Paardenmens, mens met paard of…manegeruiter?

Ken jij je plaats in de paardenwereld?

Want ja, er zijn rangen en standen.

Vandaag een extraatje: een gastblog van collega Afke Teunen

De paardenwereld is niet één grote familie. Het bestaat uit verschillende families en de ene is duidelijk beter dan de andere. Het is dus belangrijk dat jij je plaats kent. Dan weet je tenminste wanneer je je aangesproken moet voelen.

Paardenmensen zijn het hippische adel. Zij stammen af van vele generaties ruiters, groeiden op tussen paarden en spreken de paardentaal. Aan hun voeten ligt het plebs; de mensen met paarden. Die konden al lopen en misschien zelfs al praten (mensentaal!) voordat ze op een pony zaten. Dat maakt ze minder. Helemaal onderaan, na een heel groot gat staan de manegeruiters, de derde clan. Deze ruiters houden van de sport en de dieren, maar hebben er een leven naast. Zij hebben geen eigen paard en tellen daarom niet echt mee.

Grof geld

De verschillende families voelen weinig liefde voor elkaar en de relaties zijn disfunctioneel te noemen. Zo verdienen paardenmensen grof geld aan mensen met paarden via handel en lessen. Maar ze kijken ook op deze mensen neer. Regelmatig halen ze flink uit over hun onkunde. Worden er welszijnskwesties of misstanden in de sport aangekaart? Het probleem ligt bij mensen met paarden. Die missen de kennis. Heel frustrerend. En heel jammer dat paardenmensen hun kennis blijkbaar niet goed genoeg kunnen overbrengen.

Mishandeling

Mensen met paarden katten op hun beurt de manegeruiters af. Want die snappen er écht niets van. Wat zij doen is (bijna) mishandeling. Uren bonken op een paard dat slechte verzorging krijgt, half kreupel loopt en met waardeloos tuig zijn rondjes moet sjokken tot het wordt afgedankt. En het enige wat die ruiters leren is schoppen, slaan en trekken. Maneges zijn vreselijk. Wel vreemd natuurlijk, dat veel mensen met paarden een stal huren op diezelfde maneges en dat veel van die maneges worden gerund door paardenmensen. Maar dat terzijde.

Manegeruiters weten nauwelijks dat dit allemaal speelt, te druk met andere bezigheden. Horen ze toch iets over paardenwelzijn, dan leggen ze de verantwoordelijkheid bij de manegehouder neer.

In één ding zijn alle families dus gelijk: ze wijzen liever naar een ander.

Wat zou er gebeuren als we minder naar die ander en meer naar onze eigen acties kijken? Gaan paardenmensen dan meer moeite doen hun kennis te delen en het goede voorbeeld te geven, ook met manegepaarden? Gaan mensen met paarden dan misschien weidegang en een maatje regelen, iets aan hun overgewicht doen en accepteren dat bokkig gedrag echt altijd aan hen ligt. En zouden manegeruiters zich dan gaan realiseren dat ze onderdeel zijn van een wereldje waarin nog steeds veel te verbeteren valt voor het paard?

Laten we het eens proberen. Dat andere is namelijk al tot vervelens toe gedaan.

PS: sta je open voor tips? Ik mag onder die derde clan een exemplaar verloten van het boek ‘Manegeruiters rijden beter!’. Daarin staat o.a. hoe je het welzijn van het manegepaard kan verbeteren. Reageer op Facebook om kans te maken.

PPS: de titel ‘Manegeruiters rijden beter!’ is géén aanval op mensen met paarden. Jij hebt nog steeds een hogere rang, jij bent bijna de beste, relax. Ik sta aan jouw kant. Ik denk ook dat manegeruiters nog veel kunnen leren. Net als jij trouwens. Mag ik jou dus, mens met paard, de boeken van Tessa van Daalen aanbevelen? Verbetering voor iedereen!

PPPS: gelukkig zijn er al veel ruiters, van alle rangen en standen, die het goede voorbeeld geven. Deze blog gaat niet over jullie.