Lol met je knol

Vorige week had ik het nog over de hysterische taferelen tijdens de hengstenkeuring. Een heksenketel waarin paarden worden geacht het beste van zichzelf te laten zien. Dat dit enige stress bij ze teweeg brengt is geen verrassing. Of ze zich daardoor optimaal tonen is de vraag. Hoewel er toch echt paarden zijn die reuring kunnen waarderen.

Waar is dat feestje, híer is dat feestje. Dat is ongeveer de beste beschrijving die ik kan geven van mijn reus. In een vlaag van verstandsverbijstering had ik me laten overhalen mee te doen aan een wedstrijd. In de maandelijkse winter-mencompetitie werden ruiters uitgedaagd het parcours met pylonnen, kegeltjes en twee marathonhindernissen ook af te leggen. Ik zei ‘ja’ en dacht daarna ‘ooooooooh’.

Hele weekend ‘paard’

Het was sowieso een druk paardig weekend, want op zaterdag verzamelde een groot deel van de club en andere buitenrijders zich in het bos. Staatsbosbeheer heeft namelijk geen geld meer (over) voor het onderhouden van de ruiter- en menpaden. Maar we mogen dat onder hun toezicht wel zelf doen. De KNHS zorgde voor de coördinatie, in de vorm van onze zeer actieve regioman, die zelf kwam meehelpen. Het werd een leuke dag, waarbij een grote groep liefhebbers de handen uit de mouwen stak. Samen in de natuur aan de slag, het is echt een aanrader. Zelfs als je fysiek maar half bent, want ik was vlak ervoor lelijk van de trap gevallen (teveel haast), waardoor mijn toch al pijnlijke elleboog nu ook dik, blauw en geschaafd is. Maar een mens heeft twéé armen, dus er viel nog genoeg te helpen.

Hossen door de bossen

Het moest nu, want SBB wil ons niet met machines in het bos hebben als het broedseizoen begint. Nadeel daarvan is dat alles wel weer snel uitloopt wat we hebben gesnoeid, dus je kan je afvragen voor hoe lang dit effect heeft. Het meeste werk werd overigens gedaan met lange, handmatige snoeischaren, dus ik zie niet in hoe dat meer overlast geeft dan een passerende ruiter, wagen of mountainbiker. Maar dat terzijde. We werden verdeeld in groepen, iedere ploeg kreeg een traject en daar gingen we. Echt geen vervelend werk, je ziet dat het opknapt en je kletst op een andere manier dan te paard eens gezellig bij.

Hopeloos verwarrend

’s Avonds moest ik me melden bij de manege, voor de opbouw van het men-parcours en verkenning. Nou is het natuurlijk niet de eerste marathonwedstrijd die ik zie, maar wel de eerste waar ik me zelf tussen de poortjes door moest wagen. Dat is voor iemand die het verschil tussen links en rechts niet weet een redelijk angstaanjagende affaire. Gek genoeg weet ik op een boot wel het verschil tussen bakboord en stuurboord, maar om de verwarring compleet te maken is in de nautische wereld rood LINKS en in de hippische wereld RECHTS… Ter voorbereiding had ik twee verschillend gekleurde handschoenen aan, met voor de zekerheid ook nog een grote L en R op mijn duimen.

Sportbeha 2.0

Probleem twee is: hoe onthoud je zoiets? Die pylonen ging wel, die staan in een vrij logische lijn. Ze werden voor de ruiters uiteraard wel een stuk smaller gezet. Maar de snelste route door zo’n hindernis? En dan twee verschillende… De dag erna was de menwedstrijd. Hoewel we niet in pak hoefden, heb ik toch een half uurtje afspuitwerk gedaan om DD enigszins toonbaar te maken. Ook was het verplicht om een body protector te dragen. Heb ik niet. Gelukkig had één van de meiden op stal er eentje. Mijn hemel, wat een drama, zo’n dwangbuis.

Vlieger aan een touwtje

Bij de manege waren de pony’s net aan de beurt. Daar moet je niet naar kijken, want die hebben ineens weer een andere, véél snellere route dan wat jij net moeizaam uit je hoofd hebt geleerd. De muziek op 10 en joelende mensen langs de baan. DD bleef met snuivende neusgaten en oren op steeltjes voor de deur staan. Hoewel hij zijn 1.80 met een meter overtrof, probeerde hij niet weg te scheuren. Nadat hij de eerste pony spotte, passageerde hij naar binnen, waar hij een half uur ronkend om zich heen stond te blazen. Ik vroeg me af hoe ik überhaupt door zo’n poortje moest, laat staan dat ik er in deze toestand een zadel op kreeg. Maar hij kwam toch weer terug op aarde en liet zich braaf bestijgen. We mochten gelukkig in ploegjes in de ring losrijden. Ik had me al voorgenomen om hem achter een leuke brave pony te plakken en zo maar even tussen alles door te gaan, maar dat was niet nodig. Hij zag de poortjes, zijn oren gingen erop en hij begreep spontaan beter dan ik wat de bedoeling was. We hebben één kegel gesprongen. Foutloos, dat dan weer wel.

Omdat ik niet te hard aan hem wilde scheuren voor de korte bochtjes, besloot ik alles in draf af te leggen. Nou is zijn draf voor andere paarden een flinke galop, dus qua snelheid viel dat ook nog mee. En kort draaien (zonder te trekken) kunnen we wel. Tegen de echte kanonnen konden we niet op. De eventers gingen echt keihard. Maar ik voelde een blij ei onder me. Als een paard hardop kon lachen, had je hem gehoord. Herrie en heksenketel? Hij vond het machtig. In het kader van doe eens wat anders leuks met je paard is het een aanrader. Je hoeft er niet hard doorheen, dus voor iemand die het spannend vindt is een rustig rondje een leuke training. Ik heb begrepen dat dit op meer plekken in het land wordt georganiseerd. Schrijf je eens in!