Het was natuurlijk ook de goden verzoeken hè. Een verhaal maken over het niet kunnen verwerken van spoedgevallen door de Texelse tandartsen. Ik heb nog nooit in mijn leven kiespijn gehad, dus ik wist ook niet zeker wat me overkwam. Het begon met wat gevoeligheid en dat werd zo hevig dat ik bij het drinken van hete koffie tranen met tuiten huilde.
‘Je hebt vast een gaatje’ tot ‘oh dat wordt een wortelkanaalbehandeling…’, dat waren de reacties van mijn omgeving. Voor iemand die nog nooit wat heeft gehad, maar wel een enorme tandartsfobie heeft, is dat de ergste griezelfilm die je je kunt voorstellen. Zelfs ik kwam echter op een punt dat de pijn zo snerpend was, dat de tandarts een aanlokkelijk vooruitzicht werd. Waar ik dus noodgedwongen pas na vier dagen terecht kon, wegens zelfbeschreven schaarste en drukte. Gek genoeg was de ergste pijn toen net wat afgenomen. Zal je ook altijd zien.
Geduld, geduld…
Ik mocht onlangs van de dierenarts weer wat rechtuit gaan stappen met DD, ondanks dat er niet echt een duidelijke diagnose is. Hij kon zich wel vinden in de gedachte van de osteopaat, dat er iets in de schouder mis is. Dat verklaart dan nog niet waarom zijn pijpbeen oploopt, terwijl daar dus met diagnostische apparatuur én verdoving van onder af niets, maar dan ook niets is te vinden. Maar ja, ik zag inmiddels scheel van de kiespijn. Niet helemaal de juiste conditie om na twee maanden op een zichtbaar frisse reus te klimmen. Die paar dagen extra maakten ook niet meer uit. Toen ik er eindelijk weer aan toe was stapte ik zo op, ben ik gelijk naar buiten gegaan en zette hij geen stap verkeerd. Maar zodra ik iets teveel doe, loopt zijn onderbeen weer op. En in kleine bochtjes is hij ook nog echt niet rad. Ik trek ondertussen mijn haren uit mijn hoofd. Maar misschien heb ik gewoon tekort geduld. Iemand vroeg me of het niet van die noodstop met de trailer kan zijn gekomen, waarbij hij vast flink tegen de voorstang is geklapt. Kan ook nog. Ik heb helaas die dader nooit meer kunnen achterhalen. Voor hem beter…
Dat wordt trekken…
Eerst maar even op een maandag naar de tandarts. Ik heb een hele aardige, die veel begrip heeft voor rillende patiënten. Dat was maar goed ook, want ik had er compleet een zenuwtic van. Ik mijn hoofd moest de hele boel er al uit. Hij keek me niet begrijpend aan. Kennelijk is dat tegenwoordig echt pas het allerlaatste dat ze doen. En zeker in mijn geval niet nodig, want de foto’s toonden een prima gebit met helaas een barst in één kies. En die ging hij plakken…
We doen het allemaal fout
Zo zie je maar weer, het is allemaal niet zo zwartgallig als ik vaak denk. Diezelfde reactie kreeg ik van verschillende kanten op mijn sombere gedachten op de toekomst van de paardensport. Ik ben blij dat er nog genoeg positivisme is. Ik pleit vooral voor de verandering van binnenuit en ben nog steeds van mening dat we daarin werk te verrichten hebben. Ik zag uit mijn ooghoeken een column op een populair platform voorbij komen van één of andere troela die niets van paarden weet, maar een blauwe maandag een stal heeft bezocht die zich op natural horsemanship richt. Daarover oreert ze een heel verhaal bij elkaar, met behoorlijk wat vingerwijzingen naar de rest van paardrijdend Nederland, niet gehinderd door enige vorm van achtergrond, want uitgebreide research doen voor we wat de wereld in slingeren is zooooo niet van de 21e eeuw.
Een zweep is standaard uitrusting
Uiteraard wordt daar wat van gevonden. Maar jongens, het kwaad is alweer geschied. Ik weet niet wat deze dame te horen heeft gekregen bij die ene stal die ze heeft bezocht, maar de kans is groot dat er redelijk laatdunkend over andere mensen met paarden is gesproken. Dat lees je tussen haar regels door. Zolang we elkaar afkammen, hebben we de buitenwereld niet eens nodig om paardrijden een halt toe te roepen. Natuurlijk moeten misstanden aangepakt en aan de kaak gesteld. Er beweegt langzaam iets in de goede richting. Denk na over hoe je daar een bijdrage aan kunt leveren op een constructieve manier. Vind je dat er al genoeg gebeurt? Bedenk dan dat bij de eerste paardrij-outfit die kindertjes van opa en oma krijgen meestal een zweepje zit, weliswaar tegenwoordig gezellig roze en met glitters. Maar toch…