Het is met corona bij mij een beetje als met rhinopneumonie bij paarden. De ernstige verlammingsvariant dan hè. Ik vind het vreselijk voor diegenen, mens en in dat laatste geval ook dier, die ermee te maken krijgen. Maar zo lang het niet in mijn eigen buurt komt, blijft het gevoelsmatig toch een soort ver van je bed show. Tot het bericht kwam dat de moeder van een goede vriendin is overleden.
Ik houd me verre van de hele coronadiscussie. Het enige wat ik erover wil en kan zeggen is wat ik zelf meemaak. De restricties merk ik uiteraard. Het beperkt me in mijn leefbeweging. Om nou te zeggen dat ik daarvan te lijden heb…nee. Ik ben toch nogal honkvast, dus vakanties, reisjes, uitjes zijn sowieso niet helemaal mijn ding. Al voelt het wel wat gek dat dat geen vrijwillige keuze is. Ik ben graag buiten en heb gelukkig genoeg prachtige natuur om me heen om me in te vermaken. Maar het is wel wat saai, zo zonder wedstrijden, clinics of andere vaak overkantse evenementen. Het krampachtig met elkaar omgaan vind ik soms lastig. Ik kijk tegenwoordig toch met een schuin oog als ik iemand voor me in de supermarkt luid snotterend en proestend alle groente zie oppakken en weer neerleggen. Of als er een groep (te) dicht bij elkaar staat en ik erlangs wil. Zou dat ooit nog over gaan? Dat de automatische sociale knuffelconventie van de laatste jaren on hold is, vind ik stiekem wel prettig. Ik ben van nature een pleaser, dus ik deed er braaf aan mee. Maar eigenlijk houd ik dat liever bij paarden, honden, katten en partner. Hij gaat gelijk zeggen dat ik dat ook in die volgorde bedoel, maar dat is echt niet waar. (De vileine kant in mij zegt nu: de katten gaan vaak eerst…)
We willen helemaal niet veranderen
De roep om verandering, wat dat dan ook mag inhouden, is van alle tijden. Bij de eerste golf werd geopperd dat het ons nou eens echt met de neus op de feiten drukte van ons overmatige consumptiegedrag. Die gedachte vervloog snel, nadat de besmettingscijfers daalden. Iedereen struikelde over de eigen benen om zo snel als mogelijk weer terug te keren naar het oude. Wij mensheid zijn niet zo goed in verandering. En al helemaal niet in een stapje terug. Verhuizen naar een groter huis is makkelijk. Maar naar een kleiner huis doe je meestal pas als dat echt nodig is. En dat is nog lastig genoeg. Echte verandering in leefwijze en economie? Enige versobering omdat we genoeg hebben en niet méér hoeven om te leven? Ik denk dat iedereen nog steeds in de aanslag zit om zo snel mogelijk weer in oude gewoonten te vervallen. Moi inclusief. In economisch opzicht ziet mijn leven er momenteel ook behoorlijk anders uit. In plaats van het roer radicaal omgooien, zit ik te wachten op de kruimels die er toch nog tussendoor worden gegooid. Dat komt mede omdat ik het (nog) niet voel in mijn eerste levensbehoeften. Hier is niemand ziek, ik heb een dak boven mijn hoofd en elke dag eten, mijn liefsten (zie eerdere alinea) komen niets tekort.
Wat wil ik echt?
Als je moeder overlijdt, is dat de afsluiting van een tijdperk. Hoe oud je ook bent of hoe ver je ook van elkaar staat, op dat moment ben je definitief kind-af. Het brengt je dichter bij je eigen sterfelijkheid. Niet iets waar je normaal gesproken dagelijks mee bezig bent. Ik zelfs niet nadat mijn eigen moeder overleed. Maar zo’n bericht van dichterbij, over iemand die sterft aan corona, doet me nu toch nadenken. Ik ben niet bang voor een toegenomen dreiging, ik leef niet in angst. Ik probeer er reëel in te zijn. Kreten als: leef, doe wat je wilt doen want het is zo over, kies voor jezelf enzovoorts…allemaal van die dooddoeners die we naast ons neerleggen. Geen tijd voor, geen zin in. Wat echt een verandering is in mij, is dat ik momenteel probeer om daar wel even bij stil te staan. Wat wil ik echt?
Een opstandige rodeostier
Overigens dank allemaal voor de tips over DD, die inmiddels samenwoont met een paraplu. Het bleef wat op en neer gaan. Probleemloos fluitend trainen tot ogen op steeltjes en gedrag als een opstandige rodeostier, zonder dat ik kans zag om de spanning af te laten vloeien. Ik verweet mezelf dat zeer. Ik of all people zou dat moeten kunnen. Maar wat ik helemaal had moeten doen, is luisteren naar mijn paard. En een beetje naar Mw. Barrau. Of op zijn minst mijn eigen blogs weer eens teruglezen. Want wat bleek vorig jaar toen dit zelfde gebeurde en wat zag ik nu ineens weer aan de longeerlijn? Hij loopt onregelmatig. Hij probeert me kennelijk uit alle macht iets te vertellen. En ik, sufferd die ik ben, heb kennelijk een bomexplosie nodig voordat ik hem hoor. Dus in het kader van wat wil ik echt? Dit oplossen. We zijn weer op weg naar de kliniek.