Oudjaarsdag is normaal gesproken een kwestie van rondhangen en teveel oliebollen eten tot het verlossende moment van middernacht. Om dat te doorbreken had ik een uitje bedacht. Dat pakte verrassend leuk uit.
Ik had al op een paar plekken voorbij zien komen dat er een tentoonstelling met origineel werk van Thelwell was. Jullie kennen ze ongetwijfeld, de grappige tekeningetjes van dikke Shetlandpony’s die stoute dingen doen. Wel in een zeer Engelse setting, maar die ken ik natuurlijk goed. We hebben er gewoond en ik kan daardoor bevestigen dat er een ondertoon van waarheid in zit. Ik ken hier niemand die zijn paard invlecht en vol in pak naar de clubles gaat. Hoewel het daar ook aan het verdwijnen is, heb ik het nog wel meegemaakt. Je poetst op z’n minst je laarzen. Ik kan me momenteel soms niet eens motiveren om alweer de dikke laag modder van DD’s benen te spuiten, in de wetenschap dat het er na het rijden toch zo weer op zit. Dat overal overheen willen springen, ongeacht of het een geschikte hindernis en laat staan een geschikt rijdier daarvoor is, is ook zeer typerend.
Op naar Sodom en Gomorra…
Om mijn iets minder paardige entourage mee te tronen naar de Hollandsche manege, kon ik een high tea in de strijd gooien, die kan worden gecombineerd met het bekijken van een carrouselproef in dameszadel. Daar kreeg ik ze wel voor. Dus op naar Amsterdam, eigenlijk naar mijn geboortegrond, want ik ben praktisch in het Vondelpark ter wereld gekomen. Ander verhaal, komt nog wel eens. Niet dat ik iets weet van de stad hoor, ik ben echt een plattelandsmeisje. Ik verwachtte dan ook in een anarchistische vuurwerk-ellende terecht te komen. Niet was minder waar. Een statige straat, prachtige huizen en doodse stilte. Nog geen rotje te horen. Werkt dus toch hè, zo’n vuurwerkverbod.
Een eeuw terug in de tijd
De Hollandsche Manege is een indrukwekkend mooi gebouw, waar we allerhartelijkst werden ontvangen. Zo’n welkom geeft gelijk een fijn gevoel. Het verhaal van Thellwell hangt in historische kamers, die sowieso al de moeite van het bezoeken waard zijn. Boven in de foyer waan je je een eeuw terug. Ook daar was de ontvangst bijzonder vriendelijk. En er stonden allemaal geweldige hapjes klaar. Onder het toeziend oog van een jonge Beatrix, die op een muurvullende foto op dezelfde ijzeren stoeltjes zat als wij, keken we de rijhal in met het prachtige plafond.
Rondje aan e
en touwtje…
De carrousel op witte Ierse paarden werd ingeleid door een instructrice die een heldere introductie gaf met uitleg over het dameszadelrijden, wat cultureel erfgoed is. En ze gaf aan dat de toeschouwers die dat wilden het na de proef zelf mochten ervaren! Natuurlijk heb ik wel eens voor de fun met twee benen aan één kant gereden, maar nog nooit in zo’n officieel zadel. Je snapt al wie als eerste beneden stond. Hoewel ik tegen de begeleidster zei dat ze het paard wel los mocht laten, weten zij natuurlijk niet wat voor vlees ze in de kuip hebben, dus bleef ze ernaast lopen, tot hilariteit van mijn gezelschap. Zo’n zadel is echt wennen. Hard en het is lastig om ontspannen te zitten. Het was grappig om mee te maken, maar ik geloof niet dat ik hier een nieuwe carrièrewending van wil maken.
Creatief opgelost
Een manege in de stad is natuurlijk vragen om welzijnskwesties. Ik vind echt dat ze daar creatief mee omgaan. Bij de ingang staat op een grote poster dat de paarden met enige regelmaat een week vakantie in een weiland krijgen. Hoe vaak dat is staat er niet bij. Verder komen ze los in de rijbaan. De stallen zijn vrij toegankelijk en aan de bovenkant open, zodat de paarden elkaar kunnen zien en aanraken. Dat zijn pluspunten. Helemaal slim is de oplossing in de ouderwetse ruimte met de stands. Die staan er gewoon nog, maar de hal is bij de ingang afgezet met een hek, vol stro gegooid en alle pony’s lopen er gewoon los. Een soort groepsstal, waarbij de pony’s die even rust willen zelf tussen de wanden kunnen gaan staan als ze dat willen. Slim gedaan! Het lijkt me best ingewikkeld in zo’n stad, de aanvoer van stro, ruwvoer en vooral ook de afvoer van mest. Het zag er allemaal schoon uit en de open buitendeuren zorgden voor frisse lucht en -uiteraard, want in Amsterdam- duiven. Al met al beslist een aanrader. De expositie loopt nog tot 7 februari.
Op naar een vuurwerkverbod
We waren keurig op tijd terug, maar volgens de dames waren de paarden erg onrustig geweest. Op Texel is carbid schieten ineens tot traditie verheven. Ik het verleden hoorde je soms wel wat doffe knallen in de verte, maar nu was er een rondrijdend kanon, zodat iedereen van nabij kon meegenieten. ’s Avonds was er ook nog wat vuurwerk dichtbij. Het is één keer per jaar en democratisch besloten, dus je mag er niets van zeggen. We proberen te voorkomen dat de paarden zich blesseren, maar hun stress kan ik niet wegnemen. Ze gaan er niet dood aan, dus de voorstanders (waar zelfs partner toe behoort) vinden het gezeur. Waarschijnlijk kijken we hier over twintig jaar met verbazing op terug dat dit allemaal mocht. Maar ja, als mijn sombere voorspelling uitkomt, rijden we dan ook geen paard meer, dus dan maakt het wat mij betreft niet meer uit of je je jaarinkomen met kans op je vingers, trommelvliezen en je gezichtsvermogen de lucht in schiet.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.