De feestdagen, tja. Het verliep een beetje anders, omdat partner vlak ervoor erg ziek werd. Daar wil je ook geen anderen aan blootstellen. Ik ben al nooit zo van de grote feesten, maar dit was wel weer het andere uiterste. Stille nacht, maar dan letterlijk. Het was beslist geen mannengriep, hij kon gewoon echt niets. Hij herstelt gelukkig, maar dat gaan langzaam. Zelfs eten ging er nauwelijks in. Ga je dan, met je kerstgourmet.
Sucky face
Ik heb ondanks het weer en de wind lekker veel buitenritten gemaakt, al leek dat ook nog even op de tocht te staan. DD heeft namelijk in Harry een perfecte speelmakker gevonden. Bijna even groot en net zo onhandig. Hun favoriete spelletje is ‘sucky face’, waarbij ze zich als een soort zuignap met hun monden aan elkaar hechten en dan op hun achterbenen gaan staan. Ze zijn allebei 1.80, dus het ziet er best imponerend uit. Het is eigenlijk heel fijn. Hij heeft een vriendje, ze spelen constant en vervelen zich dus niet, sociaal contact 2.0 en ze doen de hele dag de levade, wat een betere training is dan wat ik kan verzinnen in de rijbaan. Het betekent wel dat er regelmatig eentje met een hap uit neus, wang of hals binnenkomt. Hoe ze het hebben gedaan weet ik niet, want de wei is natte prut, maar van de week miste DD ineens een heel stuk achterhoef. Hij staat achter op blote voeten en heeft op raadselachtige wijze kans gezien daar een rare hoek uit te breken. Bovendien voelde zijn rug ter hoogte van zijn lendenen aan als een plank.
Paardenwelzijn optima forma
Ik merkte het pas toen ik erop zat en aandraafde. Hij zakte door een achterbeen. Met alle modder van dit moment zie je niet meteen alle details. Ik ga nu geen benen schoonspuiten. Onbegonnen werk en nog meer watertroep. Maar goed, hij liep dus echt niet lekker. Onze zeer kundige hoefsmid stond al gepland voor het reguliere achtweekse onderhoud, dus een dag later werd zijn hoef weer mooi in model gevijld. En ik bof ontzettend met een deskundige paardenmasseur op stal. Ze nam zijn rug onder handen en…wát een verschil. Ik ga deze week bij haar in de leer hoe ik dat zelf kan bijhouden, want het was echt een verademing. Voor hem en voor mij, want hij liep meteen weer goed. Het zou misschien voor iemand anders reden zijn om beide klunzen uit elkaar te halen om verdere blessures te voorkomen. Maar ik doe dat niet. Ze zijn optimaal paard. Het is vervelend als ze daardoor wat oplopen wat het rijden belet. Maar dat is slechts zo’n klein deel van hun leven, dat ik ze voor het overgrote deel daarbuiten liever dat welzijn gun. Ze zijn overduidelijk happy.
Jaaroverzichten? Weg ermee
We stevenen af op de jaarwisseling en de jaaroverzichten vliegen je om de oren. Ik ben nooit zo van het terugkijken. Was het een memorabel jaar? Ik heb het gevoel dat ik met DD helaas van de ene blessure in de andere ben gerold. En ik ben mijn beide honden kwijtgeraakt, Dotje veel te jong, iets waar ik nog vrijwel dagelijks verdriet van heb. Wat heb je aan terugkijken? Ik kijk liever vooruit. Ik merk heel voorzichtig wat beweging in de paardenwereld in een ‘andere’ richting. Boeken schrijven levert niets meer op, maar ik heb toch een vaag plannetje in mijn achterhoofd voor iets wat ik wil proberen. De schrijfwereld ligt sowieso op z’n gat, hoewel er nog wel een zeer geslaagd verhaal met fysio Saskia Heijkants is te vinden in de nieuwste Bit. Echt een aanrader om even te lezen. Maar wie weet wat voor leuke projecten er verder op mijn pad komen. Wie iets weet of een gespreksleider zoekt of een bijzondere teambuilding-coach, stuur een berichtje. Verder streef ik komend jaar naar een bucketlist-uitvoering in de vorm van een trip naar Amerika. We rommelen gewoon door.
Ik wens jullie, trouwe lezers waar ik erg blij van word, een fijne jaarwisseling, hopelijk zonder vuurwerkgedoe voor jullie beesten. Ik ga mijn best doen om jullie ook in 2023 weer wekelijks te bestoken met een verhaaltje.
Tot volgend jaar!