Soms wil ik ook wel eens een rokje met hoge hakken aan. Of een smetteloos witte broek. Onbegonnen werk, met die dierentuin hier.
Er staan in no time twee poten op mijn bovenbeen. Een afdruk van een paardenneus op mijn mouw. Er is altijd wel weer een reden waarom ik even de stal in moet of het weiland, over twee heiningen heen. Het is voertijd of er hangt een dekensingel los. Zie je het voor je, in dat rokje?
Paardengeur
Het zou niet de eerste keer zijn dat ik na een feestje al in de auto mijn panty uit doe om ‘m te redden. Kuil geven op killer heels? Mijn paarden kijken daar niet van op. Mede feestgangers wel, maar dat is dan van de hardnekkige paardengeur die er aan mijn schoenen hangt en waarvan ik net doe of ik het niet in de gaten heb.
Veto
Mijn partner, die ervan overtuigd is dat ik mijn leven eindig als zo’n kattenvrouwtje, met minstens dertig beesten in een sterk vervuild huis, heeft een absoluut veto uitgesproken: er mogen geen beesten meer bij. Jammer, want ik zag laatst van die leuke loopeenden. Een beetje gelijk heeft hij wel. Het is best veel werk en op vakantie gaan is niet eenvoudig. Oppas vinden voor één soort gaat nog wel, maar voor alles dat hier rondloopt is nogal wat. Nou ben ik toch niet zo van de vakantie. Ik woon er middenin, het strand is vijf minuten van ons huis (en ik kom er vrijwel alleen met een paard, maar dat terzijde) en ik ben altijd bang dat er iets mis gaat met de dieren als ik er niet ben. Ik vind weggaan eigenlijk alleen leuk als ik zeker weet dat thuis alles goed is geregeld en ik ergens iets ga doen. Een reportage maken of lesgeven in het buitenland.
Ik ben zo gewend opzij te stappen als ik een deur open doe
Ik ben opgegroeid met beesten om mij heen. Toen we naar Engeland verhuisden konden paarden zo mee, maar was daar nog zes maanden quarantaine voor huisdieren. Dat wilden we onze honden niet aandoen. We hebben ze bij mijn ouders achtergelaten. In goede handen, maar ik weet nog het hartverscheurende moment dat ik wegreed. Mijn hart brak.
Voor mij was het geen succes, leven zonder beesten om me heen. Ik ben zo gewend opzij te stappen als ik een deur open doe, omdat er eerst iets voorbij moet racen. Het was zo akelig stil in huis. Maar omgekeerd bestond er geen quarantaine, mee terugnemen naar Nederland was geen probleem. En gelukkig zaten we vlakbij de beroemdste Jack Russellfokker van Engeland… Dieren lijken mij altijd op te zoeken. Ze komen vanzelf op mijn pad. De komst van mijn bonte Dutch Design was ook een bijzonder verhaal, dat houden jullie nog te goed.
Puppies
We hebben ooit zelf eens een nestje Jack Russels gefokt. Ze werden oudjaarsnacht geboren. Wij zaten er nagelbijtend bij, maar onze Engelse wildebras Spetter ontpopte zich tot een volleerd moederdier. We hebben acht weken op onze knieën gezeten, zo schattig. Maar wij zijn daar volkomen ongeschikt voor. Bij iedere puppy die naar zijn nieuwe eigenaar ging, stonden wij te snikken in de gang.
Muizen
Maar goed, geen nieuwe dieren dus. Alleen zijn nog niet zo lang geleden, kort na elkaar, onze twee witte je-weet-wel katers Sam en Tom overleden. Veel te jong, 8 en 9 pas. Poes Coosje is recent op de eerbiedwaardige leeftijd van 22 niet meer wakker geworden. We hebben dus alleen onze altijd terugpratende poes Suus nog over. Voor je het weet hollen de muizen binnen over de plint. (Dit is het begin van een tactisch inmasseerproces om mijn partner aan het idee te laten wennen. Ik houd jullie op de hoogte van de vorderingen.)
Weet je wat het erge is? Dat idee van dat kattenvrouwtje lijkt me wel wat…