Op de barricaden

Ik heb een tijd geleden het nieuwe mountainbikepad verkend dat in de bosjes langs het knusse fietspaadje is aangelegd, dat vlak langs ons terrein loopt. Te voet hoor, mij krijg je alleen op de fiets als er een hoop drank aan het einde van de rit lonkt.

Dat hebben ze leuk gedaan, die jongens en meisjes van SBB. Het pad is niet echt aangelegd, er is meer een soort route gebaand. Optimaal gebruik van de aanwezige ruimte, met behoud van de natuurwaarden. Ik klink nu als zo’n beleidsambtenaar achter een bureau. Maar mijn punt is, het kan dus wél. Leuke dingen in de natuur, waar iedereen van geniet omdat het mooi en leuk is. Hoewel, er staan om de zoveel meter paaltjes om deze route te markeren. Mountainbikers zijn kennelijk niet zo slim, die hebben niet genoeg aan één bord aan het begin van een doorlopend pad zonder zij-afslagen. En wat me dan wel weer mateloos irriteert is dat het als eenrichtingverkeer staat aangegeven. Okay, het is een smal paadje. Maar mountainbiken is nou niet zo’n geluidloze sport en de pakjes die ze aan hebben in herriekleuren vallen lekker op. Je fietst toch niet met je ogen dicht? Kom je elkaar tegen, dan is even stoppen en puzzelen hoe je elkaar kunt passeren toch ook niet zo’n ramp? Ik heb grote moeite met dat wegvangen van alle verantwoordelijkheden om zelf uit je doppen te kijken en na te denken, in het kader van ‘er zal maar iets gebeuren’.

Natuur in computermodel

Regels zijn afspraken die we met elkaar maken, nodig om te voorkomen dat eigenbelang gaat prevaleren. Een eigenschap die helaas menselijk is. Maar we slaan wat die regels betreft wel een beetje door. Er zitten op sommige plaatsen een paar mensen hun eigen werk in stand te houden. Op gebied van gemaakte natuur wordt teveel geluisterd naar mensen die ‘daarvoor hebben geleerd’ en te weinig naar ervaringsdeskundigen, die al jaren ergens middenin leven. Gezond verstand wordt aan de kant geschoven, zodra er met titels wordt geschermd.

Ik herinner me nog een gesprek jaren geleden, toen ik nog bij de krant werkte. Er was een lange strekdam in zee gelegd, om de kust te beschermen. Een ingenieur stond heftig op me in te praten en schotelde me de prachtigste computeranimaties voor, waaruit bleek dat in 45 jaar de aanwas van het strand een feit zou zijn. Man, ze waren nog niet eens klaar toen ze al een kilometer verder moesten rijden om er te komen. De natuur laat zich niet in een computermodel stoppen.

Idiotproof

De claimcultuur die van over de oceaan is komen aanwaaien is naar mijn mening nog zo’n reden waarom we doorslaan. Als er iets gebeurt wordt er tegenwoordig als eerste rondgekeken wie we daarvan de schuld kunnen geven. Nadat ik vorig jaar door mijn stomme eigen schuld met mijn kop op een betonplaat was gevallen en een nacht in het ziekenhuis moest doorbrengen, werd ik bestookt met brieven van mijn verzekering of dat ongeval misschien aan iemand anders kon worden verweten, zodat ze daar geld konden claimen. Bah!

Gevolg van dit soort belachelijk gedoe is dat we alles gaan afwegen, in bubbelplastic gaan verpakken, stootproef, valdempend en idiotproof gaan maken. Zelf je hersens gebruiken is geen mode meer. Het enige dat je mensen zo leert is harder janken en nog meer naar een ander wijzen. Het wordt er niet leuker op.

Waar wou ik ook alweer naartoe? Oh ja, het mountainbikepad. Een uitgelezen kans om daar ook een ruiterpad van te maken! Maar dat zal wel weer niet mogen van de geleerden, stel je voor dat fietsers en ruiters elkaar tegenkomen. Ik heb niet zo’n zin om weer op de barricaden te gaan, laat nu de volgende generatie maar eens. Ik spaar mijn kruit voor de strijd tegen de plannen om van heel

Texel een nationaal park te maken. Dat moeten we echt niet willen! Dat wordt Oostvaardersplassen deel 2. Het begint altijd met mooie verhalen, maar ik kwam in april in de Slufter al een rij paaltjes met touwen om een plas en verbodsbordjes tegen. Alsof ook maar iemand het in zijn hoofd haalt om daar in het vroege voorjaar als het nog ijzig koud is te water te gaan. Het was tegen de vogelverstoring. Ik denk dat die beesten meer last hebben gehad van degene die met een terreinwagen vol palen en hamers bezig is geweest, dan van die anderhalve toerist die toch besluit door de modder te gaan ploeteren. Geloof me, de rest van de kudde houdt het echt bij het wandelpad. Stel je voor dat hun Dubarry’s vies worden.