Ik sta bij de boot om naar een jurybijeenkomst te gaan. Er is een wegopbreking, waardoor het momenteel mijl op zeven is om op de veerhaven te komen. Ik was daarom vroeg van huis vertrokken, maar het was toevallig rustig, dus ik was ruim op tijd. Tja, wat doe je dan, wachtend in de rij? Even op je telefoon socials checken. Flitst er een nieuw bericht voorbij: bijeenkomst afgelast…
Uiteraard baal ik op zo’n moment. Hoewel er op zich nog geen man overboord was, want ik zat nog niet óp de boot, dus kon bij het oprijden zo de rij uitdraaien om terug naar huis te gaan. Maar zoals zoveel mensen kan ik er niet zo goed tegen als plannetjes op het laatste moment veranderen. Dus belde ik tamelijk verontwaardigd de organisatie. Wat bleek: er was een naar ongeluk gebeurd bij de cursusleiding. Had net plaatsgevonden, dus vandaar het last minute bericht. Het schaamrood stond op mijn kaken.
Effe te vlug…
Practise what you preach. Ja, als ik een heilige was. Ik roep (ook hier) wel vaker dat je eerst even bij de betrokkenen zelf moet nagaan wat alle feiten zijn, voordat je iets publiekelijk naar buiten slingert. Leuk bedacht, maar in emotie werkt dat dus niet zo. Ik had al een lichtelijk kattige opmerking onder het bericht gezet voordat ik belde. Een les in meerdere opzichten. Voor mezelf, maar ook meteen het inzicht hoe zoiets kennelijk werkt. Beschouwing gaat het raam uit als er emotie bij komt. Partner zat namelijk ziek thuis en was er al niet zo blij mee dat ik de hele dag wegging. Dus ik voelde me al enigszins schuldig. Neemt niet weg dat ook ik even tot tien had moeten tellen en éérst even had moeten bellen om na te vragen hoe het zat. Mea Culpa.
Niet altijd onschuldig
Reacties leiden tot andere reacties. Ook al viel het wel mee wat ik had gepost (‘lekker dan, ik sta al bij de boot’), er zijn genoeg mensen die het lezen en er dan iets van vinden, zonder achtergronden te kennen. ‘Goh, hadden ze dat niet eerder kunnen laten weten?’ was het eerste dat ik thuis hoorde. Terwijl het verhaal dus anders en bovendien tragisch, dus zeer rechtvaardig was. Op wereldschaal allemaal niet erg, maar er zijn meer voorbeelden, die soms minder onschuldig zijn.
‘Het is een schánde…’
Onder een foto van een paar oudere paarden op het pad en in de waterplas van een paddock paradise stond een niet zo vriendelijk opgesteld bericht dat er geen sprietje gras te zien was. Ik weet het niet meer letterlijk, maar de toon was niet positief. De foto besloeg misschien 25 vierkante meter van een gebied dat in totaal bijna zes hectare is en meerdere voerstations heeft, permanent gevuld met ruwvoer. Er was ook een opmerking over mogelijke vervuiling van het water door paardenpoep of insecten. De reactie was gebaseerd op de foto, dus wat in beeld was. Ik ken de plek en de paarden, ik weet dat ze zo’n beetje de beste zorg van heel Nederland krijgen. Ik kon het niet laten om te vragen waaróm zo’n reactie werd gegeven op basis van overduidelijke gebrekkige informatie. Zo’n foto is alsof je een lepel water uit zee neemt en op basis daarvan constateert dat er geen vissen zijn. Is het beter om niet te reageren op onwaarheden, onvolledigheden of compleet valse beschuldigingen? Voor je het weet vindt half paard-geïnteresseerd Nederland het weer een schánde dat er kennelijk ergens paarden staan die niets te eten krijgen…
Het kán kwaad
Tot mijn verbijstering antwoordde de schrijver dat hij wel eens bij dit paddock paradise was geweest en dus wist dat deze paarden niets tekort kwamen. Hij had dan kennelijk niet helemaal goed opgelet, want anders geweten dat er ook een zuivere drinkwatervoorziening in een open schuilhut is. De paarden prefereren zelf de poel. Maar dat terzijde. Was het een reactie uit emotie? Was het ondoordacht? Geen idee. Ik kan me niet voorstellen dat het de bedoeling was om de betrokkenen in een kwaad daglicht te stellen, zeker niet als bekend was hoe goed het daar is. Maar keerzijde is dat dat dus per ongeluk wel gebeurt. Voor je het weet haken donateurs af op basis van een gerucht dat niet waar is. Meekijkers lezen half, onderzoeken niks en vinden meteen van alles. En ik ben dus kennelijk geen haar beter. Zoals ik al zei, iets om zelf over na te denken.
Ik heb mijn onverwachte vrije middag gebruikt om het huis van boven tot onder schoon te boenen. Zo niet mijn hobby. Ik sleepte me uitgeput naar de brandschone bijkeuken om mijn laarzen te pakken en naar de paarden te gaan. Had één van de katten een dooie muis mee naar binnen gesleept en vakkundig uit elkaar getrokken. De ingewanden lagen over de vloer uitgesmeerd en het bloed zat tot halverwege de kastjes… Karma?