Ik houd normaal al niet zo van terugblikken, maar bij de afsluiting van dit jaar wil ik helemaal niet meer terugkijken. Al een paar jaar valt me op dat ik niet meer zo goed kan huilen bij pijn of verdrietige dingen. Alsof ik ben opgedroogd, murw geworden. De laatste weken bewezen dat er toch nog wat vocht in mij zit.
Ik vrees dat de kerstperiode voor mij voor altijd een bijsmaak heeft gekregen. Partner plaatste met zijn collega veteranen op kerstavond lichtjes op de geallieerde graven. Ze hadden er een ontroerend mooie ceremonie van gemaakt, maar ik had daar uiteraard mijn eigen verdriet bij. Ook bij de zwerfkeien die over het hele eiland de crash-plekken van geallieerde vliegtuigen aangeven werd een lampje geplaatst. We zijn eerste kerstdag in de schemering een rondje geweest. Ik vond het indrukwekkend.
Ik haat administratie (en schoonmaken)
Terwijl de storm alweer om het huis giert en het slechte nieuws over de wereld en de nattigheid de kerstliedjes verdringen, ga ik op halve kracht op de jaarwisseling af. Ik geef nog een paar lessen en moet nog een rapportje nakijken. Eigenlijk moet ik de kilometer administratie doen, maar dát vind ik toch een pokke-klus. Juist daarom houd ik het normaal goed bij. Alleen heb ik dit keer iets stoms gedaan met het excel sheet, dus ik heb alleen nog het tweede kwartaal, de rest moet over.
Water, water, water
Qua rijden valt het momenteel ook niet echt mee. Het bos staat onder water. Mijn reus heeft gelukkig geen bezwaar tegen natte benen, maar om nou de hele weg door dertig centimeter water te ploeteren is niet echt leuk. Ik vraag me af wat voor schade hierdoor ontstaat aan de ruiterpaden. Het lijkt me dat door het gewicht van al dat water alles ontzettend inklinkt. Noodgedwongen gaan we veel langs de weg, waar de bermen eveneens niet overhouden. Ik heb alleen een buitenbak en die kan veel water hebben, maar zelfs daar staan af en toe plassen in. Ik ben best fanatiek, maar daar met storm en regen oefeningen doen wordt niemand blij van. Ik heb een abonnement op de binnenmanege, tien minuten traileren hier vandaan. Dat kost echter best veel tijd: trailer pakken, paard klaarmaken, inladen, heenweg, rijden, afzadelen, terugweg, alles weer opruimen. Je bent zo een halve dag verder.
Nieuwe martelmethode…?
Het meeste gedoe is misschien nog wel zijn staart. DD heeft een enorme dikke lange. Hij komt uit het land met een grijze modderige brij aan slierten. Als je het optilt, weegt het als lood. Moet voor hem toch ook een naar gevoel zijn. Ik hang ‘m in een emmer water en pas na drie á vier keer verschonen, waarbij iedere keer een dikke laag zand eruit komt, is het weer enigszins een staart. Een zware klus en met nog meer nattigheid en modder tot gevolg, wat je ergens kwijt moet. Gisteren had ik haast en ben ik zo opgestapt. Hij heeft de hele weg als een opstijgende raket gelopen. Ook een manier om de achterhand te laten zakken…
Thermobroek ligt nog in de kast
Om er toch wat luchtigheid in te houden gaan we proberen het jaar op een leuke manier af te sluiten, met een bezoekje aan de Thellwell expositie in de Hollandsche manege. Ik moet altijd grinniken om de tekeningetjes van de dikke stoute Shetlandponies. En een beetje lachen kan ik wel gebruiken. De post bracht nog een verrassing, in de vorm van een superlief kerstkado van een trouwe Engelse vriendin. De ultieme winter-rijhandschoenen. Aangezien die Engelsen experts zijn op gebied van slecht weer kleding, heb ik er hoge verwachtingen van. Uitproberen te paard laat nog even op zich wachten, aangezien de temperaturen van dien aard zijn dat het gras groeit. Het enige voordeel bij alle weer-nadelen, koud hebben we het niet.
Trouwe lezers
Ik heb afgelopen jaar mijn best gedaan om jullie wekelijks te vermaken met mijn stukjes. Soms fluiten ze er zo uit, soms is schrijven een ambacht wat met enig geploeter gepaard gaat. Er gaat tijd in zitten, maar dat heb ik er voor over. Ik dank mijn lezers, de trouwe wekelijkse en de incidentele. Ik hoop jullie een glimlach te bezorgen of aan het denken te zetten. Jullie lieve berichten van steun hebben me afgelopen tijd echt geholpen.
Ik ga 2024 zonder verwachtingen, vooruitzichten of voornemens in. Gewoon leven is soms best al een gedoetje.