Heb je ook wel eens van die dagen, dat je de hele tijd het gevoel hebt achter de feiten aan te lopen? Het begon al met het weer. Dat was plakkerig, maar het onweer en de verfrissing bleef hangen op een lijn onder Alkmaar. Wij bleven zitten met een luchtdruk waar alles, inclusief ik, onrustig van werd. Vervolgens liet poes Smurf zich niet zien. Alles loopt hier vrij rond, maar heeft wel een bepaalde routine waarop het de neus toont. Afwezigheid wordt door mij als een tweede natuur geregistreerd en gaat gepaard met een moederlijke onrust. Zuchtend had ik me net achter mijn computer gezet om een stapel aan losse eindjes af te ronden. Laatste rafeltjes van een verhaaltje, mailtje hier, appje daar, je kent het wel. Daar moest ik halverwege uit om de trailer weg te brengen voor onderhoud. Ook belangrijk. Mijn doodsangst is altijd dat er een paard door de bodem komt zetten. Nou hebben we daarom een trailer met een vloer waarbij dat hoogst onwaarschijnlijk is, maar qua paarden en ongelukken heb ik geleerd dat niets onmogelijk is. Dus ik laat dat graag af en toe deskundig checken. Dat de lichten het doen zie ik zelf ook nog wel, maar zo’n onderhoudsbeurt gaat iets verder dan dat.
Agenda-roulette
Wat er aan het begin van de week ook gebeurde is de gebruikelijke agenda-roulette. Wie kan wanneer lessen-oh nee toch niet- ja ik kom wel-paard heeft een probleempje-kan ik nog schuiven-mag ik komen met ander paard. Het klinkt alsof ik dit vervelend vind, maar dat is niet zo. Het voordeel van een deel van mijn werk is dat ik flexibel ben qua tijden. Het betekent echter wel dat ik alles goed moet bijhouden. En dat partner de kriebels krijgt. Je zou verwachten dat hij na een carrière vol ‘lees voor kip-konijn’ wel enigszins flexibel was. Ik moet dit voor de niet-militair ingewijden even uitleggen. Improvisatie was bij zijn defensie onderdeel meer regel dan uitzondering. Dit zinnetje sloeg meen ik op een bericht dat ooit rond kerstmis rondging over een diner, maar wordt sindsdien standaard gebruikt, omdat zaken altijd anders uitpakken dan vooraf op papier gepland. Zo heb ik al eens in Eindhoven gestaan om hem op te halen na een lange missie, waarna ze in de lucht te horen kregen dan ze zouden landen op vliegbasis Leeuwarden…
De buigzaamheid neemt af
Dit terzijde. Door de komst van de digitale agenda is wijzigen een fluitje van een cent. We hebben een gezamenlijke, zodat hij weet waar ik uithang. Maar daarin verdwijnen soms meldingen die hij even daarvoor heeft gelezen ook weer als sneeuw voor de zon. Of er staat ineens een nieuwe. Laten we het erop houden dat buigzaamheid met de loop der jaren wat afneemt.
Nu we het daar toch over hebben, ik heb al eens eerder iets gezegd over mijn verminderde slaapvermogen. Ik stond er altijd om bekend op de meest bizarre plekken rustig 8 uur te kunnen bijtanken. Dat dat niet meer ging weet ik ook aan de leeftijd. Lastig was het wel, want ik stond regelmatig moe op en kreeg een lichte hekel aan naar bed gaan. Ik kwam er ook steeds vaker als een ouwe krant uit. Het duurde even voor ik mezelf had overgehaald om mijn 16 jaar oude matras te vervangen. Het leek me reclamepraat dat zo’n ding niet zo lang meegaat. En het proefliggen in een beddenwinkel is net zoiets ergs als zadels passen. Je moet in een paar minuten beslissen wat lekker ligt, geholpen door iemand die geen fysiotherapeutische opleiding heeft, maar je wel staat over te halen om het duurste van het duurste uit te zoeken.
Toeval?
Ik heb mijn neiging om gillend weg te lopen onderdrukt en er eentje uitgekozen. De eerste nacht werd ik voor het eerst sinds tijden niet op een onbarmhartig tijdstip wakker. Toevalstreffer? Ook de tweede nacht sliep ik door. En voelde ik me zowaar uitgerust, zonder nare pijntjes. En de derde nacht wéér. Zou het dan toch…?
Tegen het einde van de dag heb ik buren ingeseind of ze even in hun schuren wilden kijken. Een paar minuten later kwam Smurf binnenlopen alsof hij nooit was weggeweest, vrat twee bakjes voer leeg en kroop innig spinnend op schoot…