Ik vind mezelf redelijk fit. Inmijn hoofd ben ik gestopt met tellen bij 25 jaar. Nou ja, vooruit, 30 jaar. Mijn lijf is echter wel gewoon doorgegaan. Maar ik ben van het beweeglijke soort en een buitenmens, dus ik heb het idee dat ik de boel aardig actief heb gehouden. De laatste tijd sluipt er echter zo links en rechts af en toe een pijntje in.
Op gebied van handigheid heeft de natuur bij mij dan wel wat steekjes laten vallen. Blauwe plekken, kneuzingen of een compleet bloedbad als ik weer eens iets scherps in mijn handen heb gehad, er zit altijd ergens een plek, vlek of bult. Zo is het bijvoorbeeld niet zo’n goed idee om haastig een pak printerpapier te openen door daar met de schaar geopend naar je toe doorheen te hakken. Ik ben niet kleinzerig, wat misschien samenhangt met het ontbreken van elementaire handigheid, maar het helpt niet als bij het laten herstellen van een snijwond de stramheid van jaren begint mee te spelen. Maar ja, stallen moeten worden gedaan, mest met een kruiwagen uit een modderige wei gesleept in weer en wind, paarden gereden (in een buitenbak).
Ouder worden is oneerlijk
Dat hele concept van ouder worden vind ik maar niks. Het is niet tegen te houden, maar leuk is anders. En ik bevecht het dan ook met fanatisme. Ik wil er niet aan. Het is daarnaast bijzonder oneerlijk. Jaren heb ik erover gedaan om kennis te vergaren en met hard werken mijn omgeving zo in te richten dat het naar mijn zin is. En nou begint de aftakeling, zodat je er niet meer optimaal van kan genieten. Ging ik voorheen ’s avonds na een lange dag hard werken nog vrolijk even een paar paarden rijden, nu val ik in slaap op de bank. Stond ik lachend midden in de nacht op om met een paard op pad te gaan, nu kijk ik zuchtend naar de wekker, zeker als het daglicht op zich laat wachten en de regen tegen de ruiten klettert.
Leeftijdsgerelateerde lethargie
Maar ik ben een groot voorstander van bewegen als het gaat om het verdrijven van depressies, energiegebrek of leeftijdgerelateerde lethargie. Hardlopen heeft daarbij mijn voorkeur. Nadeel daarvan is dat het een nogal eenzijdige belasting is. En mijn basisconditie, die toch al niet zo slecht is, heeft eigenlijk niet zoveel boost nodig. Coördinatie, armen en lenigheid, daar mag wel aan worden gewerkt. Dus toen ik werd uitgenodigd om eens mee te doen aan de lokale ruiterfittraining onder leiding van een fysio die zelf Z springen is geweest en dus verstand heeft van het ruiterlichaam, was dat net het duwtje dat ik nodig had.
Een ingewikkelde bezwering
Ik heb een haatverhouding met fietsen. Dat is geboren tijdens een lastig revalidatietraject in mijn jonge jaren. Iets met een kapotte knie, die keurig is gerepareerd, maar waarbij ik hechtingen en littekens moest oprekken met vele kilometers op een hometrainer. De herhaalde pijn als je door het punt gaat waarop je knie een hoek van 90 graden maakt, deed mij de fiets voorgoed afzweren. Het eerste dat ik zag toen ik de fitnessruimte inliep…juist ja. Ook ik ontkwam er niet aan, maar door alle oefeningen die we deden, was het best grappig. We kennen allemaal de beelden wel van ruiters op zo’n skippybal. Het is leuker om te doen dan om het op een plaatje te zien. En hartstikke lastig, zelfs voor een groepje ervaren ruiters, waar je toch al de nodige balans van mag verwachten. Bij het met mijn benen van de grond van links naar rechts rollen had ik mijn armen zo nodig voor de balans, dat ik leek op titatovenaar in een ingewikkelde bezwering. Dus ik verontschuldigde me bij voorbaat bij mijn overbuurvrouw, voor het geval ik haar per ongeluk in een cavia zou veranderen. Die moest daardoor zo lachen dat ze van de bal af rolde, wat op ons weer datzelfde effect had. Ja, ook je lachspieren komen aan bod.
Je verleert het niet
Touwtjespringen had ik zeker 45 jaar niet gedaan, maar je verleert het niet. We eindigden als kleuters met z’n allen springend, terwijl het grote touw door twee begeleiders werd rondgedraaid. ‘Hé, ik voel me weer twaalf’, riep één van ons.
Kijk, dáár doe ik het voor.