Ik ben een beetje moedeloos. Een beetje is eigenlijk nog te zwak uitgedrukt.
Met enige regelmaat word ik om advies gevraagd omtrent de aanschaf van een paard. Geen probleem, ik deel mijn kennis graag. En iedereen is vrij om te doen wat hij of zij wil. Je hóeft niet naar mij te luisteren, al vraag ik me dan wel af waarom je het mij vraagt, als je toch niet van plan bent iets met het antwoord te doen als het je niet bevalt. Zoek lang genoeg door en dan kom je vanzelf iemand tegen die met je meepraat. Maar dan zoek je geen advies, alleen bevestiging. En daarvoor moet je niet bij mij zijn. Ik ben meer van de eerlijke waarheid. Er zijn ook genoeg mensen die niets vragen, die doen gewoon. En als dat iets met paarden is, gaat het vaak mis. Ten koste van het dier.
Stoppen met schrijven?
De laatste tijd merk ik dat het welzijn van een paard zonder bezwaren aan de kant wordt geschoven, omdat dat beter uitkomt of het ego prevaleert. Daarvan zinkt de moed mij in de schoenen. Het maakt dus niet uit hoeveel stukken ik schrijf of boeken ik publiceer. En met mij nog vele anderen die kennis uitdragen. Het is nutteloos. Ik kan er net zo goed mee stoppen.
Een kennis van een kennis rijdt bij een manege. Nou heeft ze door een samenloop van omstandigheden een stuk weiland kunnen kopen. Niet met voorbedachten rade, maar nu het er is moet daar natuurlijk wat mee. Hé, waarom zetten we er niet een paard in… Niemand die iets vraagt over hoe dat werkt, de verzorging van zo’n paard. Paarden eten gras, gras staat in de wei, dus wat is het probleem? Geen benul van kuddedieren die je niet alleen moet zetten. Wat voor wei is dat, wat voor gras staat daar? Hoefbevangenheid…? Geen idee wat dat is. Hoeveel ruimte is er en heeft de bodem genoeg draagkracht? Is er beschutting? Moet je nog ruwvoer bijvoeren en zo ja, waar ga je dat opslaan? Of kom je iedere dag met een baal hooi achterin de familieauto langs…? Ik kan nog wel een tijdje doorgaan. Het verbijstert mij dat je bij zo’n aanschaf niet wat verder doordenkt. Het gaat om een levend wezen, niet om een brood dat je koopt.
Gekocht via Marktplaats
Ik dacht altijd dat het niet waar was, of op z’n minst zwaar overdreven, dat er mensen zijn die zonder ‘m te hebben gezien via Marktplaats een paard kopen. Omdat hij zo lief op de foto staat. Maar het gebeurt dus echt. Dit komt voor. En nog vaker dan je denkt ook. Schiet mij maar lek.
Er gaan af en toe stemmen op voor een verplichte cursus omgang en welzijn, voordat iemand een paard mag aanschaffen. Gaat er nooit van komen. De mensen die slim genoeg zijn om zoiets te volgen, zijn toch al bedachtzaam van aard en bereid zich te verdiepen voor ze zo’n belangrijke beslissing nemen. De andere helft vindt dat ze toch al alles weten. Of dat ze daar gaandeweg wel achter komen. Beetje googlen. Die luisteren sowieso niet.
Een schoolmeester
Het gaat ook wel eens goed. Laatst werd ik via via ook weer gevraagd wat ik van een potentiële aankoop vond. Hoewel aanvankelijk beledigd, doordat ik iemand na het zien van een filmpje als ‘tamelijk onervaren ruiter’ had gekwalificeerd, zagen ze toch af van de aankoop van een veel te frisse 4-jarige en wordt de blik nu gericht op ervaren schoolmeesterpaarden van een jaar of 10. Ik slaak inwendig een zucht van verlichting. Misschien is het toch niet helemaal voor niets, mijn kennis blijven delen. Toch maar blijven schrijven?