Paardrijden op Mars…?

ESA, de Europese zusterorganisatie van NASA,  zoekt nieuwe astronauten. Het bericht was me al opgevallen. Ik werd er deze week opnieuw mee geconfronteerd, omdat een goede vriendin er een verhaal over maakt. Helaas, ik maak geen kans…

Het doet een beetje pijn om dit te bekennen: ik ben te oud. En ze hebben in de ruimte weinig aan een tekstschrijver die op gebied van exacte vakken alleen voldoendes voor biologie scoorde. Ik kan ook nog iets met paarden. Maar dat je werkelijk een dewback of een tauntaun tegenkomt, lijkt me niet waarschijnlijk, ondanks de cavalerie-achtige aanval op de vleugel van een ruimteschip in één van de Star Wars films.

Het is een gekke combinatie: liefde voor paarden en voor ruimtevaart. Lastig te combineren ook, als je met beide wat wilt doen. En met ‘doen’ bedoel ik dan je werk ervan maken. Want als je serieus iets wilt met het buitenaardse, denk je toch al snel aan organisaties als ESA en NASA. Natuurlijk kun je proberen daar een baan te krijgen en daarnaast gezellig voor de hobby blijven paardrijden. Maar zet je daadwerkelijk in op astronautentraining, dan ben je vaak en veel van huis. En dat was voor mij altijd een dealbreaker.

Allesoverheersend

Zo langzamerhand kijk ik tegenwoordig wel eens terug. Wat heb ik nou eigenlijk allemaal gedaan met mijn leven? Bij alle keuzes stond er met hoofdletters PAARD boven. Al het andere werd daaraan ondergeschikt gemaakt. Studeren op zo’n plek dat ik daar omheen mijn paarden kon blijven rijden. Als ik eerlijk ben, heb ik misschien wel nooit echt gekozen wat me het leukste leek qua opleiding of vak, maar meer wat er te combineren was met die allesoverheersende passie. Ik klaag niet hoor. Ik heb er veel voor teruggekregen. En naast paarden is schrijven iets dat in mijn bloed zit, dus alles is – via  enige omwegen-  op z’n pootjes terecht gekomen. Maar heeft het me belet om te doen wat ik soms wilde? Jazeker.

Het is de manier waarop ik omga met commitment. Een paard, een hond en zelfs al een kat, het is voor mij geen ‘ding’, maar een verantwoordelijkheid. Ik vind het erg moeilijk om daar concessies aan te doen. In mijn kronkelige hoofd doe ik ze al tekort als ik een dagje wegga, waarbij ik uiteraard oppas heb geregeld. Ik geef toe dat dat tamelijk dwangmatig is. Laten we het maar helemaal niet over vakantie hebben. Ik wíl heus wel weg, maar alleen als ik zeker weet dat alles voor de beesten goed is geregeld. En niet te lang. Eén van mijn dromen is een bezoek brengen aan het Kennedy Space Center in Cape Canaveral. Is er nog nooit van gekomen, geheel mijn eigen schuld. En gaat voorlopig ook nog wel even duren met al dat Corona-gedoe.

Nog nooit zonder paarden

Toen ik nog wel eens op pad was voor lezingen of evenementen, sprak ik soms van die gedreven paardenmeisjes. Ze lijken minder vaak voor te komen, want er is meer afleidend leuks bijgekomen. Maar soms tref je ze nog wel. Ik probeer ze altijd een wijze raad te geven, die ik in mijn jeugd graag had willen krijgen, maar waarschijnlijk zo naast me neer had gelegd: kies eerst voor jezelf. Die paarden kan altijd nog. Ga eerst doen wat je wil, volg je droom, probeer alles uit. Betekent dit dat ik had gewild dat het anders was gegaan? Nee hoor. Zoals ik al zei: ik heb er veel voor terug gekregen. Je kunt niet alles en als je dat toch probeert, doe je dingen half. Dat is niet erg, maar niet mijn stijl. Mijn leven is nooit zonder paarden geweest. Ik denk ook dat ik doodongelukkig zou zijn zonder. Ik heb een vriendin die een super oppas is, maar uiteraard ook een baan en een leven heeft. Je zou zo iemand permanent in je buurt moeten hebben, dat zou de zorg voor alle levende have iets lichter maken. Vooral ook in mijn hoofd. Soms benijd ik mensen die hun ouders met paardenachtergrond in de buurt hebben.

Een winderige dag

De ruimtevaart dus. Ik zit aan mijn beeldscherm gekluisterd bij de beelden van Crew Dragon van SpaceX. Afgelopen week was het weer raak: de landing van de Perseverance op Mars. Ik pakte er nog even een verse bak koffie bij. We hebben zo’n supersonisch apparaat dat verse bonen maalt, wat met een hoop herrie gepaard gaat. Meestal doet hij daarna uit zichzelf een luidruchtige spoelcyclus. Ademloos keek ik naar de beelden. Er zat zelfs een microfoon aan die lander, waardoor we de eerste geluiden van mars hoorden. Een duidelijke windvlaag, voor ons eilandbewoners herkenbaar, net als een winderige dag op het strand. Partner keek meewarig opzij naar mijn ontroerde gezicht. ‘Laat mij eens luisteren’, zei hij. Met ingehouden adem keek ik naar hem, in de verwachting dat het net zo’n verpletterend effect op hem zou hebben. Peinzend keek partner naar mij. ‘Mars klinkt verdacht veel als een koffiezetapparaat. En als het er zo waait betekent het dat het daar net zulk k**weer is als hier…’

Ik merk het al. Aan hem is geen astronaut verloren gegaan. Mocht iemand zich geroepen voelen om zich aan te melden als oppas, dan hebben we een mooi huis op een prachtig plekje beschikbaar. Wees er wel op voorbereid dat je een astronautentraining-achtige toelating moet ondergaan en wordt achtergelaten met een instructieboek dat dikker is dan de handleiding voor het bedienen van een spaceshuttle.