afspraak gemaakt. Over de straat rechtuit walste hij opnieuw vrolijk weg en ik begon me al te voelen als iemand die met kiespijn naar de tandarts gaat en dan ineens niets meer voelt. Op de zachte volte rechtsom was ook nauwelijks iets te zien, maar op het harde wel, en hoe. Dokter Willem had meteen een vermoeden, maar voor de zekerheid verdoofde hij wel de ondervoet. DD heeft ons eerder eens voor de gek gehouden, toen alle medici dachten dat het hoog zat en het in zijn voet bleek te zitten. Maar dat was links, dit was overduidelijk rechts.
Gewrichten uit het boekje
Anyway, lang verhaal kort: na de röntgenfoto’s keek Willem blij. Het kogelgewricht was namelijk uit het boekje, zo mooi. En er was duidelijk te zien wat het wel was, namelijk een enorme kneuzing hoog in zijn hoef, rechtsbuiten. Met kracht op een steen getrapt of misschien heeft een ander paard erop gestaan. Dat laatste kan natuurlijk, als je ze zoals wij in een groepje in de wei hebt. Maar dat is een risico wat erbij hoort en in mijn ogen ruim opweegt tegen de voordelen van een paardwaardig leven, waardoor hij waarschijnlijk ook zulke mooie gezonde gewrichten heeft. Dit is effe lastig, maar gaat over. Hoe lang dat gaat duren is moeilijk te voorspellen. Het zat te diep om open te snijden, dus het moet weken. Bij gebrek aan hoefschoen is een pamper daar zeer geschikt voor. Met een papje van havermout en ducktape aan de buitenkant. Biotex niet, dat droogt juist uit. Dat is geschikt bij ontstekingen, maar dit is echt een kneuzing.
Hee, jij hier ook…?
Je kan dus in dit geval zeggen dat ik had kunnen afwachten, want dit groeit eruit. Maar ik ben groot voorstander van het laten stellen van een diagnose met een deskundige arts en de geweldige apparatuur die daar tegenwoordig voor beschikbaar is. In plaats van maar wat aanklooien en je paard misschien onnodig pijn laten lijden. En jezelf, want je blijft toch piekeren als je niet weet wat er is. Nu kan ik rustig afwachten, pamperen en nathouden, want ik weet dat dit goed komt. Ik moet nog even vertellen hoe supertrots ik op DD was, die zich werkelijk voorbeeldig gedroeg in de kliniek, waar er toch op allerlei gekke plekken naalden in zijn lijf worden gestoken. Wel grappig was dat hij zijn Texelse buurman zag staan, die gelukkig is hersteld van een koliekoperatie. Er was enthousiast gehinnik over en weer, duidelijk herkenning.
Bij twijfel, gáán
Er zit nog een moraal in dit verhaal. We rijden tegenwoordig overal op van die superbodems. Dat kan bij sommige blessures zoveel demping geven, dat er niet of nauwelijks is te zien dat er wat mis is. Maar…dat is er soms dus wel. DD was zo braaf om gewoon door te lopen, hij gaf me geen enkele indruk dat er iets mis was. En misschien voelde hij dat zelf ook niet zo, op die Nike Air bodem. Tot we in zo’n krappe bocht echt druk op die plek zetten. Twijfel je of je paard goed loopt, haal er dan niet Jan en alleman en de buurvrouw bij, maar ga naar een paardenkliniek. Ja, dat kost. Maar dat geldt ook voor al die mooie dekjes, laarzen en andere toeters en bellen die we beslist nodig hebben. Dit gaat om je vriendje die pijn heeft. Hij kan je niet vertellen hoeveel. Het is je plicht als eigenaar of verzorger om deskundig uit te laten zoeken wat er aan de hand is.