In mijn tijd als journalist voor een krant kreeg ik thuis regelmatig te horen dat ik beter voor de Telegraaf kon gaan werken, als partner vond dat ik weer eens overdreef. Ik ben niet vies van enige smeuïgheid, daar wordt menig verhaal beter van. Maar vaak overtrof de werkelijkheid mijn fantasie in ruime mate.
Een verhaal met een korreltje zout nemen is een beetje als met belasting betalen: als je ongeveer de helft van je verdiensten als zelfstandige opzij legt, dan weet je wat je overhoudt. Dat is overigens met schrijven tegenwoordig schrijnend te noemen. Ik ben een snelle werker, maar ik reken het tarief per uur wel eens uit voor opdrachtgevers, als ze met een prijssuggestie komen. Ik wou zeggen dat je beter in een supermarkt achter een kassa kunt gaan zitten, maar dat is in de huidige scan-tijd ook alweer achterhaald. Ik word oud.
Gewoon gejat
Maar effe serieus, het slaat echt nergens meer op. Lettertjes zijn gratis geworden. Een boek schrijven moet je tegenwoordig geld voor toebetalen, want het papier is te duur. Er was een tijd dat je nog een leuk extraatje had aan doorgeplaatste artikelen op websites of in syllabi die bijvoorbeeld op scholen worden gebruikt. Copyright, je weet wel, ook zo’n achterhaald fenomeen. Ik noem het altijd het gebruik van mijn hoofd. Ik kan tegenwoordig geen paard-gerelateerde site meer aanklikken of ik kom allemaal teksten van mijn hand (en hoofd) tegen, al dan niet met mijn naam erbij. De brutaalste hebben er gewoon een andere naam bij gezet of er staat ‘van de redactie’, waar ik beslist geen deel van uit maak. Er zijn eenvoudige computerprogrammaatjes die me waarschuwen als er weer eens dergelijk plagiaat wordt gepleegd. Ik heb er ooit wel eens werk van gemaakt door daders aan te schrijven. Onbegonnen werk. Ze reageren doodleuk met: oh, mag dat niet? Dan veranderen we drie woorden en is het ons idee… Ik overdrijf dit helaas niet. Welcome to my world.
Klopt dit wel…?
Van de week las ik een blaartrekkend verhaal in de NRC, aangewakkerd door Dier en Recht, dat een groot deel van alle paarden en pony’s in Nederland zielig alleen worden gehouden, zonder sociaal contact met op z’n minst één soortgenoot. Meer dan 40 procent, stond er. Laten we voorop stellen dat ik het een goede zaak vindt dat er aandacht is voor belangrijke welzijnsaspecten, waarvan sociaal contact bij paarden met stip op één staat. En als je een punt met impact wilt maken, is overdrijven misschien een manier. Maar ik zou toch wel heel graag willen weten hoe deze club precies aan de cijfers is gekomen die ze hanteren. Ik bedoel, ik kom nog wel eens ergens en ik zie sporadisch een paard alleen staan. In vergelijking met pakweg vijftien jaar geleden zie ik dit echt veel minder. Of bedoelen ze met ‘alleen’ ook de paarden die in aparte weitjes staan, door een draadje gescheiden, zodat ze elkaar daar overheen nog wel kunnen aanraken? Uiteraard is dat minder ideaal dan in een kudde, maar om nou te spreken van een ernstige misstand gaat te ver. Ze staan buiten, dat is beslist winst te noemen.
Het gaat juist de goeie kant op
Het grote misverstand is dat paarden die wij bij elkaar zetten in ons kleine kikkerlandje een kudde zijn. Het is een groep, door ons samengesteld. Of die paarden in de vrije natuur elkaar ook hadden uitgekozen, is maar de vraag. Als ze voldoende ruimte hebben, redden ze zich dan heus wel. Wat mij juist opvalt als ik het land in trek, is dat steeds meer mensen hun uiterste best doen om paarden meer naar buiten te laten, door het aanleggen van speciale tracks of paddocks die droog blijven. Je zou er dus ook een heel positief verhaal van kunnen maken, over de veranderende mentaliteit. Maar nee, sensatie scoort. En aangezien lettertjes toch al niks opleveren, kan je maar beter zorgen dat je blad vol rellerige herrie staat, dan verkoop je nog iets.
Geef aan het goeie doel…
Overdrijven vind ik op zich geen ramp. Maar zonder onderbouwing geloof ik niets van de gepresenteerde aantallen en dat gaat me dan net weer te ver. Ik kaart vaak en graag iets aan, maar het moet wel een beetje kloppen. Wat wel klopt is dat van schrijven de kachel niet meer kan branden. Vandaar dat er tegenwoordig een donatieknop onder mijn blogs staat, in het kader van hashtag helpeenarmeschrijfsterdewinterdoor. Volgens mij kan je dat beter doen dan een abonnement op de NRC nemen…