Zal ik één korte broek meenemen of toch twee…? Er ligt een instructieboek klaar voor de achterblijvers. Ik ben me geestelijk aan het voorbereiden op een tocht van tien uur in een vliegende bus, waar je verkreukeld uit komt met een hoofd dat volledig in de war is van alle tijdzones en een lijf dat moet wennen aan 20 graden meer.
Iemand vroeg me van de week of dat nog wel kon, vliegen. Of ik geen vliegschaamte had. Hey, wij hebben geen kinderen hè. De milieuwinst daarvan is van die mate dat ik ongestoord de rest van mijn leven in een dikke diesel mag rondrijden, voor zolang die brandstof nog verkrijgbaar is dan. Verder eet ik geen vlees. Gewoon omdat ik er niet tegen kan -ik drink ook geen melk-, maar toch. Dus nee, ik stap zonder bezwaard gevoel in dat toestel.
De zomertijd komt eraan
In de aanloop naar ons vertrek gebeurde er ineens van alles op werkgebied. Wekenlang is het tamelijk rustig, ineens zit ik weer in een soort stroomversnelling van zaken die nog wel effe af moeten voor ik ga. Ik ga maar twee weken weg. Uiteraard wil ik tot die tijd gewoon mijn paard rijden en tijd hebben voor mijn leerlingen. Voor hen ga ik altijd tot het uiterste, dat zit gewoon in me. Dus probeer ik iedereen die om de week rijdt nog van dienst te zijn, met als gevolg dat de dag ineens niet lang genoeg lijkt. Gelukkig is het al wel langer licht. Wat ook fijn is: als ik terugkom is het hier net omgeswitcht naar zomertijd. Ik heb daar normaal best last van. Maar nu heb ik dan toch een giga jetlack, dus dat gaat er in één moeite bij.
Drie strings en twee hemdjes
Dat inpakken valt wel mee bij mij. Ik ben gewend om uit een motorkoffer te leven, dus ik kan echt met een heel klein tasje toe. En ik heb al verkering, dus ik hoef geen enorme hoeveelheid jurken of schoenen mee. Bovendien is Amerika redelijk geciviliseerd, dus als ik iets mis koop ik het daar wel. Ik ga naar mijn droombestemming NASA, dus daar moet toch op z’n minst een petje van mee terug. Voor een anti-vakantieganger ben ik toch best al in veel landen geweest, deels voor werk. Maar Amerika is daar niet één van, dus ik ben erg benieuwd.
Vriendinnenuitje
Eén van die werkdingen heeft te maken met oudere paarden. Zoals velen van jullie weten ben ik betrokken bij De Paardenkamp in Soest. Een werkelijk fantastische plek, waar de zorg voor pensionado’s van 20 plus wordt gecombineerd met het opbouwen van kennis op allerlei gebied over paarden. Echte deskundigheid, ik houd daarvan. Een plek waar iedereen welkom is om te kijken of gewoon als je vragen hebt over paardenwelzijn. Als je er nog nooit bent geweest moet je echt eens gaan. Op 17 juni is er weer Dag van het Oudere Paard, met een ongelooflijke hoeveelheid topmensen hun kennis delen. Het gebeurt niet vaak dat je zoveel deskundigen bij elkaar treft. Gaan! Desnoods samen met je vriendinnen, de rijvereniging of je familie.
Een tegengeluid
In samenwerking met MyCompass.horse komt er een online competitie voor oudere paarden. Dit moet je niet zien als een traditionele wedstrijd. Het gaat erom dat je een inkijkje geeft hoe jij zorgt en omgaat met je ouder wordende paard. Paardenwelzijn in de praktijk en dan met de bedoeling dat we van elkaar leren, ideeën opdoen. Toewerken naar een toekomstperspectief waarin paarden een rol spelen op een manier, zodat we niet constant in de verdediging hoeven tegen Henk en Ingrid, die zijn opgestookt door clubs die vinden dat paarden alleen maar zonder onze inmenging in kuddes in de wei mogen staan, al dan niet belaagd door wolven, want dat is beter voor ze. Binnenkort meer over deze competitie, waarbij ik één van de juryleden ben, niet omkoopbaar uiteraard. Mits ik heelhuids terugkom en niet per ongeluk in een raket naar het spacestation wordt afgeschoten…
(Hoewel, ze hebben daar ook wifi, dus ik sluit niets uit.)