Schrikken jullie ook zo van al die #metoo verhalen die er momenteel gaan in relatie tot de paardenwereld? Meisjes die worden lastig gevallen of erger, maar niks durven zeggen om hun zo innig geliefde verzorgpony niet kwijt te raken? Of de betaalbare pensionstal? Schokkende berichten en mails heb ik gelezen. Het draait allemaal om macht. Misselijk word je ervan.
De scheidslijn is dun. Gaat nagefloten worden te ver? Voor de één wel, de ander lacht erom of voelt zich er zelfs wel prettig bij. Valt ook niet mee om hier als man een weg in te vinden. Hoe zit het met vrouwen die instemmen om een heel goed paard onder hun kont te krijgen? Valt dat er ook onder? Er was een verslag bij van iemand die zich aangerand voelde omdat haar stalbaas altijd naar haar borsten keek. Hij deed en zei verder niks raars. Misschien is ie gewoon scheel, denk ik dan. Mij zou dat niet storen. Zeg er wat van als dat wel het geval is. Maar ik behoor dan ook tot de groep #notme. En daarmee ben ik bijna een uitzondering. Je zou haast gaan twijfelen wat er mis is met mij, dat ze mij nooit op de korrel namen. Als het niet zo schrijnend en tragisch was.
Mooie praatjes
Natuurlijk ben ik blij dat mij nooit zoiets is overkomen. Maar eigenlijk is het ronduit belachelijk dat ik daar blij om moet zijn. Dat zou toch de normale gang van zaken moeten zijn? Al die oproepen voor het weerbaarder maken van vrouwen, is dat niet de omgekeerde wereld? Je moet toch vooral jezelf kunnen zijn en niet verplicht op karateles moeten.
Zit er bij mannen die zoiets doen een steekje los? In extreme gevallen en bij minderjarigen natuurlijk wel. Van kinderen blijf je af, punt. Die intimideer je ook niet. En ´nee´ betekent gewoon ´nee´. Als je dan doorgaat heb je echt een bakfout. Het wordt lastiger bij de groep die qua leeftijd net boven de minderjarigen zit. Er zijn meiden die het spel gewoon meespelen, omdat ze er iets mee bereiken, om de lieve vrede of omdat ze dénken dat afwijzen nadelige consequenties heeft en het daarom dus niet eens proberen. Sommige vrouwen vallen voor macht of mooie praatjes. Je snapt het niet, want die broek gaat ook een keer uit. Is het geoorloofd als er wordt ingestemd en het beide partijen iets oplevert?
Ruggengraat
Niet alle mannen (en vrouwen!) hebben evenveel ruggengraat. ‘I blame the mother’, zei een Engelse vriendin bij alles wat minder geslaagd was aan mannen in het algemeen en die van haar in het bijzonder. Ze heeft wel een punt. Moeders, práát met jullie zoons. Leg ze uit hoe wij communiceren. Dat onbeholpenheid en onduidelijkheid niet altijd instemming betekent. Het is misschien een ‘moodkiller’, maar je moet er als man even naar vragen bij twijfel. Wil je dit echt? Tja, het klinkt allemaal zo simpel. Maar nou de werkelijkheid. Heb ik die vraag ooit gehad? Welnee.
Sisterhood?
De verhalen lezende is dit niet iets van de laatste tijd. Wat gaan we doen aan die echt foute mannen? Wachten tot karma z’n werking doet, duurt in veel gevallen te lang. Met z’n allen en vooral als vrouwen onderling er beter opletten en er dit keer wèl meteen over praten, als we een verdenking hebben? Samen sterk, dat idee? Ik heb niet zoveel vertrouwen in de sisterhood. Vrouwen zijn er experts in om elkaar gruwelijk in de steek te laten voor eigenbelang. Vooral voor vrouwen die zichzelf ‘eerlijk’ noemen moet je oppassen, is helaas mijn ervaring.
Hoe dan wel?
Ik weet het niet. Met de hedendaagse biotechnologie hebben we ze voor de voortplanting strikt genomen niet meer nodig. Maar om mannen nou helemaal af te schaffen….