Fake it till you make it. Het betekent zoveel als: als je maar lang genoeg doet alsof, dan lukt het vanzelf een keer. Er is een prachtige TedX toespraak over, die gaat over leiderschap en lichaamstaal.
Wat straal je uit? Ik moest eraan denken toen ik boodschappen liep te doen. Ik woon in een kleine gemeenschap, waar bijna iedereen elkaar kent. Behalve dan dat het herfstvakantie was en je dus weer struikelde over de toeristen. Helemaal niet erg hoor. Niets leuker dan andere mensen in het wild bestuderen.
Om maar even in de tegeltjeswijsheden te blijven, ben ik erg van ‘je krijgt terug wat je geeft’. Vandaar dat ik mijn best doe om tijdens het boodschappen doen een vriendelijk, zelfs vrolijk gezicht op te zetten. Ook als ik me allerminst blij of happy voel. Want de wereld wordt er zoveel leuker van als we allemaal een beetje naar elkaar lachen. Dat is geen slappe filosofenpraat, dat is wetenschappelijk bewezen. Het zorgt namelijk voor de aanmaak van dopamine, een ‘feel good’ stofje in je hersenpan. Maar het viel me op dat de rest van de wereld daar niet aan mee doet, gezien het aantal chagrijnige koppen en neerwaarts getrokken mondhoeken. Fijne vakantie, maar niet heus.
Zenuwpees
Op een paard werkt het ook een beetje zo. Maar niet helemaal. Paarden zijn meesters in non verbale communicatie. Ze voelen haarfijn aan hoe de vlag ervoor staat. Dus al zet jij je meest dappere gezicht op, als je je hartstikke onzeker voelt, dan weten ze dat. In mijn geval komt het wel eens voor dat ik teveel aan mijn hoofd heb, waardoor mijn focus niet optimaal is. Ook al doe ik mijn best om me op het rijden te concentreren, mijn gedachten dwalen af naar dat vervelende telefoongesprek, het artikel dat nog niet af is of andere -eigenlijk altijd niet leuke- dingen. Het effect is afhankelijk van het type paard. Socrates wordt onzeker. Dat is van nature een zenuwpees die er slecht mee om kan gaan als ik niet aan sta. Hij is normaal al vrij scherp, maar dan nog veel erger, waardoor we gegarandeerd drie keer achterstevoren staan van een ritselend blaadje. DD is net als ik. Dus als ik in mijn hoofd niet meedoe, maakt hij zich er met een Jantje van Leiden vanaf. Het is daarom zaak om je stemming (en je telefoon) even achter je te laten voor je opstijgt.
Pesthumeur? Glimlachen helpt
Hoewel ‘fake it till you make it’ je paard dus niet voor het lapje houdt, kun je jezelf er wel mee voor de gek houden. Bij een strak gezicht en boosheid, die doorwerkt in je houding , kom je in de ‘vlucht of vecht’ modus, waardoor je fijne motoriek naar de achtergrond wordt gedwongen. Want daar heb je niet zoveel aan, als je het liefst iemand een mep wil verkopen. Dit gebeurt trouwens ook als je bang bent. Je herkent ze zo, van die ruiters die -vaak zelfs hardop- zitten te mopperen of zelfs schelden tijdens het rijden. Eenmaal in dat stadium heb je ook geen ruimte meer in je hoofd voor creatieve oplossingen. Door jezelf te dwingen te glimlachen, schijn je je spieren en je hoofd te kunnen manipuleren. Fijne motoriek is prettiger voor je paard, die daar beter door gaat lopen, wat jou dan weer een aangenamer gevoel geeft, waardoor je je meer ontspant en…de vicieuze cirkel voert naar boven. Dus als je eens met een pesthumeur te paard zit en het gevoel hebt dat niets lukt, schakel over op een stralende glimlach. Dat is voor de jury sowieso leuker om naar te kijken. Het geeft de indruk dat je iets aan het doen bent wat je graag wilt. En voor je het weet is dat ook zo.
Luisteren? Hij vindt van niet
Ik moest er zelf ook weer even aan denken, nadat ik al twee dagen op zoek ben naar de wissel links. Ik ben een beetje aan het prutsen met de series. Gewoon één wissel waar dan ook gaat prima. Maar zodra ik er meerdere achter elkaar plak, gebeurt er na ‘één-twee-drie-óm’ naar links na een paar pogingen helemaal niks meer. Alsof hij het onzin vindt, omdat we daarna toch weer terugwisselen naar de andere kant. Dus misschien is hij wel slimmer dan ik. Desalniettemin vind ik dat hij gewoon moet luisteren. Hij vindt van niet. Eenmaal ernaast bedacht ik me dat ik het had kunnen oplossen door het op de AC-lijn te proberen, meteen gevolgd door een volte 10 meter, zodat hij inzag dat die wissel echt wel nuttig was. Maar doordat ik bepaald niet aan het glimlachen was, was er ook geen ruimte in mijn brein om zulke oplossingen te bedenken.
Scheurkalender?
Mijn Engelse trainer John Lassetter zei het ooit tegen me: grit your teeth and smile. Ik overweeg om een paardenscheurkalender uit te geven. En die hang ik dan in mijn eigen WC.