Ik wilde vanmorgen met frisse moed fanatiek beginnen, maar daar stak Windows een stokje voor. Er moest dringend worden ge-update. Ik zit inmiddels al meer dan een half uur met een blauw scherm en van die irritante stipjes, die tergend langzaam van 4 naar 5 procent springen. Dus ben ik maar ouderwets met pen en papier aan de slag gegaan en zit ik nu te improviseren op een iPad via notities…
Het was een drukke week, met een zeer geslaagde tweedaagse training op ons terrein en een lezing aan de UU. Bij die training heb ik onze eigen paarden ingezet, in een combinatie met de DISC coaching. Het was weer bijzonder. Je zou denken dat ik het inmiddels wel weet, maar ik ben toch weer iedere keer verrast door wat paarden door te spiegelen bij mensen naar boven weten te krijgen. Dit keer waren de deelnemers stoere mannen, waarvan er vast wel een paar vooraf hun twijfels hadden over deze sessie. Te zweverig. Maar dat gevoel verdween al snel toen Socrates bij de eerste drie totaal verschillend gedrag liet zien. Zelfs voor toeschouwers zonder paardenkenners was het overduidelijk. Ik stuur daar niets aan, dat gebeurt gewoon. Mooi, ontroerend, confronterend. Nu maar hopen dat ze er thuis nog even over nadenken en niet weer doorhollen achter de waan van de dag.
Negatief verhaal?
De lezing die ik gaf in Utrecht ging over voeding en training. Mijn doel was om de deelnemers te inspireren en daarover te laten nadenken, omdat in veel gevallen vanuit menselijk perspectief dingen worden gedaan die niet automatisch goed zijn voor een paard. Zoals een schep krachttoer extra geven. Een iemand op de tribune vond dat ik een te negatief verhaal over krachtvoer, granen en het gebruik van supplementen hield. Dat was niet de bedoeling. Het ging er me meer om dat mensen bewuster worden van wat ze een paard allemaal voorschotelen en niet iets automatisch doen omdat de buurvrouw het doet of er een mooi verhaal op de verpakking staat. Overigens vind ik tegengas vanuit toehoorders prima, dat kan verhelderend werken. De negatieve houding van deze persoon en dat ze vervolgens alleen nog maar met haar vriendinnen bleef kletsen stoorde me zo dat ik het einde van mijn verhaal enigszins heb ingekort en niet helemaal blij naar huis ging.
Stelletje gekkies
Het was overigens bloedheet in Utrecht. Wat een feest dan toch weer om de boot op te gaan. Hier staat eigenlijk altijd wel een verkoelend zeewindje. Zondag had ik mezelf een vrije dag beloofd, maar ik moest nog even een boodschap doen. Winkels zijn hier altijd open. Ik besloot naar De Koog te gaan, onze meest toeristische badplaats. Toeristen (Texelaars hebben het altijd over badgasten) zijn rare wezens. Het was ook hier zo’n 25 graden, dus ik dacht dat iedereen wel op het strand zat. Fout. Er werd gewinkeld, massaal. Zwetend in pashokjes werden jurkjes en hemdjes geprobeerd. Het verbijsterde me. De tijd om daarmee buiten te gaan zitten is NU! Over een week regent het weer. Ga naar buiten, stelletje gekkies!
Slapen in hangmat
Ik heb mijn vrije zondag verder nuttig besteed door met een minimale hoeveelheid kledin
g aan, maar wel op werklaarzen distels te maaien, mest te ruimen in het land en diepzinnig na te denken (lees: slapen) in een hangmat in de schaduw. Dat laatste uiteraard zonder laarzen. Om acht uur ’s avonds ben ik nog even op een paard gestapt voor een heerlijk rondje bos. Van mij mag het zo blijven tot eind november. Nou ja, met nachts af en toe een buitje tegen het stof. Want ik zie het anders somber in voor de productie van ons hooi en kuil voor komende winter…
Overigens, de tournee met Marco is tot nader orde afgelast. Daarover volgende week meer…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.