Eigenwijs is ook wijs, zei Tineke Bartels onlangs tegen me. We hadden het over leerlingen in de categorie ‘ja maar’. Tineke is een verstandige vrouw, die alles in de paardenwereld al eens heeft gezien en daar met veel humor en nuchterheid op weet te reageren. Het is altijd fijn om met haar te praten over paardendingen. Zij zit er helemaal niet mee als iemand tegen haar in gaat. Mits ze dan maar met overtuigende argumenten komen, wat in haar geval niet zal meevallen, want ze heeft enorm veel kennis van zaken en door vele jaren ervaring zoveel oplossingen voor rijkunstige problemen, dat je wel van heel goede huize moet komen om daar overheen te gaan. Maar het mooie van Tineke is dus dat ze wel open staat voor andere ideeën.
Ik moest er op de terugweg aan denken. Ik ben opgeleid in de middeleeuwen met ‘kiezen op elkaar en uitvoeren’. De flower power was nog niet doorgedrongen in de hippische wereld, waar de militaire achtergrond op de voorgrond stond. Een waarom-vraag stellen? Je liet het wel uit je hoofd. Mijn honger naar kennis stilde ik in de bibliotheek (wie kent Wouter Slob nog?) en door de rijkunstige artikelen van mevrouw Barrau-Jacometti in De Hoefslag (Bit bestond nog niet) uit te pluizen.
Waarom?
Hoe anders gaat het er tegenwoordig aan toe. Ik stond een keer te kijken bij een les in het midden van het land. De drie amazones stelden bijna iedere opmerkingen van de ervaren instructeur ter discussie. Na afloop vroeg ik of hij daar niet horendol van werd. Ik bedoel, iets uitleggen is prima, maar dit ging veel verder. Hij antwoordde dat het nou eenmaal zo was en dat ze anders naar iemand anders gingen. Het verraste me om meerdere redenen. Als je kennelijk geen vertrouwen hebt in wat iemand zegt, waarom neem je er dan les van? Aan de andere kant is het wel de taak van de instructeur om kennis over te dragen. Met alleen aangeven wat ze waar moeten uitvoeren ben je er niet. Waarom wil je dat iemand zijn hand zus doet en zijn been zo? Waarom vraag je die oefening op dat moment? Ik heb die fout als instructeur ook wel eens gemaakt, veronderstellen dat mensen bepaalde achtergrondkennis hebben. Ik vroeg een amazone om meer stelling te nemen, maar dat gebeurde niet. Pas na drie keer vragen viel haar glazige blik me op en begon het bij mij te dagen dat ze niet wist hoe. Laat staan waarom.
Wijzer
Dat ruiters ‘zomaar’ overstappen naar een ander is een wel vaker gehoorde klacht onder instructeurs. Als je er je brood volledig mee moet verdienen, is dat misschien ook wel een zorg. Maar ik vind dat iemand baas is over zijn eigen geld en daarmee mag doen wat hij of zij het beste acht. Natuurlijk is het leuker om over een langere periode ergens naar toe te werken en ik kan niet toveren, dus van één les mag je geen gouden bergen verwachten. Iedere instructeur heeft min of meer zijn eigen stijl en stokpaardjes. Maar uiteindelijk hebben we wel allemaal hetzelfde doel: mensen en paarden zo trainen, zodat ze samen meer plezier hebben. Dus als iemand een tijdje zijn licht ergens anders gaat opsteken, heb ik daar geen moeite mee. Sterker nog, ik ben razend benieuwd waaraan wordt gewerkt en op welke manier. Dat inspireert mij dan weer. Ik probeer iedereen ook altijd te stimuleren om zo veel mogelijk clinics en trainingen mee te rijden. Zelfs als je tot de conclusie komt dat het niet zo bij je past, dan weet je dat toch ook weer? ‘Ja maar’- leerlingen? Kom maar op. Dan moet ik dus beter uitleggen. Zo blijft lesgeven altijd weer interessant. Tineke heeft zo gelijk. Van eigenwijs word ik weer wijzer.