Mijn werk is heel leuk, maar soms is het frustrerend. Ik ben bezig met een verhaal over een heikel onderwerp in de paardenwereld. Daarvoor benader ik voor- en tegenstanders, zodat ik alle kanten kan belichten. De informatie verzin ik niet zelf, ik ben daarvoor afhankelijk van wat de betrokkenen, die deskundig mogen worden geacht, me vertellen. Maar hun meningen staan in dit geval wel haaks op elkaar.
Uiteraard laat ik ze nalezen wat ik schrijf. Ik kan hun woorden immers verkeerd hebben geïnterpreteerd. Als ik ze spreek, schrijf ik mee. Maar -door schade en schande wijs geworden- neem ik het meestal ook even op. Kan ik het terugluisteren, voor alle zekerheid. Zeker bij wespennesten komt het voor dat mensen iets zeggen en er later voor terugschrikken als het zwart op wit staat. Daar heb ik begrip voor. Nuanceren mag, daarvoor laat ik het nalezen. Ik word wel een beetje pissig als ze zeggen dat ze iets niet hebben gezegd. Nee, dat heb je wél. Ik kan het letterlijk terugluisteren. Nogmaals, ik verzin het niet zelf. Alleen vind je het bij nader inzien niet zo prettig dat het er zo staat. Dat mag en kan soms iets worden verzacht. Maar zeg dan niet dat ik het verkeerd heb opgeschreven.
Een hoop onbetaalde uren
Vandaag was er echter eentje die het nog bonter maakte. Nadat ik hem uitgebreid had gesproken en zijn aandeel had verwerkt, mocht hij het lezen. Het was echter een verhaal waarin de meningen van pro en contra door elkaar waren gevlochten. Dus hij zag ook wat de ander vond en zei. Hij trok vervolgens zijn volledige medewerking terug, omdat de reacties van de ándere partij hem niet aan stonden. En het kostte hem teveel tijd om die te weerleggen… Ja hallo, waarom bel ik jou dan? Toch juist om jouw deskundigheid? Waarom zeg je eerst dat je wel wilt meewerken, laat je me helemaal jouw verhaal aanhoren en opschrijven om het vervolgens terug te trekken? Wees dan flink genoeg om het gesprek aan te gaan wat er volgens jou niet klopt, zodat je je kennis inzet voor een beter eindresultaat. Woest word ik van zoiets. Als je, zoals de meeste schrijvers tegenwoordig, niet in loondienst bent maar wordt betaald per artikel, dan is dit behoorlijk wat verloren tijd, waarbij je hard aan het werk bent geweest voor niets. Daarnaast vind ik het gewoon zwak als iemand er op zo’n manier zijn handen vanaf trekt. Nota bene in loondienst als voorlichter hè. Dus het is nog zijn werk ook.
Niemand reageerde…
Maar er moet toch een verhaal komen, dus de woordvoerder van de landelijke organisatie gebeld. Die verwijst me door naar een belangenstichting. Daarheen gebeld en…die verwijst me terug naar de landelijke woordvoerder. Zucht. Allemaal semi-overheidsinstanties. Andere deskundigen opzoeken dan maar. Een dag lang achter allerlei types aanjagen en nog geen steek opgeschoten. Mensen die ervoor zijn aangenomen, maar niet terugbellen en geen mails beantwoorden. Ook niet na twee dagen. Ik kan daar slecht tegen. Wat is dat toch tegenwoordig? Les 1 op de woordvoerdersschool zou moeten zijn dat je terugbelt. Dat gebeurde echter pas toen ik dreigde dan maar één kant van het verhaal de ruimte te geven. Toen waren ineens de rapen gaar en waren ze allemaal boos. Ooit wel eens gehoord van een deadline, mannen…? Was toch echt duidelijk met iedereen gecommuniceerd voor wanneer ik die reactie nodig had.
Zoek het uit
Enfin, er ligt een verhaal. Keurig met hoor- en wederhoor. De ene kant is nog steeds boos over de mening van de andere kant en probeert mij onder druk te zetten die anders weer te geven. Doe ik uiteraard niet. Beide zijden staan erin, de lezer zoekt zelf maar uit waar ze zich het meeste toe aangesproken voelen. Door hun manier van werken en reageren hebben ze mij een snertweek bezorgd, terwijl ik ze een kanaal bood om hun verhaal te ventileren. Ik heb nu het sterke idee dat ze heel wat proberen te verbloemen, met al hun kabaal. Het maakt je zaak er niet sterker op als je zo te werk gaat. Is ook een gratis advies voor die woordvoerdersschool. Weet je nog, met stroop vang je meer vliegen…?