Onwerkelijk. Dat is misschien de beste omschrijving van wat ik voel. Later lezen we hierover in de geschiedenisboekjes. Onrust had ik veel meer in de week ervoor, toen alles om de deur in chaos veranderde en mijn adrenalinepeil voor langere tijd boven het gezondheidsniveau uit kwam. Nu rest gelatenheid. En af en toe een traan.
De weg ligt al weken open, waardoor het een enorme bende is en je met een auto -laat staan met een trailer erachter- een soort Parijs-Dakar moet afleggen om bij ons erf te komen. Want behalve de herinrichting van de hoofdroute naar het noorden van het eiland even verderop, is tegelijkertijd een of andere kabel ingegraven langs ons weggetje. Dat is een half afgemaakte zandboel, hier en daar wel dichtgegooid, maar niet overal. Voorzien van schrikhekken, waardoor je de andere berm in moet. Die daar zeker niet op is berekend, dus zonder 4 x 4 is dat een hachelijke onderneming.
Agreed to disagree
Op hetzelfde moment besloot SBB de bomen langs het fietspad naast ons om te zagen. Zij hebben daar argumenten voor, ik heb argumenten waarom het voor ons voor langere tijd een serieus nadelig effect heeft op mijn werkzaamheden en onze leefomgeving. We agreed to disagree. Tegenhouden kan je het toch niet. Al ga je op je kop staan. Dat de werkzaamheden met lawaaiige machines moeten worden uitgevoerd is logisch. Het gekraak van de bomen die eraan gaan, gaat bij mij door merg en been en maakt me intens verdrietig. Ik ga nooit zo lekker op lawaai en lesgeven in onze buitenbak is uiteraard uitgesloten. Zelfs in de wei springen ze nu af en toe als kikkers in de rondte. Ik kon wat lessen verzetten. Tot vanaf dinsdag de nieuwe maatregelen werden afgekondigd en we geen binnenbakken meer mogen gebruiken. Nu kost het me dus gewoon geld.
Emmers vol voor Jan ***
Daar kwam nog bij dat we een aankondiging hadden gehad dat wegens werkzaamheden aan het netwerk de waterleiding een hele dag zou worden afgesloten. Dat is nogal lang, dus ik was vroeger opgestaan om emmers en de badkuip te vullen. Toen ik daarmee klaar was attendeerde de buurvrouw me erop dat de werkzaamheden een week waren uitgesteld. En dat de mededeling daarover op de ochtend van de afsluiting, vlak voordat die zou ingaan, in de bus was gegooid. Ik weet niet hoor, maar mijn standaard routine is niet om voor het stallen uitmesten even in de brievenbus te kijken.
Mopperend kroop ik achter mijn computer om via het nieuwe systeem paardrijden.nl een paar proeven te jureren. Ik heb als jury inmiddels een account, wat ook bepaald niet zonder slag of stoot ging. De dames van de helpdesk waren goed hoor, maar ik had ze wel een stuk of vier keer nodig. Ik kreeg geen enkele keer de voorbeeldschermen die ze in de meegestuurde tutorial hadden geplakt.
Hier en daar een stalkat in beeld
Van het jureren op zich werd ik best vrolijk. Het is uitermate grappig om al die verschillende rijbanen te zien en alle accenten te horen. Ik geniet ook erg van stalkatten die her en der in filmpjes opduiken. Nog een tip voor de ruiters: op de filmpjes ziet het er vaak langzamer uit dan je werkelijk gaat. Dus houd gas op de plank. Maar goed, ik was lekker bezig en probeerde het lawaai buiten daarmee uit mijn hoofd te houden, tot …PATS… Stroomstoring.
In zo’n geval loop ik altijd eerst naar de stoppenkast. We hebben wat kerstversiering buiten hangen, misschien was dat het? Maar nee, het kwam echt van buiten af. Gelukkig is een mobiele telefoon niet afhankelijk van elektra, dus al snel werd de omvang duidelijk. Het ging wel even duren. Nou zijn er altijd wel klusjes om de deur, maar pas op zo’n moment krijg je in de gaten voor hoeveel dingen je stroom nodig hebt.
De rampspoed was nog niet over
Enfin, er was een moment dat het licht weer aanging, letterlijk. Ik terug naar de computer…voel je ‘m al aankomen? Goed, ik volsta met te zeggen dat de 1 euro 70 per proef die we ervoor krijgen in dit geval al helemaal niet uit kon. Anders ga ik weer gillen.
Maar dit alles valt in het niet bij het zware gevoel dat me overviel toen ik DD liet draven bij zijn dierenartscontrole. Diep vanbinnen wist ik het al. Hij loopt niet goed. Ik moet op halve kracht beweging blijven geven tot januari, dan kijkt de dierenarts verder. Tot overmaat van ramp is Socrates ook niet helemaal fit. Tja, die wordt oud, het is te verwachten dat het een keer minder wordt. Helemaal nu ze steeds in de wei rondspringen met al die herrie. De moed is me aardig in de schoenen gezakt. Juist nu, in deze sombere stille periode, waarin een groot deel van mijn werk wegvalt, is paardrijden een houvast.
Hoeveel moed kan je jezelf inpraten?
Even slikken en weer doorgaan. Ik doe mijn uiterste best. Maar ik kan niet voorkomen dat er af en toe een dikke traan langs mijn wang glijdt. Ik veeg ‘m snel weg, voordat iemand het ziet.