‘Als je net zo kunt paardrijden als ik, dan mag je er deze eeuw niet meer op’, grapte mijn oogarts. Maar hij had verder wel goed nieuws. Alles geneest voorspoedig en ik zie boven verwachting. Dat betekent dat ik voorzichtig wat meer mag doen. Wel mijn stallen zelf uitmesten, maar nog niet paardrijden. Jureren gaat ook, dus ik ga weer op pad.
Aan oogvocht geen gebrek momenteel. Als ik de beelden op het nieuws zie, schiet ik vol. Wat een diepe ellende. Ik ben ervan overtuigd dat dit ook voor ons vergaande gevolgen gaat hebben. We voelen het nu nog niet direct, maar het komt eraan. Wat niet helpt en waar ik me soms over opwind zijn al die zelfverklaarde nieuwsduiders, die ons zo goed kunnen vertellen hoe het zit. Of liever gezegd, waarom een ander het fout ziet. Wel, ik heb nieuws voor jullie: het eerste dat sneuvelt in een oorlog is de waarheid. Je kunt geen enkele berichtgeving volledig vertrouwen en er sowieso al geen mening op baseren, want je kijkt door een rietje. Als de beelden die je ziet of de verhalen die je hoort al kloppen, dan is het nog maar een klein stukje van wat er gebeurt. Partner, die helaas veel ervaring heeft met oorlogsgebieden, legt wel eens uit hoe er in de ene straat hevig werd gevochten, terwijl er even verderop een bakker zijn brood op de toonbank uitstalde alsof er niets aan de hand was en kindertjes in een schoolklas zaten. De berichtgeving hangt af van waar je staat. Letterlijk.
Onmacht
Wat wel duidelijk is, is dat er daar van alles kapot wordt gemaakt. Het treft mensen, gebouwen, dieren. Geweld is een uiting van onmacht en kent alleen verliezers. There is no such thing as a winnable war, zong Sting. Ik hoor die zin de hele dag in mijn hoofd, terwijl het bekvechten op radio en TV maar doorgaat. Mijn interesseert het vooral hoe we dit geweld en alle bijkomende ellende kunnen stoppen, voordat we elkaar de hersens inslaan over de grote schuldvraag. Ik verafschuw ook de bijkomende verschijnselen, zoals het nu boos bejegenen van alle Russen. Dat is net zo idioot als lelijk doen tegen een paard omdat je ruzie hebt met zijn baasje, zoals ik ooit bij een pensionstal zag gebeuren.
Het toppunt van onhandigheid
Ik probeer qua lessen en ander werk langzaam wat meer te doen. Lastig hoor, weer op stoom komen. Luiheid went snel. Longeren ook en daar vinden DD en ik al snel allebei weinig aan. Vandaar dat ik een paar balken in de paddock heb gegooid. Opa Samber was ooit Z springen, maar die genen zijn aan mijn reus voorbij gegaan. Mijn hemel, wat is die onhandig. Er ligt gewoon een balkje in het zand, maar hij doet alsof het de barrage van de Hickstead Derby is. Nou ja, het zorgt voor enige afleiding tijdens het beweging geven. Want meer kun je het niet noemen. Dat wordt spierpijn voor ons allebei als we weer mogen. Ik kan niet wachten, zeker niet nu het eindelijk een beetje knap weer wordt. Nog drie weken te gaan…
Maak je borst maar nat
Over oorlog gesproken, ik ben me aan het voorbereiden op het vierjaarlijkse verkiezingsdebat voor de gemeenteraad. Ik ben één van de twee debatleiders. We hebben met een heel team een programma gemaakt dat nog aan alle coronaregels moest voldoen, maar die zijn ineens losgelaten. Aanpassing is minder eenvoudig dan je denkt, als je te maken hebt met een TV format en bijbehorende camera opstellingen. De plek waar het moet gebeuren (raadzaal) is ook niet ideaal, ik had liever meer ruimte voor publiek gehad. Zoals gebruikelijk bij lokale politiek is het gezeik vooraf alweer niet van de lucht. Je zou denken dat men blij is met een kans op gratis publiciteit, maar die wil niet met die in debat en Pietje wil perse meepraten over het onderwerp voor Jantje, ga zo maar door. Het is vrijwilligerswerk, we doen dit naast ons gewone werk, ter informatie van de burger. Maar reken niet op veel bijval. Ondankbaarheid is ’s werelds loon. Eén van de onderdelen die ik ga doen is de rubriek ‘vileine vragen’. Ik heb er een paar bij…. Ik moet van mijn oogarts stoten en klappen vermijden, dus dat wordt na afloop dekking zoeken.