Midden in de nacht werd ik half wakker. Zo’n toestand waarin je zelf niet zo goed weet of je slaapt of niet. Ik voelde iemand aan mijn buik likken. En het drong nog net tot mijn benevelde brein door dat partner gewoon ronkend naast me lag…
We zaten de avond ervoor knus samen onder een dekentje. Boven het geluid van de TV uit hoorden we allebei geknaag ter hoogte van het plafond. Als je in het buitengebied woont, heb je altijd te maken met ongedierte. De kunst is om het binnen de perken te houden. Wij zetten daarvoor de natuur zelf in. Katten dus. Je hebt typische katten- of hondenmensen. Ik ben allebei. Ik vermoed dat ik in een vorig leven zelf een kat ben geweest, want ik kan op wonderbaarlijke wijze met ze communiceren. En volgens partner toon ik regelmatig het bijpassende gedrag, maar dat terzijde. Iedere moeder vindt het van haar eigen kinderen en bij gebrek daaraan vind ik het van onze dieren: wij hebben de leukste katten van de hele wereld. Ze zijn mooi (cypers, net als die Whiskas-kat, misschien komt het daardoor dat ze alleen dat merk in vissmaak willen eten), lief (voor ons, buiten laten ze zich door niemand aaien die ze niet kennen) en het zijn geweldige muizen- en rattenvangers.
Ik mis ze zo…
Onder invloed van partner, die niet van het platteland komt, zijn de huisdieren uit de slaapkamer verbannen. Ik ben daar schoorvoetend mee akkoord gegaan, na een half leven met minimaal een hond in mijn bed (nee, dat bedoel ik niet figuurlijk). Feit is dat ze hier allemaal buiten komen en wel eens een teek oplopen. En die wil je echt niet in je bed. Het compromis was een mand náást bed. Maar ja, jullie weten hoe het is afgelopen met onze honden. Ik geef eerlijk toe dat ik nog minstens één keer per dag met mistige ogen sta door het gemis. De katten doen hun uiterste best om het gat op te vullen. Ze lopen als hondjes mee, zitten bij me als ik in de stal bezig ben en luisteren naar allerlei commando’s. Als ze zin hebben. Het blijven katten. Maar de slaapkamer is verboden gebied voor ze.
Gillend op een stoel
Die keiharde regel werd echter even geparkeerd. Geknaag betekent ongewenst bezoek, dus de slaapkamerdeur en die van het laag wand bleef open. Het duurde niet lang, ze hadden het meteen in de gaten. Maar in plaats van een nachtelijke klopjacht, kropen beide gezellig op het voeteneinde, met af en toe een knus knuffelmoment tegen mijn buik of op het hoofd van partner, begeleid door luid gespin en kwijlend van genoegen. Dit gebrek aan werklust werd overdag gecompenseerd door achtereenvolgens een muis, een vleermuis, een knoert van een rat én een kikker mee naar binnen te slepen, die luid miauwend vol trots werden gepresenteerd. Waarop ik als kattenmoeder bewonderende geluiden maak en alles met handschoenen aan richting mesthoop verplaats, terwijl partner nog net niet op een stoel staat en vol afschuw roept dat ik ze dat moet afleren. Het nadeel is dat het soms nog levende exemplaren zijn, die dan ontsnappen…ziedaar, geknaag. De tijdelijke aanwezigheid in de slaapkamer had echter toch effect, het is weer rustig ’s avonds.
Model olifant
Sinds de terugkeer uit Frankrijk ben ik met DD twintig minuten per dag aan het stappen onder het zadel. Om mijn leven iets dragelijker te maken, gooi ik wat balken en pionnen (als het niet waait) in de bak, zodat hij enige afleiding heeft. Dat werkt goed. Bij de zes weken controle bleek het checkligament te genezen volgens het boekje. Ik mag zelfs een klein drafje doen, als ik het simpel houd.
Ondertussen maak ik de heerlijkste buitenritten met één van de liefste paarden die ik ken: Haya. Deze eventer is helemaal gebouwd op snelheid. Ze is super scherp en snel, maar daarbij betrouwbaar. Ze ziet onderweg nog wel eens een krokodil in het zijterrein en reageert dan met de snelheid van het licht. Toch zit ik haar lachend uit, terwijl ik op DD soms alle zeilen moet bijzetten. Nu ik allebei rijd, heb ik ontdekt hoe dat komt. Haya is een hoogbenige, slanke, smalle merrie. DD is een enorme grote ronde klont. Op haar zit ik qua beenligging in een minder wijde houding, waardoor je met je hakken laag vanzelf meer over de romp zakt. Door de ton-vorm van DD word ik daar vanaf gewerkt als hij een rare beweging maakt. Het is gewoon anatomie en natuurkunde. Ik ben eigenlijk te klein voor hem. Gelukkig zit ik tegenwoordig op yoga, dus oefen ik wat meer op de rek.