Kinderbestrijding

Ik roep altijd dat ik lid ben van de kinderbestrijding. Hoe grappig is het dan, dat vandaag mijn eerste kindervoorleesboek is uitgekomen, dat ik heb gemaakt met tekenares Cecile de Boer?

Mijn uitlating is me eerder al eens op een storm van kritiek komen te staan van mensen die menen mij te kennen en in mijn opmerking een diepgewortelde frustratie veronderstellen. Kinderen móet je namelijk leuk vinden. En als je zegt dat dat niet zo is, is dat omdat je ze had willen hebben en je dus eigenlijk gewoon jaloers of in ieder geval behoorlijk geschift bent.

Ik heb inderdaad geen kinderen. Ik had namelijk nog iets anders niet en dat was een biologische klok. Het enige dat rammelde was mijn portemonnee, die leeg was door behoefte om op, onder, nabij een paard of liefst meerdere te zijn. Mijn eierstokken hielden zich muisstil.

Schaap

Op een dag een paar jaar geleden liep er ineens een schaap tussen onze paarden. Ontsnapt uit een naburig weiland. Je hoeft hier op Texel nooit ver te zoeken. ’s Avonds zag ik hoe de boer hem ving en over de omheining terugzette. Maar de volgende morgen stond hij er weer. Dat ging dagenlang zo door. Aanvankelijk keken de paarden wat vreemd op. Ze draafden er luid snurkend omheen en de dapperste duwde zijn neus tegen de wol, om zich vervolgens met een luchtsprong uit de voeten te maken. Maar al snel wenden ze aan elkaars gezelschap en stond het schaap tussen hen in te grazen alsof hij erbij hoorde.

Het beeld van dat schaap tussen de paarden bleef in mijn hoofd hangen. Jarenlang zat het weggestopt in een hoekje. Tot ik op een rustig moment ineens een zin op papier zette en niet meer kon stoppen. Het verhaal schreef zichzelf. En het werd nog reuze spannend ook.

Anti-pesten

Ik heb het heimelijk uitgetest op kroost van divers pluimage. Het sloeg in als een bom. Het lastige was dat ik er beeld bij had in mijn hoofd. Zoek dan maar eens iemand die dat op papier kan vertalen. Je kunt je voorstellen hoe ik omviel van verbazing toen ik precies de tekenstijl vond die ik zocht, op nog geen paar kilometer bij me vandaan, door tussenkomst van een wederzijdse vriendin.

En nu ligt er dus een voorleesboek met prachtige prenten. Ik ben er zelf misschien nog wel het meest door verrast. Maar ik ben er ook heel trots op, want het is prachtig geworden. Het is er niet naartoe geschreven, maar er zit per ongeluk zelfs nog een mooie boodschap in. Namelijk dat je alles kunt worden wat je maar wilt, als je dapper volhoudt. Ook als je wordt geplaagd.

Communiceren

Ik denk dat ik dat van de kinderbestrijding voortaan niet meer ga zeggen. Het wordt me steeds meer duidelijk dat ik geen hekel heb aan kinderen, mits ze niet teveel schreeuwen of jengelen. Vooral als je met ze kunt communiceren vind ik ze wel te hebben. Ik heb bijvoorbeeld een schat van een buurmeisje, waar ik dol op ben. En zij op mij, geloof ik, gezien de prachtige tekeningen die ik krijg. Nee, ik ben van de óuderbestrijding. Althans, van sommige ouders. Van dat soort dat vertederd toekijkt in restaurants, terwijl hun kinderen krijsend aan jouw tafeltje hangen. Of terwijl je een goed gesprek met ze probeert te voeren over je schouder tegen hun kroost schreeuwt, dat van de gelegenheid gebruik maakt om van alles te slopen. Of op facebook niet kan ophouden met kwelen over hoe geweldig hun dochter/zoon kan pianospelen/buikspreken/kunstschaatsen/simultaan dammen (vul maar in)…

Waar kan ik me aanmelden?

Ps.

Het kinderboek heet ‘Witje wil een paard zijn’. Het is tijdens het Horse Event verkrijgbaar in de stand van Q4 HorseProfile, waar ik ook sta met mijn andere nieuwe boek ‘Begrijp je paard, begin bij jezelf’. Ben je daar niet, maar wil je wel een exemplaar? Stuur een berichtje of vraag ernaar in je boekhandel.