Terwijl ik dood lag te gaan van ellende, zag ik uit een ooghoek een filmpje op het journaal voorbij komen over een campagne tegen het alleen in een weitje laten staan van paarden en pony’s. Het duurde tot nu ongeveer, voor het tot mijn half hallucinerende brein doordrong dat we daarmee als paardenwereld zelfs het journaal hadden gehaald. Is dat goed? Tja.
Het is een feit dat sociaal contact tussen soortgenoten voor paarden een eerste levensbehoefte is. Daar is nou wel genoeg over onderzocht, gezegd en bewezen, lijkt me. Het is een kuddedier. Ik denk ook wel dat de paardenwereld daar aardig van doordrongen is. Maar dan doet het gekke fenomeen zich voor, wat ik zo vaak de kop zie opsteken en waar ik geen antwoord op heb: we weten het allemaal wel, maar op één of andere manier vinden we dat het toch niet voor ons geldt.
Allemaal bewezen en toch….
Ik zie het met dit, met het gebruik van krachtvoer, met bandages….vraag het op de man af en je krijgt een vlammend betoog waarom paarden niet alleen moeten staan, krachtvoer met mate moet worden gegeven en bandages ritueel verbrand zouden moeten worden, omdat ze peesproblemen in de hand werken. Allemaal BEWEZEN!. Maar zelf doen we het toch anders. Waarom? Tja, het geldt niet voor ons. Zo zag ik in een filmpje een bekend iemand zwijmelen over bandages met leuke printjes. Hij kreeg enthousiast bijval. Er stond ergens een interview met een topper, die op een vraag over het rantsoen van zijn paarden niet wijselijk zei dat je dat per paard moet bekijken en dat ruwvoer toch zo belangrijk was, maar dat hij er vier tot zes kilo sportbrok per voerbeurt voorgooide. Echt weer een lekker voorbeeld voor de beginnende paardenmens. Zo komen we er wel.
Ongelukkig
Zelfs op Texel weet ik paarden die alleen staan. Uiteraard heb ik daar wel eens het gesprek over aangeknoopt met de eigenaar. En dan krijg je allerlei afwerende redenen, waarom het in dit geval wel prima is. ‘Hij is het gewend’. Ja, dat lijkt me logisch, als het nooit anders is. ‘Hij kan paarden zien aan de andere kant van de weg’. Dat is niet helemaal hetzelfde als aanraken. ‘Hij heeft schapen als gezelschap’. Beter dan niets, maar dat zijn geen soortgenoten. En die zijn er hier zat, als je er een beetje moeite voor wilt doen. Maar daar zit het hem deels in. Dit is wel makkelijk, we deden het altijd al zo, dus waarom zouden we uit de comfortzone gaan? Als zo’n paard kon schreeuwen of huilen, waardoor duidelijk werd hoe ongelukkig hij is, dan werd het verhaal misschien anders. Hoewel, heel veel mensen zijn hun paard vergeten zodra ze het erf van de pensionstal af zijn.
Geen vrije partnerkeuze
Het lastige met het samen in de wei zetten van paarden is dat we in Nederland weinig ruimte hebben. En de paarden die wij bij elkaar zetten, zouden elkaar als ze de vrije keuze hadden misschien wel helemaal niet hebben opgezocht. Het is beter dan alleen, maar wij maken de groepskeuze en dat is eigenlijk niet ideaal. Daardoor gaat het ook niet in alle gevallen goed. Maar hoe meer ruimte, hoe beter, want dan kunnen ze zelf kiezen of ze dicht bij de ander willen staan of niet.
Het bij elkaar zetten betekent dat er wel eens een hap of een trap wordt uitgedeeld. Ook hierbij geldt, hoe meer ruimte hoe beter. Onze paarden staan allemaal bij elkaar. Er staat zelfs een hoogdrachtige merrie tussen. Dat is van zichzelf nogal een alfa gevalletje, maar nu dus ook nog eens hormonaal beïnvloed. Ze staat zo ongeveer aan DD vastgeplakt en hij gedraagt zich ook als vader in spe. Dat wordt nog een schok voor hem, als er een niet-bont kind uitkomt van de melkboer…. Soms staat het hele spul dicht bij elkaar. Maar Socrates en Haya houden er ook van om zich af en toe af te zonderen. Omdat dat kan, denk ik dat we geestelijk behoorlijk evenwichtige paarden hebben, die goed in hun vel zitten. Aparte weitjes, waarbij paarden elkaar over de draad kunnen aanraken. Stallen met tralies, open bovenkanten of ten minste snuffelroosters, zijn al een verbetering. Als je dat niet hebt, kost het enige moeite om dat te realiseren. Doe je dat ook?
Genuanceerd verhaal
Het gevaar van zo’n item in het journaal is dat Henk en Nel van driehoogachter daardoor een mening gaan vormen over wat goed is voor paarden. Bij mij staat momenteel ook een paard apart. De nieuwe aanwinst Lizzy gaat overdag in de paddock. Nieuwe paarden gaan bij ons namelijk twee weken in quarantaine. In die periode worden ze ontwormd en krijgen ze de tijd om te wennen aan ons en de routine op stal, voor ze in de wei worden geïntroduceerd. Er zijn dus situaties denkbaar waarin apart staan toch echt even belangrijker is. Zonder de uitleg erbij kan dat heel verkeerd overkomen.
Het was een mooi item in het journaal en ik ben voorstander van goede voorlichting. Of dit helemaal het juiste kanaal en doelgroep was, betwijfel ik. Ik zou liever groot willen inzetten op de groep aankomende paardenmensen. Leer die alles wat er te leren valt over welzijn. Wees open en eerlijk over mogelijkheden en beperkingen. Verandering moet van onderaf komen en in kleine stapjes. Bestaande situaties veranderen bij mensen die al een leven lang vastgeroest zitten in hun principes is trekken aan een dood paard. Helaas in sommige gevallen bijna letterlijk. Toch jammer dat paarden alleen schreeuwen met hun ogen. Of met hun gedrag. Luister jij of rijd je snel het erf af…?