Ik zal het maar eerlijk toegeven, ik ben een ontzettende koukleum. Misschien komt dat omdat ik alleen een buitenbak heb en dus in weer en wind bezig ben. Natuurlijk ken ik het spreekwoord ‘er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding’ en ben ik met mijn Engelse achtergrond gewend om mij niet te laten afschrikken door wat de weergoden allemaal op me af gooien. Want daar laat echt niemand zich tegenhouden door stortregens, storm of hagel. Als ze het plan hebben om er op uit te gaan, met of zonder paard, dan gáán ze.
In de loop der jaren zijn de materialen enorm verbeterd. Ik herinner me nog de regenjassen waar je, als je erin reed, aan de binnenkant natter werd dan erbuiten, omdat het zweet hermetisch bleef opgesloten. En oh gezegend was de komst van lycra, waardoor de elasticiteit van shirtjes en rijbroeken enorm toenam. Ik heb daarvoor wel eens een broek gehad waarmee opstijgen een hachelijke onderneming was, want hij rekte slechts één kant op. Overigens is er daarna een gelukkig korte periode geweest waarin de makers van rijkleding in rekbaarheid doorsloegen, waardoor je broeken kreeg waar na drie keer rijden je knieën naast het paard ook zichtbaar bleven. Nu heb je dat doorslaan een beetje met dat siliconenplak spul, waar ik geen fan van ben. Er zijn varianten bij die zo goed werken, dat je broek aan je zadel blijft kleven, terwijl jij binnenin alle kanten op gaat. Vooral met mijn spillebenen hét recept voor schuurplekken aan de binnenkant van je knieën, net boven je laarzen.
Gedoe met schurende thermoleggings
Zodra de R in de maand zit, switch ik van zomerrijbroek naar softshell. Wat mij betreft dé uitvinding van deze eeuw. Geen gedoe meer met schurende thermoleggings in je broek, waardoor je laarzen niet meer dicht willen. Of skibroeken, die je dan weer moeizaam uit moet doen als je zelf te paard gaat. Testcase voor nieuwe spullen op dit gebied zijn mijn manegevriendinnen van tegenover ons. Zij werken jaar rond buiten en weten dus als geen ander wat werkt en wat niet. Toen ik me nog in drie lagen stond te worstelen, kwamen zij ineens met de eerste softshellbroeken, die er zo ‘normaal’ dun uitzagen dat ik me afvroeg of ze voortijdig last van opvliegers hadden. Nadat ik de eerste zelf had aangeschaft, was ik om. Ik draag die eerste van inmiddels zeker vier jaar oud trouwens nog steeds, dus de kwaliteit is ook prima.
Moet je niet willen
Vorig jaar kwamen ze met wat nieuws. Een waterdichte rijbroek. Ik was niet meteen om. Temeer daar het stofje er verdacht glimmend uitzag. Een plastic legging op mijn leeftijd is echt eentje in de rubriek ‘moet je niet willen’. Zelfs niet met mijn maat 36. Maar nadat ik vorige week nat en dus koud in mijn softshell van een rit terugkwam en een leerling ook al de geneugten van de waterbestendige broek predikte, warmde ik op bij de gedachte. Er is een nieuw type, met iets minder glim, in donkerblauw en met een heerlijke fleece binnenkant. Wat me nog het meeste aansprak is de hoge taille achter. Geen kouwe kier! Toeval wilde dat er een nieuw winterdek voor Socrates moest komen. Ik had ‘m niet gewassen, maar het zag er ineens uit of hij het dek van zijn kleine broertje op had. Voor een paard op leeftijd en nog volop in training heeft hij een enigszins gezellig buikje, dat kan ermee te maken hebben. Ik was aan het zoeken en mijn oog viel op een exemplaar met losse hals bij Decathlon, aangenaam geprijsd en niet helemaal toevallig het bedrijf waar ze óók die rijbroeken hebben. Om kort te gaan, zowel Socrates als ik zitten er tevreden warmpjes en droog bij. Of het fashiontechnisch helemaal verantwoord is, is wel de vraag. Want het eerste dat partner zei was: krijg je geen zweetmuts in die incontinentiebroek…?
Gelukkig hebben we al verkering.