Ik zag de KNHS altijd als een beetje afstandelijke club. In gevoelige zaken werd niet snel het voortouw genomen. Iets met kool en geit. De laatste tijd voel ik dat er een andere wind waait. En na vorige week ben ik ervan overtuigd dat de knop om is.
Het begon onlangs met het in de ban doen van bandages. Ik zag een bericht van iemand waarin dat nogal zuur werd afgedaan als ‘klein bier’, terwijl de echte schuld van de welzijnsproblemen toch zou liggen bij de slechte instructeurs en juryleden, die gemakshalve allemaal over één kam werden geschoren, wat dan weer niet zou worden aangepakt door de KNHS. In het kader van we doen er alles aan om van binnenuit elkaar onderuit te halen een voorbeeld, wat uiteraard veel bijval kreeg. Hoera, het ging weer over ‘zij’ in plaats van ‘wij’. Beetje flauw. Het wenden van een groot schip kost tijd. Alle stappen in de goede richting zijn meegenomen, dus ook het bandageverhaal.
Iedereen lijkt clinic-moe
Het 100 jarig bestaan van de KNHS, waarvan ik volgens mij al de helft lid ben, werd gevierd met een serie congressen voor verschillende doelgroepen. Prachtige programma’s, waarvan ik me eerst afvroeg of het elkaar niet kannibaliseerde. Ermelo is niet voor ons allemaal naast de deur en iedereen lijkt een beetje clinic- en evenementmoe. De kans op licentiepunten is natuurlijk wel een slimme trekker, maar zou niet de hoofdmotivatie moeten zijn om erheen te gaan. Het gaat toch om kennisdeling, nietwaar.
Een nieuwe wind
De inhoud was bij alle edities dermate boeiend, dat ik er graag meerdere had bijgewoond, ware het niet dat het helaas half in mijn vakantie viel. Het welzijnscongres niet en was meteen een werkklus. Eentje waar ik met veel plezier en enthousiasme heen ging, want het onderwerp ligt me na aan het hart en het was eindelijk mijn kans om Sue Dyson in het echt te ontmoeten. Ze is helaas door een onhandige stunt van eigen toedoen in diskrediet geraakt, maar de talrijke onderzoeken die ze in haar lange carrière heeft gedaan, hebben opmerkelijke zaken aan het licht gebracht.
Ik kan het niet genoeg benadrukken: er waait een nieuwe wind in Ermelo. De KNHS is op een voortvarende manier bezig de nek uit te steken voor het welzijn. Als je er niet was, dan heb je iets gemist. Alle betogen waren waardevol. Heldere taal, bereid om de vinger op de zere plek te leggen en ons allemaal ervan te overtuigen dat we het natuurlijk al heel goed doen (want je moet in deze overgevoelige woke-tijd met veel stroop komen om vliegen te vangen), maar dat het geen kwaad kan om toch nog eens kritisch te kijken waar we het zelf nóg beter kunnen doen.
Ik doe het óók….
Wij lijden allemaal aan het ‘ja maar die van mij….’-syndroom. We weten het wel, maar we zien toch kans om voor onszelf en de buitenwereld te vergoelijken wat we niet goed doen, waardoor het in stand blijft. Ikzelf ben geen haar beter. Neem het verhaal van wetenschapper Kathalijne Visser over de impact van de mentale toestand van een paard op z’n welzijn. Waarin ze uitlegde dat het belemmeren van zintuigelijke waarneming niet goed is, omdat hij zijn omgeving moet kunnen scannen voor zijn gevoel van veiligheid. Ik zit braaf ‘ja’ te knikken en doe vervolgens bij mijn zeer frisse reus een oornetje op, omdat dat mij een gevoel van veiligheid geeft… Zo hypocriet ben ik dus. En ik ben ervan overtuigd dat jullie in eigen omgeving (of bij jezelf) ook nog wel van dit soort voorbeelden hebben waarom het echt echt echt noodzakelijk is om bij dát paard nou juist wel….enzovoorts.
Diepzeeduiken in de tuin
Ik kwam vol inspiratie thuis. En toen knalde de website er ineens uit. Gelukkig was daar een slimme IT-er, die me uit de brand hielp. Ook dat hielp, in een periode waarin depressie op de loer ligt. Ik ben slecht in het ondergaan wat ik niet kan veranderen. De wateroverlast is overal, maar ook bij ons heftiger dan wat ik ooit heb meegemaakt. Nog steeds hebben de paarden droge plekken in de wei en gaan ze er dus overdag uit. Mestruimen is bijna niet te doen en alleen al het draadje verzetten is een kwestie van waden, in de hoop dat je niet valt of blijft plakken. De paarden gaan wel iets eerder naar binnen, wat extra kuil en uitmesten betekent. Rijden is thuis niet aan de orde. Zowel de bak als het bos staan blank. Ik ben een paar keer met de trailer naar de manege gegaan. En hoewel ik er natuurlijk niets aan kan doen en in deze omstandigheden nog steeds probeer om de paarden een vijfsterrenhotel te bieden, voel ik me toch constant een raar soort van schuldig.
Het schip is in beweging
Goed slapen valt niet mee als de regen zo hard tegen je raam klettert dat je bang bent dat het erdoor komt en iemand naast je is veranderd in de Niagara watervallen. Ik probeerde een mix te vinden tussen aandacht geven en niet teveel bacillen binnen krijgen, in de hoop dat mijn afweersysteem het aan kan. Ook een soort constante limbo. Gelukkig heb ik een paar mooie welzijndienende verhalen afgerond, waar ik trots op was, die jullie binnenkort vast wel ergens lezen, al staat niet overal mijn naam bij, bijvoorbeeld als het in opdracht is voor een organisatie. De boodschap is er niet anders om. Er worden stapjes en stappen gezet naar meer kennis over een nog mooier leven voor onze paarden. Daarna moet dat ook worden uitgevoerd en gewoon worden. De beweging lijkt ingezet. Kleine lichtpuntjes in een sombere tijd.