Je hebt van die mensen waar je altijd inspiratie van krijgt. Waardoor je zaken weer even helder in perspectief ziet. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik voor mijn werk nog wel eens mag afspreken met bijzondere paardenmensen. Met twee daarvan had ik afgelopen week een lang gesprek: Frédéric Pignon en zijn vrouw Magali.
Na twee hartstikke leuke dagen lesgeven aan het Aeres Barneveld en eindelijk in het bezit van een paar prachtige nieuwe rijlaarzen, kwam ik terug op een stormachtig Texel. Omdat jonge katten en kerstballen ons geen goede combi leek, hadden we besloten om voor de ramen een kerstboom met kluit te zetten. Daar dachten de weergoden anders over, dus al snel woei die voor het huis langs. Zelfs verzwaard en vastgebonden aan een haspel ging het spul aan de haal, waarna partner besloot tot een gewaagd compromis. De boom staat nu binnen op het hoogste kastje dat we hebben. Met de plantenspuit in de aanslag erbij. Tot nu toe is er één versiering en de rode slinger gesneuveld. Ben benieuwd of we de kerst ermee halen.
Hij walst erover
Tussendoor neem ik af en toe DD aan de lijn aan het halster in onze longeerpaddock. Gewoon om te kijken hoe het is. Negen van de tien keer zie ik echt helemaal niks aan hem. Hij walst erover. Maar heeeel soms denk ik ineens toch weer een mispas te zien. Eén of twee stappen en dan is het weg. Tja, wat moet je ermee? De masseur ontdekte een harde nek. Dat kan wijzen op teveel suiker in zijn systeem. Nou heeft hij altijd nogal een flinke hengstenkam voor een ruin. Het gekke is dat hij vanaf het begin van de rust geen krachtvoer krijgt. En ons ruwvoer is bijzonder suikerarm. Voor de zekerheid is hij teruggegaan naar half hooi in plaats van kuil.
Akelige gemoedstoestand
De dagen tussendoor met mooi weer laten het kriebelen bij mij. En nieuwe rijlaarzen doen dat óók. Ik wil zo graag weer met hem rijden. Omdat er zo weinig aan hem is te zien, is de verleiding groot. Mijn partner had een stevig gesprek met me, waarin hij me voorhield dat het afgelopen jaar een periode van wel goed-niet goed was. Wat een akelig effect dat heeft op mijn gemoedstoestand. Waarmee hij moet leven. Hij hield me voor dat er drie opties zijn. Misschien verbeeld ik het me en is er niks. Misschien is er een klein dingetje, een restje van iets. Of misschien is het echt foute boel en komt het nooit meer goed. In alle drie de gevallen is rust een prima optie. Hij leidt overduidelijk geen pijn. Dus gééf hem die rust tot maart. Het is toch overwegend k**weer. En ik kan nog op Socrates stappen, die overigens wel weer op ijzers moet, want zijn voetjes slijten nu te hard.
Beschaam zijn vertrouwen niet
Partner heeft natuurlijk gelijk. Maar ja, geduld…moeilijk, moeilijk. En toen had ik dus dat gesprek met Frédéric en Magali voor een artikel. Ik ga de inhoud nog niet verraden, maar het hielp me zo inzien dat ik door het geduld te hebben werk aan de onderlinge relatie tussen mij en mij
n paard. Als je ook maar het idee hebt dat je paard ergens last van heeft en je dwingt hem om toch door te gaan omdat jij zo nodig wil, beschaam je het vertrouwen. De macht die je hebt over een dier gaat gepaard met een grote verantwoordelijkheid, die je ego moet overstijgen.
Nederig buig ik het hoofd.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.