De mooie dingen blijven zien. Ik moest eraan denken na het overlijden van Bibian Mentel. Zij was daar namelijk een ster in, voor ze een ster werd. Er gebeurt zoveel om ons heen wat tot verzuring en verharding leidt. Op allerlei gebied. We zitten zo vol met onrust en woede. Waar we voor onszelf allemaal goede redenen voor hebben. Maar we steken elkaar ermee aan.
Op Texel kun je momenteel niet van A naar B. Zelfs niet van A naar C. Er zullen verschillende instanties mee te maken hebben, maar het lijkt wel of overal tegelijk de weg is opgebroken. Niet handig. Wij zitten op een toeristische fietsroute en spreken dagelijks mensen die echt niet meer weten hoe ze verder moeten rijden. De omleidingsbordjes spreken elkaar tegen of zijn door de tweede bouwploeg, die vlakbij ook weer een gat aan het graven is, in het zijterrein gegooid. Als ik met de trailer naar de manege ga, moet ik omrijden via een weggetje dat niet geschikt is voor veel verkeer, waar nu vrachtwagencombinaties overheen komen die normaal alleen op de snelweg uit de voeten kunnen. Een hachelijke onderneming. Het gaat eigenlijk niet, maar het past net, als iedereen bereid is om even op elkaar te wachten bij de enkele inhammen die er zijn. Daar gaat het echter mis. Want wachten, dat kunnen we niet meer. Ik wil best even stilstaan met de trailer, maar ik kan niet verder de berm in dan waar de bomen staan. Het houdt een keer op. Toch word ik regelmatig op een haar na geschampt, wordt er boos gezwaaid of zelfs getoeterd.
Blinde woede
Vorige week waren er een paar verkeersincidenten aan de overkant, waarbij door ´roadrage´ paardentrailers een noodstop moesten maken. Met nare gevolgen voor de paarden die erin stonden. Ik vraag me altijd af wat een automobilist die dit veroorzaakt op dat moment denkt. Ik zou ze graag aan hun oren willen meeslepen naar zo’n paard, om ze te laten zien wat ze hebben aangericht. Niet dat dat helpt, vrees ik. Het gebeurt in een vlaag van blinde woede. Ze voelen zich getergd en de enige uitweg is agressie. Neem die toestand met die journalisten en kerkgangers. Er zijn mensen die het opnemen voor de kerkgangers die werden lastig gevallen. Ik wil alle kanten bekijken en probeer me voor te stellen dat je overloopt, als het hinderlijk volgen aanhoudt. Dat je daar je ongenoegen over kenbaar maakt, snap ik. Maar bij mij valt iedere vorm van begrip weg, zodra er gemept en getrapt wordt. En waar ik nooit, maar dan ook nooit begrip voor kan hebben, is dat je iemand in zijn rug trapt. Ik vind geweld sowieso een zwaktebod, maar lafjes van achteren….? Kom op zeg. Wat zo jammer is, is dat het een generaliserende werking heeft. Je moet sterk in je schoenen staan om jezelf tegenwoordig als journalist te presenteren. Zelfs in mijn vakgebied, wat toch niet als zo risicovol te boek staat. Op lokaal niveau was er een stuntje met een vernielde auto, wat als incident werd afgedaan, maar ik vraag het me af. Het is tegenwoordig steeds gebruikelijker om iemand niet meer los te zien van een functie en in de persoonlijke sfeer wraak te nemen op een achterbakse manier. Het is een koud kunstje om privégegevens op te sporen. Het wordt er allemaal niet leuker op.
Het is lastig om positief te blijven onder al deze escalatie van onrust. Hoe krijgen we de lont weer uit het kruitvat? Misschien wordt iedereen weer wat meer mellow als de temperatuur stijgt en de zon ons verwarmt. Maar tot die tijd vraag ik me af wie er nog een virus nodig heeft om de mensheid uit te roeien. Dat kunnen we prima zelf en er wordt hard aan gewerkt…