Ik worstel enkeldiep door de modder. Mijn laarzen zuigen vast, waardoor ik me goed moet concentreren om mijn evenwicht niet kwijt te raken. Tot overmaat van feestvreugde trek ik een volle kruiwagen achter me aan met mest uit het land. De wind probeert me met geweld opzij te blazen. Binnenzetten is momenteel ook een avontuur. Een soort Ninja Warrior modderworstelgevecht met paarden. Ze lopen braaf mee hoor, maar je bent voortdurend bijna je laarzen kwijt.
Veel paardenhouders die hun dieren aan huis hebben zullen zich hierin herkennen. Het is in sommige jaargetijden diep graven om de passie vast te houden. Het is niet altijd halleluja. Ik zette afgelopen week een filmpje op facebook van DD die zijn beste Dikkertje Dap impressie gaf, plonzend in een plas met zijn felgekleurde springschoenen. Hij doet dat momenteel de hele dag en eet vervolgens de worteltjes van het gras op, die hij zo boven haalt. Hij is sowieso een sopper. Op stal wordt elk hapje hooi of kuil eerst door zijn automatische drinkbak gehaald. Ik hoorde ooit van Alan, de groom van Charlotte Dujardin en Carl Hester, dat Valegro dat ook altijd doet, dus hij is in goed gezelschap. Om het zelfbenoemde leger paardenwelzijnbewakers de wind uit de zeilen te nemen, had ik er wel meteen een foto bijgezet van het hele weiland dat hij tot zijn beschikking heeft. Het grootste deel is droog, dus hij kiest er echt zelf voor om middenin die plas te gaan staan. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Eén verkeerd uitgelegde foto en je staat als dierenbeul te boek.
Kleutergym is niet verkeerd
Het blijft lastig, social media. Enige tijd geleden zag ik een filmpje van iemand die met een slofteugel op een driejarige reed en er hoog van opgaf hoe braaf het dier was. Uiteraard leverde het een stormvloed aan reacties op. Ook ik trok mijn wenkbrauwen op. Vooral wegens het gebrek aan nuancering. Het is namelijk -zo vertellen alle wetenschappers die er echt onderzoek naar hebben gedaan- op zich helemaal niet gek om al iets te doen met een jong paard. Zoals eentje terecht opmerkte: je houdt een mens ook niet tot zijn 18e thuis om ‘m daarna pas te laten sporten. Het hangt er echter wel heel erg vanaf wát je met zo’n jonkie doet. Rondjes rennen met een ruiter erop en zijn hoofd in een houding gedwongen, is dan weer niet zo verstandig. Maar het is heel lastig om een standaard programma te geven wat en hoeveel dan wel. Dat vereist namelijk het zeer vage begrip paardengevoel, waarbij je kunt inschatten hoeveel een paard aan kan en wanneer je een stapje terug moet doen.
Waarom heb je noodrem nodig…?
Dat je voor je eigen veiligheid een hulpmiddel als noodrem eraan hangt, kan ik me misschien nog iets bij voorstellen, maar daar zitten wel kanttekeningen aan. Als je hem nodig hebt, dan is dat een bijzonder slechte ervaring voor een jong paard. De kans dat je het daarmee erger maakt is groot, want je trekt zijn hoofd naar beneden, geeft hem een steuntje om op af te gaan en je beperkt zijn voorwaartse vluchtmogelijkheid, wat bij veel paarden voor paniek zorgt. Hij heeft zijn hals nodig voor zijn balans. Zeker als hij nog niet is gewend aan een gewicht op zijn rug. Ik zou eerder kiezen voor een nekriem als houvast. Maar eigenlijk zit ‘t ‘m meer in het stukje ervoor. Als een paard al veel in handen is geweest en netjes opgevoed in grondwerk, dan weet hij al van de ho en de go. Die nekriem is altijd een goed idee, want dan hang je niet aan het bit als er iets gebeurt, maar remmen zou dan geen probleem moeten zijn. Je kan er nog een ouder, betrouwbaar paard bij laten lopen voor de geestelijke steun. Ik leer mijn paarden vanaf de minuut dat ze hier op het erf komen de betekenis van het woord ‘ho’. Aan de hand, los, onder het zadel, overal. Doe je dat consequent, dan werkt dat zo goed, dat ze zelfs buiten in een stevige galop op die stemhulp stilstaan. Het lukt overigens alleen als je ‘ho’ alleen daarvoor gebruikt en niet ook nog voor zestig andere dingen zoals ‘ga iets langzamer’ of ‘hou op met schrikken’…
Baby’s beleren
Er kwam ook een ander filmpje voorbij, van een renpaardenstal in Engeland. Daar stapte een op zich zeer zachtaardig handelende knaap op een eenjarige. Je leest het goed. De commentaren eronder waren uiterst positief, omdat hij zonder zichtbare dwang of hulpmiddelen werkte. In de racewereld is dit geen ongebruikelijke leeftijd om te beginnen. Hoe vriendelijk ook, mijn maag draaide wel om. Dat is een baby! Het liet me echter wel beseffen hoe hypocriet we in de paardenwereld zijn. We veroordelen met veel kabaal iets wat op social media wordt getoond, terwijl iets wat er op het oog vriendelijk uitziet, maar een product is van een industrie waar je echt je vraagtekens bij kan zetten qua diervriendelijkheid dan wel weer okay vinden? We hebben nog een lange weg te gaan, vrees ik. Nou ja, het jaar begint net…