De dag begon niet zo best. Of eigenlijk gingen we de hele week al niet zo lekker. Soms lijkt het wel alsof het in de lucht hangt. Partner zet, tot mijn ergernis, altijd zijn tablet op de armleuning van onze bank. Dat is zo’n chesterfield, dus die is niet vlak. Ik mopper daar vaker over, maar hij blijft het koppig wel doen. Dat is al een aantal keer bijna fout gegaan, door opspringende honden of katten. Nu was ik het, die erlangs schraapte. En nu ging het dus wel mis. Met een doffe plof viel het ding op onze houten vloer. Je weet aan het geluid al hoe laat het is.
Goed, repareren of nieuw? Eerst maar even bellen met de schermpjesman. Zo, dat was schrikken. Geen goedkoop grapje. Maar he, het valt kennelijk onder de verzekering. Betalen we eindelijk al die premies eens niet voor niks. Ja hoho, je moet dan wel een halve dag besteden aan het opzoeken van allerlei papierwerk om te overleggen. Weet jij nog wanneer we deze hebben gekocht? Euh, nee, 2018? 2019? Dat werd dus spitten in de administratie, echt zo’n hobby van mij. Maar gevonden, dus alles in werking gezet. Wel wetende dat dit waarschijnlijk niet het laatste is, want zoiets gaat nooit zonder slag of stoot.
Op je knietjes in de nattigheid
Vervolgens gingen de hemelsluizen serieus open. Er was wel wat regen verwacht, maar dit soort hoeveelheden waren niet voorzien. Alsof het wat uitmaakt als je het vooraf weet. Het ging gepaard met een langdurig en heftig onweer. Sinds even verderop een natuurgebied is gemaakt waar de hoge heren in al hun wijsheid het waterpeil hebben verhoogd, hebben wij bij zulke extreme buien nattigheid achterin de stallen. Nou zijn die groot, dus de paarden hebben er geen last van. Maar ik vind het wel heel erg vervelend. Dus ik ga hozen. Echt op mijn knietjes met een emmer. De paarden vonden het een fijne geruststelling, tussen alle flitsen en knallen door. Ik werd bemoedigend in mijn nek gelikt en besnuffeld. Ik dacht dat het onweer wat was geluwd en wilde even de kruiwagen legen, waarin ik vijf emmers water had gegoten. Van de sloot naast de mesthoop tot de schuurdeur is maar tien meter. Ik was bijna weer bij de deur toen er een enorme flits met meteen een knal kwam, zo dichtbij dat ik de warmte en de luchtdruk voelde. Met licht bibberende knietjes ben ik verder gegaan.
Weer een rib uit mijn lijf
Het werd een onrustige nacht, waarin ik elke keer dat ik wakker werd de regen hoorde kletteren. ’s Ochtends was het hele terrein en het weiland een zwembad. Maar je zakt er niet in weg, dus ik heb ze er toch uitgegooid. Om opnieuw te gaan hozen. Niet echt een opbeurend karweitje.
Terug in huis zat partner als een dood vogeltje op me te wachten, want zijn telefoon deed het niet meer. Zomaar ineens. Geen enkele reset-truc hielp. Tegenwoordig zit je hele leven in zo’n stom ding, dus maar een nieuwe besteld. En dat is tegenwoordig ook een aardige rib uit je lijf.
Uitgestald in afwachting van applaus
Ik ben dan altijd nogal kordaat van het doorpakken. Kan het gerepareerd? Wat kost een nieuwe? Hoe oud was dat ding? Huppakee, en weer door. Partner heeft wat meer moeite met dat voorwaartse, die wil liefst alles even bedenken, tegen elkaar afwegen, zestig reviews lezen die je niet verder helpen en dan nog een dag of tien piekeren. Maar ja, al die tijd zonder telefoon is echt lastig. Mijn snelle actie zorgde echter wel voor wat stress bij hem. Die tot een hoogtepunt kwam toen hij ontdekte dat de katten een rat hadden gedood en in afwachting van onze complimenten gezellig binnen op de bank hadden gedrapeerd… Ik kan daar prima tegen. Er ligt toch een kleed op dat in de was kan. Ik prijs de katten de hemel in. Het is toch juist goed dat ze zo’n beest pakken? Daar hebben we ze voor. Terwijl partner nog stond te schreeuwen en kermen, heb ik de rat naar de mesthoop gebracht en de wasmachine aangezet.
Ik heb hem nog maar niet verteld dat Dotje, toen ik ’s ochtends beneden kwam, een levende muis onder de kast ving…Het buitenleven is heerlijk, maar in de natte herfst soms net iets minder heerlijk. En ik zie nou alweer op tegen het moment dat hij zijn nieuwe telefoon in gebruik gaat nemen en daarvoor van alles moet her-installeren, passwords kwijt is en uren vloekend bezig is, want zoiets gaat nooit gemakkelijk (als je geen iphone hebt, zoals ik…)