Zo zeg, die jetlag hakt er ff in. Ik wist het nog wel van de vorige keer dat dat tegenviel. Ik ging helaas ook al met een stevige migraine het vliegtuig in. Volle vlucht, huilende kindertjes en na de landing een temperatuurverschil van 30 graden. En uiteraard thuis verhalen over wat er niet goed was gegaan tijdens mijn afwezigheid, waardoor ik me stellig voorneem nooit meer weg te gaan.
De kunst is om zo snel mogelijk het normale ritme weer op te pakken. Dat valt niet mee als je lijf ervan overtuigd is dat de dag net begint als je hier naar bed moet. De dagelijkse dingen vliegen ook meteen weer om je oren. Alles wassen, opruimen, wat er allemaal is gebeurd met mijn vierbenige zorgenkindje die mijn afwezigheid een goed moment vond om even vast te rollen in zijn stal (nog nooit eerder gedaan). De poezen kwamen ons gelukkig meteen allebei begroeten en een uur later een muis brengen. Al heel snel lijkt het ver weg dat ik zorgeloos in een korte broek een deur uit stapte.
Het was een zorgeloze tijd
Het was de mooiste reis van mijn leven, durf ik wel te zeggen. Kan ik trouwens makkelijk zeggen, want ik ga vrij zelden weg. Ik had ter voorbereiding een heel programma gemaakt, met elke dag een activiteit. De een wat groter en verder weg dan de ander. Amerika hé, om iets te beleven moet je wel wat afstanden afleggen. Florida is de Sunshine State, maar de weken voor ons vertrek zaten ze daar ineens in de sneeuw. Hadden ze in 130 jaar niet gehad. Gelukkig vonden de weergoden dat ik een verzetje had verdiend, want wij hadden twee weken 26 tot 29 graden, wat in zo’n subtropisch gebied verrassend aangenaam is. Op de dag van vertrek sloeg het weer om en werd het daar opnieuw koud.
Aaneenschakeling van hoogtepunten
Hoogtepunten? Ik weet niet waar ik moet beginnen. Mijn ruimtevaartfascinatie is geheel bevredigd met bijzondere achter de schermen bezoeken bij NASA met de reuze leuke astronaut Don Thomas. Ook waren we te gast bij een glow in the dark party waarbij het space center in het donker open is, met allemaal extra activiteiten. Het is slechts een tipje van wat we allemaal hebben beleefd. Varen tussen de dolfijnen en zeekoeien, een lancering vlakbij vanaf het strand, maar bijvoorbeeld ook een echte rodeo midden in een indianenreservaat, waar bleek dat het oude Amerika in jeans, cowboyhoed en -boots en geruit shirt nog gewoon bestaat en wij echt de enige toeristen waren. Ook heel bijzonder. Jullie hebben het via de foto’s een beetje kunnen meebeleven.
Lauwe hap
Amerika is écht heel anders. De mensen, de eetgewoonten, de omgangsvormen. Het is vooral erg groot, dus ik denk niet dat je Florida als maatgevend kunt beschouwen voor het hele land. Misschien ook wel gezien het subtropische klimaat hangt er een ontspannen sfeer. Orlando is erg toeristisch, met Disney en veel ketens aan eettenten, waarbij wij al snel doorhadden dat we beter een uurtje konden rijden om de meest onooglijke diner uit te pikken voor ontbijt. Binnen werd je steevast bediend door minimaal 65 plussers, maar kreeg je wel waar voor je geld. Was het avondeten twee jaar geleden nog prima, nu was het vooral voor partner zeuren, die steevast lauwe hap kreeg. Waarschijnlijk omdat het al klaar stond onder een warmhoudlamp, tot mijn zeldzamer gevraagde vegetarische maaltijd wel warm uit de pan kwam.
Kunstmatig aardig
Er lijkt in twee jaar het nodige veranderd. Het ’thank you for your service’, wat de vorige keer voor partner van alle kanten klonk, was beduidend minder. Hoewel de omgangsvormen prettig overkomen, was het op bedelen af. Het systeem is zo dat mensen fooi nodig hebben om hun salaris aan te vullen. Waar dat voorheen nog een soort van facultatief was, werd het nu dwingend aangegeven en was het vaak zelfs vooraf al ingevuld. De vriendelijkheid kwam op sommige plekken meer kunstmatig en geforceerd over dan ik me herinner van de vorige keer. Ik merkte aan mezelf dat twee weken dan ook wel lang genoeg is. Ik wil best fooi geven als ik ergens blij van word of tevreden over ben. Niet omdat het me wordt opgelegd voor een halflauwe omelet en een ongeïnteresseerd ‘how are you doing?’ De kamerschoonmakers hadden ook een goede manier om te laten weten dat ze dagelijks inhoud in het klaargelegde envelopje verwachtten. Zat er te weinig in naar hun smaak, dan zetten ze gewoon je wekker op zes uur of de airco uit, zodat de kamer snikheet is als je ’s avonds binnenkomt….
Hit the ground running…
Inmiddels zit ik met een ijsmuts op en is het water eraf, zodat ik mijn luie lijf meteen weer kon trainen met emmers sjouwen. Ik durf nog geen uitspraak te doen over de staat van de rug van DD. Wegens het weer en mijn gammele staat heb ik hem gelongeerd, wat er goed uitzag. Soepele bewegingen en geen gekreun. Hij stond op een onderhoudsdosis metacam en die bouw ik nu af, terwijl ik de duivelsklauw ga bijgeven. Eerst maar eens een wagonlading mails wegwerken en weer normaal slapen. En dan hopelijk…lente.