Gaat artificial intelligence mij overbodig maken? Het is in schrijverskringen best een heet hangijzer. Er zijn collega’s die teksten op die manier laten maken en er dan zelf nog een beetje aan bijschaven. Ze kunnen daardoor sneller werken, wat de prijs in een markt, die toch al niet overhoudt, nog meer drukt.
Ik heb zelf uit nieuwsgierigheid ook wat pogingen gedaan. Dat betrof veterinaire verhalen over nogal gespecialiseerde onderwerpen. Wat daaruit kwam kon ik helemaal niks mee. Zelfs niet als ik daarna de opdracht gaf dat het wel wat diepgaander mocht zijn. Waarna de computer zich grappig genoeg verexcuseerde en een nieuwe poging waagde. Die net zo’n niet bruikbaar verhaal vol platitudes en onjuistheden opleverde, omdat er bijvoorbeeld menselijke aandoeningen die echt niet bij paarden voorkomen in werden gemixt op een manier, waardoor iemand die niet beter weet denkt dat het klopt.
Alleen kenners zien de fouten
Zie hier het gevaar van AI. Het kan zomaar gebeuren dat een gemakzuchtige journalist die niets checkt zo’n verhaal voor waar presenteert. Er zijn genoeg mensen die zoiets blind geloven en napraten. Ik concludeerde daaruit dat ik nog niet helemaal overbodig ben. Al vraag ik me soms af of de hedendaagse lezer (laat staan de opdrachtgever!) het iets uitmaakt. Zo worden op het internet bijvoorbeeld ook nieuwsverhaaltjes uit buitenlandse hippische media gerecycled. Dat is meestal wat we in vaktaal ‘clickbait’ noemen. Makkelijk behapbaar, liefst sensationeel of althans van een kop voorzien waardoor je het gaat lezen. Ik verdenk de plaatsers ervan (schrijvers kan je dat niet noemen) dat ze een vertaalmachine gebruiken, eigenlijk ook een vorm van AI. Dat levert soms hilarische constructies op. Zo staat er in een interview met de beroemde Engelse eventer William Fox Pitt bij de vraag of hij wel eens nadenkt over pensioen ‘I still haven’t lost my nerve’ (ik heb de moed nog niet verloren). De vertaling op de Nederlandse website luidt: ‘Ik ben mijn zenuwen niet kwijt…’ Dan kun je mij opvegen. Maar het kan verder niemand iets schelen, zo lijkt het.
Niet proberen tegen te houden
Ik ben altijd van mening dat wat we kunnen, ook wordt gedaan. Door de eeuwen heen zijn alle nieuwe ontwikkelingen door mensen als ‘eng’ bestempeld. Van boeken zouden we gekke ideeën krijgen, radio nam je hoofd in beslag, met televisie haalde je de duivel in huis… Auto’s, computers, alle technologie die we nu doodnormaal vinden en helemaal hebben geïntegreerd in ons dagelijks leven, werd ooit argwanend bekeken. En de waarschuwingen zijn ook wel deels uitgekomen. Er wórden mensen platgereden, er zijn mensen die doordraaien door iets wat ze horen of zien. Maar dat zijn gelukkig de uitzonderingen. Voor de rest is ons leven er door het gebruik leuker of gemakkelijker op geworden. Ik loop meestal niet voorop, maar ik ben voorstander van het bekijken hoe we op een verstandige manier nieuwe ontwikkelingen kunnen gebruiken. Krampachtig tegenhouden is echt verspilde energie. Het is er, dus het wórdt gebruikt.
Jurering door een robot?
Redacteur Jan Tönjes van het Duitse blad St. Georg wierp onlangs in een interview met The Horse Magazine de prikkelende stelling op dat we AI misschien wel kunnen gebruiken voor de jurering van dressuurproeven. Hij kwam op dat punt na een betoog dat er nog altijd hoge punten worden gegeven voor onderdelen die qua uitvoering niet volgens de officiële FEI richtlijnen worden gedaan, zeker als het bekende ruiters betreft. En zolang dát gebeurt, zal de ruiter er niets aan veranderen en wordt het nagedaan door anderen. Ik vond het een interessant gedachte. Waarom proberen we dat niet? Het moet mogelijk zijn om de computer te voeren met talloze beelden, waarmee AI flitsend snel vergelijkingen kan maken. Maar graag wel met een controle door mensen erbij. Mocht je je afvragen waarom, dan hieronder een blog van Chatgpt, waar partner schaterlachend mee kwam. Hij zei mij er wel degelijk in te herkennen. Ik vind van niet, maar ik ben benieuwd naar jullie reacties. Oordeel zelf maar. Ben ik voortaan overbodig?
Het is in feite recycling
De wereld is constant in beweging, het is energieverspilling om alles bij het oude te willen laten. Maar je moet wel in de gaten blijven houden wat de beperkingen zijn. Hoe goed ook, technologie ‘leeft’ niet. Zo is AI gebaseerd op informatie die ooit al eens ergens is opgeschreven. Het grijpt terug op een onvoorstelbaar immens archief. Maar het kan niet zelf iets nieuws verzinnen. In die zin is het dus meer een weg terug dan vooruit. Ik denk daarom dat we, als we ons teveel alleen daarop baseren, tot stilstand komen. Voorlopig blijf ik dus nog ambachtelijk voortploeteren, zelfs nog zeer primitief aantekeningen makend met pen en papier. Sterker nog, met een vúlpen!
Opdracht aan ChatGPT:
Schrijf een column van ongeveer 500 á 700 woorden over paardrijden, met name over de dressuursport. Ga op luchtige wijze in op de spanning bij de ruiters en de zogenaamde strengheid bij de juryleden als zij een proef jureren. Doe dit in de stijl van Tessa van Daalen – de Graaff.
Uitvoering:
Titel: De Magische Dans van Dressuur
Oh, de wonderbaarlijke wereld van paardrijden, waar ruiters en hun edele viervoeters samenkomen in een ballet van kracht, gratie en… lichte wanhoop? Ja, je leest het goed. We duiken in de wereld van de dressuursport, waar de spanning te snijden is en de juryleden soms strenger lijken dan de strenge tante Truus op de jaarlijkse familiebijeenkomst.
Als je ooit een dressuurwedstrijd hebt bijgewoond, weet je dat het een hele belevenis is. Van buitenaf lijkt het misschien alsof het slechts een elegante dans is tussen ruiter en paard, maar achter de schermen kunnen de zenuwen tot ongekende hoogten stijgen. Als een ruiter zijn paard voorstelt aan de jury, voel je de spanning als een strakgetrokken teugel. Zal het perfect gaan? Zullen de hoefslagen synchroon zijn? Zal het paard nét dat elegante tikje met zijn staart geven op het juiste moment?
Deze dressuurruiters, vaak vergeten helden van de paardensport, hebben het niet makkelijk. Ze moeten niet alleen met een levend, ademend wezen in perfecte harmonie zijn, maar ze moeten ook nog eens alle passen, draaiingen en tempowisselingen tot in de finesse beheersen. Het is als het leren van een ingewikkelde dansroutine, maar dan met een partner die af en toe zijn eigen moves wil toevoegen.
En dan is er nog de jury, die zorgvuldig elke beweging observeert alsof ze een diamant inspecteren. Je ziet ze zitten, met een haast stoïcijnse uitdrukking op hun gezicht, alsof ze een goddelijk oordeel vellen over de prestatie van de ruiter en zijn paard. Ze letten op elke pas, elke overgang, elk klein detail. Als een ruiter zijn paard een millimeter te ver naar links stuurt, kunnen ze dat zien. Als het paard zijn neus iets te laag draagt, zal het jurylid het opmerken. Ze zijn strenger dan een ouderwetse Engelse gouvernante met een liniaal in de hand.
Maar laten we eerlijk zijn, deze strenge blikken en kritische observaties dragen bij aan de magie van de dressuur. Het zijn deze juryleden die de ruiters naar ongekende hoogten tillen. Hun strenge beoordelingen dwingen de ruiters om te streven naar perfectie, om zichzelf en hun paarden naar het uiterste te pushen. Het is als een meesterlijke dansinstructeur die je blijft aansporen om beter te worden, om de volgende keer die ene beweging perfect uit te voeren.
En zo blijft de dressuursport ons betoveren. Het is een combinatie van harmonie en spanning, van kracht en elegantie. Het is een magische dans tussen mens en dier, waarbij beide partijen op elkaar vertrouwen en samenwerken om iets moois te creëren. Dus, de volgende keer dat je naar een dressuurwedstrijd kijkt en die gespannen ruiters ziet, onthoud dan dat achter die blikken van concentratie en die zogenaamde strenge juryleden, er een wereld schuilt vol passie en toewijding. En wie weet, misschien waag je zelf ooit een dans op het dressuurparket en ontdek je de magie van deze bijzondere sport…