Dit was raar. Meestal voel je je een beetje wattig, loopt daarna het snot overal onstuitbaar uit, hoest je nog een dagje en is het weer klaar. Nu ging het compleet andersom. Onlangs vergeleek iemand spijs uit een kerstbrood met oorsmeer. Ik was er toch al geen fan van, maar kan het nou helemaal niet meer eten. Heb je ook last van een te levendige fantasie, stop dan met lezen. Dit wordt een onsmakelijk verhaaltje.
Tussen kerst en nieuwjaar kwam ik met een hoop snotterende mensen in aanraking. Het gaat rond hè, bijna niet te voorkomen, ook al probeerde ik steeds afstand te houden. Volgens mij heb ik best veel weerstand, ik nam partners’ corona immers ook niet over. Maar ja, als het leger op die flank vecht, is de andere niet helemaal afgedekt. Het gekke was dat ik me prima voelde. En ook steeds negatief testte. Echt, helemaal niets aan de hand, conditie optimaal, neus ook niet verstopt. Ik hoestte alleen. Niet gewoon zo’n kuchje, maar een geluid als een zeekoe in doodsnood. Dit is een bruggetje, maar dat merk je zo wel.
Mijn longen liggen over Texel verspreid
Echt, ik kon niet meer stoppen met hoesten. Als ze ooit een hoorbare anti-rook campagne willen maken, moest je dit laten horen. Ik, die nog nooit in mijn leven een sigaret heb aangeraakt. Het voelde alsof ik mijn longblaasjes over heel Texel aan het verspreiden was. Je probeert het in te houden voor je omgeving, maar geen schijn van kans. Ik kon gewoon niet stoppen. Mijn middenrif, toch behoorlijk getraind door al dat stallen uitmesten, voelde alsof het op scheuren stond. Het was een enorm gevecht met liters slijm dat eruit moest, maar niet wilde. Tot kokhalzen aan toe, waar je nog benauwder van wordt. Maar verder totaal niet ziek. Alleen af en toe een raar gevoel in mijn benen, alsof er een kolonie mieren op en neer aan het rennen was. Bij een gewone verkoudheid kan ik gelijk niets meer eten, ga ik 24 uur onder zeil en dan ben ik er weer. Nu at ik vrolijk door, verzette bergen werk, terwijl mijn longen ondertussen dappere pogingen deden dit lichaam te verlaten in de vorm van behangersplaksel met stukjes spaghetti. Als ik adem haalde, voelde dat inwendig als badschuim, waarvan de belletjes één voor één barstten. Een halve apotheek aan oplosmiddelen hielp allemaal niets. Hoewel, misschien was ik zonder echt gestikt. Codeïne voor de nacht was wel prettig, dan slaap je tenminste. Maar dan moet er in de ochtend alsnog een compleet moeras uit. Inclusief slijmerige begroeiing.
Hitte maakt het erger
Uiteraard ga ik iedere ochtend bijtijds de paarden buiten te zetten. Zo ook nu. Dus ik dacht: even lekker douchen, dan gaat het wel weer. Nee dus. De warme stralen liepen over mijn rug en ik vond mezelf op mijn knieën op de tegels, een geluid producerend dat erger was dan het gerochel van het afvoerputje. Het duurde even voor ik genoeg kracht had verzameld om me in mijn spijkerbroek te hijsen. Partner was later -terecht- boos dat ik hem niet had geroepen. Komt door die rare inwendige slavendrijver van mij. Zolang ik niet daadwerkelijk fysiek omval en blijf liggen, val ik geen anderen lastig. Is niet stoer, eerder onverstandig. Ik ken meer paardenmensen die zo zijn, misschien krijg je dit bij het paardenvirus mee.
That will please the readers of Horse and Hound…
We zijn een paar dagen verder en ik kan nog steeds niemand onhoorbaar besluipen. Maar het wordt wel heel langzaam iets minder. Niveau baby zeekoe, zeg maar. Hoe dat klinkt kan ik je over enige tijd daadwerkelijk melden, want….ik ga iets afvinken van mijn bucket list. Geheel uit mijn comfortzone, want ik moet ervoor op reis. Maar na veel gedoe over oppas is de knoop doorgehakt: ik ga dit voorjaar naar Amerika. Ik ben naast paardengek een ruimtevaart-fanaat. Rare combi, ik geef het toe. Hoewel Hugh Grant daar anders over dacht, voor wie de klassieker Notting Hill kent. Ik volg lanceringen, zit nachtenlang geboeid te kijken als er weer een Crew Dragon aan het ISS koppelt. Een bezoek aan Nasa bij Kennedy Space Center stond voor mij dus als quilty pleasure op een wensenlijstje. Er gebeuren zoveel rare en nare dingen in de wereld en ook dichterbij. Waarom wachten? Gáán nu het kan. Vlakbij onze accommodatie is een rescue centrum voor zeekoeien. Ik neem aan dat ik tegen de tijd van vertrek wel uitgeblaft ben. Zo niet, dan kan ik op niveau met ze communiceren.
Haflingers jureren
Heb ik ook nog iets met paarden gedaan deze week? Jazeker, het vage vege lijf is uiteraard in het zadel gehesen. DD had medelijden met me en was braaf. Er kwam zowaar nog iets van serieuze training uit. Lesgeven gaat ook gewoon door. De passie daarvoor is zo groot dat de focus altijd vanzelf komt en gek genoeg hoest ik dan niet. Er is dus niemand aan één oor doof geworden. Zondag Haflingers jureren, ik vind dat leuk. Ik houd ervan als iemand met creatief oefenen een voor sommige bewegingen iets minder handig gebouwd paard optimaal weet voor te stellen. Die ruiters denken er vaak beter over na dan zo’n prinsesje op een langpootmug. Dus mijn verwachtingen zijn hoog gespannen.