Door schade en schande heb ik geleerd dat verwachtingen teleurstellingen creëren. Maar je kan er soms niet aan ontkomen dat je je toch stiekem op iets verheugt of dat je er een bepaald beeld van hebt, dat dan dus later ernstig tegenvalt. Ik probeer nog altijd te leren om daarmee om te gaan.
Soms heb je van die dagen waarop alles tegen lijkt te zitten. Van de week had ik zo’n dag. Ik zal jullie niet met gezeur vermoeien, want het is in de ogen van een ander meestal pietluttig klein leed. Het zorgde er echter voor dat de dag niet verliep zoals ik had verwacht of althans gehoopt. Er is geen één sport die op dit gebied zó opvoedkundig werkt als paardrijden. Hoe goed je dat kan of doet, zo’n dier heeft ook zelf een brein en een leven. En hij heeft geen weet van onze verwachtingen, agenda’s of plannen. Dus stap je erop met een idee wat je wilt doen, dan bestaat er altijd een kans dat dat niet zo verloopt als je vooraf dacht. En als je aan dressuurwedstrijden meedoet, is er van de twintig of dertig maar één die wint, hoe goed je je allemaal ook hebt voorbereid. Daarmee leren omgaan is, als je ervoor open staat, een verrijkende ervaring. En voor de mensen die wat moeite hebben met de Nederlandse taal: ook een verreikende…
Hup, weer een nieuwe
Ik las laatst een mooie blog van iemand die uitlegde dat haar leven zoveel leuker was geworden nu ze de verwachtingen die ze altijd had van haar paarden heeft losgelaten. Dat gebeurt soms als een paard iets gaat mankeren. Een deel van de ruiters zit zo vast in de wil om te presteren, dat het paard dan aan de kant wordt gezet voor een nieuwe. Maar er zijn er ook die accepteren dat wedstrijdambities in de kast kunnen en gaan uitzoeken wat er nog wél kan. Juist van die groep hoor je vaak dat ze tot mooie inzichten en levenservaringen komen.
Bloedhekel aan zelfpromotie
Ambitie om te presteren is mij nooit vreemd geweest. Het was een drijfveer om, naast heel hard werken aan een maatschappelijke carrière, op onzalige tijdstippen iets met een paard te doen. Ik ging daarin ver, had er veel voor over en heb er ook veel voor opgeofferd. Ik kon me nooit voorstellen dat het ooit anders zou worden. Als je daarnaast zelfstandige bent, moet je jezelf voortdurend promoten om in beeld te blijven. Niemand anders zet dat sinaasappelkistje voor je neer. Je bent zo goed als je laatste klus. Ik houd van mijn werk, zowel het paardengedeelte, als het schrijfwerk, als het geven van lezingen en workshops, maar ik heb een bloedhekel aan dat geleur met mezelf. Als ik echt eerlijk ben (en dat durf ik tegen jullie best te zijn) dan vind ik in dit stadium van mijn leven dat ik voor zaken zou moeten worden gevraagd dan dat ik er zelf als een dolle achteraan zit. Volgens mij heb ik wel aardig bewezen wat ik kan en wie ik ben.
Waardering is ver te zoeken
Ieder mens heeft op z’n tijd waardering nodig. Dat komt in vele vormen. Er kwam een iets voorbij dat me paste als een handschoen. Het werd niet eens een gesprek. Tja. Dat kan gebeuren. Ik troost me altijd met de fatalistische gedachte dat wat de bedoeling is, gebeurt. Dus dit was kennelijk niet de bedoeling. Beslist de tijd voor mij? Ik vind het lastig om te erkennen, maar het is wel de waarheid dat ik niet altijd meer de energie heb om voor het laatste te vechten. Ooit nog eens Grand Prix jury worden, weer een paard overal mee naartoe slepen, iedere cursus of klus doen tot in de uithoeken van het land of zelfs het buitenland…ik jaag er niet meer achteraan. Als ik ergens voor wordt gevraagd, sta ik klaar en doe ik het vol overgave. Die waardering is er kennelijk niet, want de vragen blijven momenteel uit. Daar moet ik in berusten. Dat ik te paard niet meer voor de hoofdprijs ga, heb ik me al langer geleden bij neergelegd. Wel probeer ik ze nog altijd zo netjes mogelijk af te richten en geniet ik enorm van DD, die na zijn blessurepauze weer hartstikke zijn best doet op de pirouettes en bij vlagen een stoere passage laat zien. De tevreden blik in de ogen van mijn paarden geeft me op zo’n ‘low’ moment het gevoel dat ik nog wel íets kan.
Maar voor de rest is het vrij naar Herman Finkers: de cursus omgaan met teleurstellingen gaat wederom niet door…