Ik moet even iets rechtzetten. Vorige week maakte ik een plagerige opmerking over mannengriep. Twee dagen laten sloeg die om in vrouwengriep… Ik neem alles terug wat ik heb gezegd. Ik wist niet dat je lijf op zoveel plekken zo zeer kon doen. Als ik een paard was geweest had je me uit barmhartigheid afgemaakt.
Ook ik heb wel eens ‘griepje’ geroepen als ik een beetje verkouden was. Nou, dat doe ik dus nooit meer. Echte griep is andere thee. Ik kon zaterdag zelfs niet meer lopen, zo’n pijn deden mijn benen en gewrichten. Het was overmacht. Ik probeerde de eerste ochtend nog met alles wat ik in me had uit te mesten. Halverwege stal twee zakte ik in elkaar. Vervolgens heb ik drie dagen in bed gelegen, zonder besef van dag en nacht. Koorts gierde als een kudde mieren door mijn lijf. Je kunt je helemaal niet meer voorstellen hoe het is om je goed te voelen. En ik was ervan overtuigd dat dit nooit meer goed zou komen.
Meestal als ik niet lekker ben, slaap ik 24 uur en dan gaat het wel weer. Nu ging het hele lichaam in een shutdown. Het ergste was dat ik zondags moest jureren. Geen optie. Niet alleen was het onverantwoord om met dit lijf in een auto te stappen, ik zou daar de hele bende infecteren. Maar vind maar eens ZZL vervanging in een dag. Gelukkig heb ik hele lieve juryvriendjes, die met man en macht meedachten, zodat de deelnemers niet in de knel kwamen.
Zombie
De ochtend van dag 4 leek het voor het eerst een heel klein beetje beter. Hoewel er op stal hard werd gelachen, toen ik er als een zombie kwam aangewankeld. Uitmesten was nog niet echt een optie. Omdat de mannengriep ook nog heerste, was boodschappen doen er niet bij. Gelukkig kwam er een reddende engel met pakjes antigrippine, vitamine C en een pannetje kippensoep.
Dag 5 begon ik met overmoedig onder de douche stappen, met het idee dat het nu wel klaar was met die gekkigheid. Alleen viel dat wat tegen na vier dagen niet eten. Ik lag dus in no time op mijn knieën. Staan lukte al niet eens. Toch in de kleren, naar stal en er eentje uitgemest op wilskracht. Alle spieren protesteren, maar ik moet ergens beginnen. Daarna braaf beetje ontbijt gegeten en teleurgesteld weer naar bed. Dat viel tegen.
Ik hoest de complete Niagara watervallen op
Het is inmiddels dag 7. Ik heb de paarden zelf weer buitengezet en kan weer twee stallen uitmesten. Daarna moet ik weliswaar een paar uur slapen, maar ik noem het vooruitgang. Omdat ik al hoestend de complete Niagara watervallen uit mijn longen naar boven probeer te brengen, had ik toch maar weer een dokter gebeld. Bloedonderzoek gehad, maar nog niets gehoord. Nou ja, hóren wel, want ik blaf zo hard dat ze bij Teso geen misthoorn meer nodig hebben. Alles piept aan me.
Op een paard zitten is me nog niet gelukt. Ik kijk er verlangend naar uit, maar steeds ben ik in de loop van de middag toch weer zo slap dat ik het nog niet aan durf. Ik heb hem wel even aan de longeerlijn gehad, wat voor mij een grotere inspanning was dan voor hem.
Een stapel als een berg
Ik probeer voorzichtig weer in een ritme te komen door een uurtje achter de computer te kruipen. Er liggen stápels werk. Allemaal niet belangrijk als je lijf en je hoofd je in de steek laten. Maar ik zie weer een beetje licht en dus ook die stapel…
Volgende week gaan we weer normaal doen hoor!