Even was ik bang dat het nieuwe jaar tragisch zou beginnen. Honden en paarden worden helaas niet zo oud als wij. En als je er zoveel in je omgeving hebt, is daar altijd wel eentje bij waarvan de teller op zijn eind loopt.
Je wilt het liefst dat ze hoogbejaard op een ochtend gewoon dood op hun plekje liggen, gestorven in hun slaap. Maar dat gebeurt bijna nooit. Er zit eigenlijk altijd een lastige periode voor, waarin jij uiteindelijk de knoop moet doorhakken. Ik kan dat beter dan mijn partner, die daar compleet van slag van raakt. Ik voel eigenlijk altijd wel aan wanneer het echt niet meer gaat. Al ga je grenzen soms wel wat oprekken. Hoe vaak je ook vol overtuiging zegt dat in huis plassen te ver gaat, sta ook ik gewoon te dweilen als het er op aan komt.
Het einde naderde
Op 2 januari werd onze kleinste Jack Russel Binkie 15 jaar. Even daarvoor had hij een nare rochel ontwikkeld die niets met hoesten en alles met zijn hart te maken had. Medicatie hielp een beetje. Hij kreeg echter een dikke oedeembuik en ging achteruit. Ik zag het somber in.
Omdat eten ook moeizamer ging en zijn nieren en lever het zwaar genoeg hadden, besloot ik de medicatie af te bouwen en dan zouden we wel zien. Vijftien is een mooie leeftijd voor een hond.
Oud hondje
Maar terwijl bij mij de tweede griepgolf genadeloos toesloeg, knapte Binkie steeds meer op. Hij ziet er wel uit als een echt oud hondje, met een mager ruggetje. Maar hij is behoorlijk levendig en vrolijk. Hij tippelt weer mee naar stal, eet keurig twee keer per dag een homp vers vlees en lijkt naar omstandigheden tevreden. Hij heeft geen pijn. Zijn buik is minder gezwollen en hij hoest ook niet meer. Tja, er zal geen vijf jaar bij komen, maar zolang hij het zo doet zie ik geen reden om de dierenarts te bellen dat het klaar is.
Het wordt dus (nog) geen somber verhaal. Nou ja, wel een beetje, want ik zelf ben weer aardig in de lappenmand. Was ik net een beetje bij na de kerst, sloeg wat het dan ook is weer in volle hevigheid toe. Zo erg dat ik echt niet op mijn benen kon staan. Mijn partner was terecht streng en vond dat ik nu even serieus gas terug moest nemen. Dat is voor mij ongelooflijk moeilijk. Wat raar toch dat ik me gestresst en schuldig voel als ik door de week een uurtje ga liggen in plaats van te werken. Wat is dat toch voor raar mechanisme in mij dat ik van mezelf geen gas terug mag nemen? Maar ik probeer dus uurtje werken – uurtje liggen, omdat ik echt te wankel ben. Ik heb vandaag voor het eerst in vijf dagen weer een kop koffie aangeraakt. Geloof me, dan ben ik echt ziek als ik dat laat staan.
Bonte tijdbom
Het is gek hoe snel je vergeet hoe beroerd je was, als het wat beter gaat. Dat is ook meteen mijn valkuil. Ik voel me alweer een hele piet. Vandaar dat ik na slechts één dag plat en daarna twee dagen halve kracht weer op een reuze frisse bonte bom klom. Maar hij houdt wel van zijn mammie, dus hij deed echt voorzichtig met me. Moest ook wel, want ik had puddingbenen. Nooit geweten dat ik zoveel spierpijn kon hebben, zonder een marathon te rennen. En op van die gekke plekken. Ooit wel eens spierpijn gehad aan de binnenkant van je oorschelp…?
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.