Wil je een grondige oplossing van een probleem of ben je op zoek naar een quick fix? Die vraag hield me twee keer bezig deze week. De ene keer hing ik op mijn kop in een achtbaan, de tweede keer lag ik in een ongemakkelijke houding achterover op een fitnessbal.
Texel leeft van het toerisme. De tijd dat het alleen acht weken in het hoogseisoen druk was, is echt voorbij. Het hele jaar rond zijn er bezoekers en daar varen we als eilandbewoners allemaal wel bij. Ik vind het ook erg prettig dat we grote supermarkten hebben en allerlei andere voorzieningen die voor de vaste kern van 14.000 bewoners alleen absoluut niet rendabel zouden zijn. Maar we zijn enigszins slachtoffer van ons eigen succes. Mede door de goede bereikbaarheid komen er steeds meer mensen naar Texel. Dat begint op sommige plekken wat te wringen.
Te druk is als te warm
Wat is te druk? Dat is een uiterst subjectief begrip, net zoiets als te warm. Sommige mensen vinden het gezellig als de terrassen vol zitten, anderen ergeren zich dood dat ze langer dan ze gewend zijn in een rij moeten staan. Ik kan je nog steeds midden in het zomerseizoen meenemen naar een plek op het strand waar niemand is. Maar ik moet toegeven dat parkeren op marktdagen wel een dingetje is.
De vraag is of je door het aanpassen van voorzieningen en constructies om doorstroming te bespoedigen het gevoel van ‘te druk’ kunt reguleren. Want plek is er nog zat.
Quilty pleasure
Eén keer per jaar ga ik met een vriendinnetje naar de Efteling. Onze ‘guilty pleasure’, een dagje uit waar we ons allebei mateloos op verheugen. Als twee kleine kinderen huppelen we opgewonden door het park en gaan we overal in. Ja, ook in de Baron. Maar we durven niet voorin en ik kan hier wel bekennen dat ik mijn ogen stijf dicht houd tot hij gaat vallen. Als je iets wilt leren over drukte en efficiënt omgaan met parkeren en wachtrijen, dan moet je naar de Efteling. We hadden dit keer de pech dat we op de heenweg in een dikke file terecht kwamen, waardoor we voor ons doen laat in Kaatsheuvel waren. Maar dan zie je pas hoe handig het massaal toestromende publiek in één flow naar een parkeerplek wordt geleid, die zo is ingedeeld dat de ruimte maximaal wordt benut. Het was prachtig weer, dus ook iets drukker dan wat we normaal treffen. Want we zoeken de datum uit aan de hand van de (ook weer zo handige) druktekalender op de website. Ze hebben in de Efteling het wachten tot een kunst verheven door er sprookjesverhalen aan te koppelen, die de voorpret alleen maar verhogen en je helemaal niet de indruk geven dát je aan het wachten bent. Er is overal zo goed nagedacht over de inrichting. Ik stel voor dat het gemeentebestuur van Texel met de ambtenaren die erover gaan op excursie gaat naar de Efteling. Ik ga wel mee als reisleidster…
Heb jij een kromme bodemplaat…?
Later in de week was ik door de man die mij ooit als 4-jarig meisje heeft leren paardrijden gevraagd mee te gaan naar iemand die moeite had met doorzitten. Lammert Haanstra is een gedreven instructeur. Hij had ruiterfittrainer Ferry Ferwerda en musculoskeletaal arts Sigfried KuldipSingh meegenomen. Voor ik het wist zat ik zelf ook op zo’n bal. Wat me raakte was de uitleg van Sigfried. Als de bodemplaat van een auto krom is, kun je de wielen blijven uitlijnen, maar dat gaat toch steeds weer fout. Oftewel: bij veel scheve ruiters is er iets mis met het bekken. We halen allemaal fysio’s, zadelpassers, bitaanmeters en nog honderd andere deskundigen naar ons paard, maar zelf door de APK is er niet bij. Ja, er wordt wel meer aan ruiterfitheid gedaan, met dank aan Lammert en Adelinde en de flexchair is populair. Toch zie ik nog overal scheve of slechtzittende ruiters. Volgens Sigfried is dat in veel gevallen symptoombestrijding. De bodemplaat wordt niet aangepakt.
Van zandpad tot snelweg
Mijn leerlingen zullen het beamen: ik ben een houding en zit freak. Hoe kan je paard jouw aanwijzingen begrijpen, om nog maar niet te spreken van opvolgen, als jij er als een wokkel op zit of half naast hangt. Ik vind dat er door instructeurs te weinig aandacht aan wordt besteed. Het begint met signaleren. Wil je het echt oplossen, dan is een grondige aanpak nodig. Aansturen van je lichaam gebeurt met je hersenen via je zenuwbanen. Dingen die je altijd op een bepaalde manier doet, worden snelwegen. Een andere houding of gewoonte is in eerste instantie een zandpaadje dat je moet aanleggen en met veel herhaling probeert uit te bouwen tot snelweg. Dat kost moeite, heel veel moeite. En wie is tegenwoordig nog bereid om dat op te brengen, in deze eeuw van quick fixes? Geef een pil, een poedertje of volg één lesje en dan moet het wel klaar zijn. Bij de Spaanse rijschool ging je het eerste jaar alleen aan de longeerlijn voor zitles. Moet je nu eens mee aankomen. Na les twee rennen ze hardhollend naar een ander.
Hup, allemaal naar de Efteling…
Lammert, Sigfried en Ferry hebben plannen voor clinics. Fijn om te horen. Ik hoop 
dat deze keten-aanpak, waarbij het totale houdingverhaal wordt doorgenomen, bredere navolging krijgt. Hoop is een slechte strategie. Als paardrijden je passie is, dan wil je dat toch echt leren, in alle facetten? Moeite doen voor iets dat je lust en je leven is, is leuk. Heb je een andere mening, beperk je dan tot een carrouselpaard in de Efteling.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.