Het weer is omgeslagen naar herfst en mijn humeur meteen ook. Paardrijden is altijd leuk, maar nog net iets leuker in een zonnetje, zonder dat de wind om je oren giert. Je kan concluderen dat ik op de verkeerde plek woon, want het waait hier altijd. Maar ja, het heeft dan weer andere voordelen. Bijvoorbeeld 20 kilometer aquatrainer vlakbij ons huis.
Het was een beetje saaie week. Werkklusjes afronden, uiteraard weer de nodige reparatiedingetjes zoals een lekke trailerband waar een groot stuk glas in zat (?), een ontplofte waterstofzuiger (compleet met kortsluiting) waar gelukkig nog garantie op zat. Hoogtepunt en quilty pleasure was een bezoekje aan de bioscoop voor Top Gun II. Ik moet natuurlijk voor de huiselijke lieve vrede zeggen dat een mariniersuniform me meer doet dan zo’n vliegeniersoverall. Maar ik met mijn voorliefde voor achtbanen en ruimtevaart, heb wel wat met straaljagers. Ik begrijp dat, die need for speed. Een F18 is niet helemaal vergelijkbaar met vol gas met een paard over het strand vliegen, maar daar krijg ik ook een kick van.
Ik stop met krachtvoer
Waar ik behoorlijk van achterover stuiterde was de prijs van mijn mandje boodschappen. Goeiedag zeg. Er lagen alleen wat groenten in. Komen die ook alleen uit de Oekraïne of zien een paar winstbeluste supermarktconcerns hun kans schoon? En de stijgende graanprijzen hebben nu ook de paardenvoerfabrikanten bereikt. Nou geef ik sowieso weinig, maar voor mijn bejaarde Socrates heb ik altijd seniorenmuesli. En daar krijgt DD dan voor het gemak ook een handje van. Heeft hij meteen alle vitaminen en mineralen binnen. Dat vul ik aan met een schep gehakseld gras van Hartog en twee wortels. Drie keer per dag krijgen ze zo’n portie. Maar ze krijgen inmiddels ook elke dag een klein reepje gras erbij in de wei, want sinds het heeft geregend springt dat uit de grond. Ze zien er dus uit als Hollands welvaren. Socrates is ronduit vet. Maar ja, dat gun ik hem op zijn oude dag. Het is alleen wel een mooi moment om even helemaal te stoppen met die granen en over te gaan op alleen dat grasmengsel met een vitamine-balancer.
Gas op die lolly
Vorig weekend heb ik een leuke dag lesgegeven aan de overkant (zo noemen wij de vaste wal). Enthousiaste combinaties, waar ik mijn voorliefde voor de goede houding en zit flink op kon botvieren. Er was bij allemaal veel vooruitgang te zien. De dag erna was ik bij een wedstrijd. Wat me op beide plekken opviel was het grote misverstand dat er heerst over het begrip voorwaarts. Misschien wel één van de meest verkeerd begrepen woorden in de paardensport, denk ik. Het wordt te pas en te onpas gebruikt door instructeurs. En door de meeste ruiters uitgelegd als: ik moet harder. Gevolg is dat paarden naar voren worden gejaagd en lopen alsof ze voortdurend over de drempel vallen.
Alles dondert voorover
Nou zei de oude meester Steinbrecht; richt recht en rijdt uw paard voorwaarts. Ik spreek hem beslist niet tegen. Er moet echter wel enige uitleg bij, want hij bedoelde echt niet dat je als een kip zonder kop gas moest geven. Je ziet echter steeds vaker ruiters met een gang als een kogel een paard voortdurend naar de voorhand jagen, wat dan weer een enorm zwaar gevoel in je handen oplevert, waardoor ze hun onderrug vastzetten en de teugeldruk er vol op houden. Als een paard van nature niet zo voorwaarts is, ontaardt het meestal in gepomp, waar hij dan nog meer op afstompt. Na één sessie zijn beide doodmoe, maar niet om de goede redenen.
Wat je wilt is dat je paard reageert op een lichte éénmalige beenhulp met het verder naar voren plaatsen van zijn achterbenen. Dat moet je hem leren. Niet door nog twintig onbeantwoorde beenhulpen te geven, waarna hij zelf maar moet uitzoeken wat hij ermee doet. Of dat je hoopt dat ie op de negentiende misschien wel reageert. Ga ook niet uit voorzorg die eerste (en enige) beenhulp harder geven. Je hulpen moeten immers zo onzichtbaar mogelijk zijn hè. Niet een soort Miss Piggy achtige karate-mep met je onderbenen.
Een vals gevoel van voorwaarts
Het heeft vooral met consequentheid te maken. Geen reactie op die lichte hulp? Dan echt even stevig optreden en naar voren, zónder als tegenreactie meteen aan die teugels te gaan hangen. En dan opnieuw en weer beginnen met die lichte hulp. Doe je dit altijd (en ik bedoel dus ècht altijd), dan wéét je paard dat je het meent als je die eerste lichte hulp geeft en zal hij daar op reageren. Je kunt hier zelfs een luiaard snel qua reactie mee krijgen, ik zweer het je. De volgende stap gaat over evenwicht, maar daar kan je pas goed mee aan de slag als je paard ‘aan het been’ is. En niet aan twintig pompende hulpen zonder reactie… Hard gaan geeft je in dat geval misschien het gevoel dat er iets gebeurt, maar hij is dan nog steeds niet aan het been. Het is een vals gevoel van voorwaarts. Je wilt dat de achterbenen meer worden gebogen en onder zijn lijf worden gezet, niet dat hij ze recht houdt en met zijn hakken naar achteren zijn gewicht naar voren duwt. Hij moet achter zákken, niet omhoog komen. Denk aan de elegantie van een ballerina. Niet aan Usain Bolt…
Voor die hardrijders met al die stuwende paarden: laat die need for speed nou aan Tom Cruise over. Je wil dressuur rijden, niet meedoen aan een harddraverij.