Alsof we naar Rembrandts keken, terwijl we thuis aan vingerverven doen. Meestal kom ik vol inspiratie terug van trainingsseminars en kan ik niet wachten om zelf te paard te klimmen of les te geven. Nu was ik volledig in verwarring en zelfs verdrietig.
Het was stil in de auto op de weg terug van Ermelo na het jaarlijkse KNHS seminar. Dat kan komen omdat het een lange dag was en we nogal vroeg op pad waren gegaan. In mijn geval was het omdat mijn hoofd maalde. Waar hadden we naar zitten kijken? Een hele lading onwerkelijk mooie, prachtige paarden. Om stil van te worden. Vergeleken met wat er bij mij -en volgens mij het overgrote deel van Nederland- in de wei loopt, leek dit wel een andere diersoort. En daar zaten ruiters op die ongelooflijk goed kunnen rijden, met een meegaande zit en stille handen. Al waren ze ter plekke afgestapt, ik denk dat er weinig mensen in het publiek zaten die dat zo hadden kunnen narijden. Ook omdat die paarden zo scherp waren, dat je er waarschijnlijk na 100 meter naast had gelegen.
Zeepkistenrace
Er werd gehamerd op de basis en dat wat zij doen niet wezenlijk anders is dan wat wij allemaal zouden moeten doen. Het was een open en eerlijk kijkje in de keuken. Er zaten veel goede raadgevingen in, die helder werden uitgelegd. Dat schouderbinnenwaarts geen kontbuitenwaarts is. Mijn leerlingen die mee waren moesten grinniken, want die kreet kennen ze. Het belang van verbinding zoeken op de slappe kant. Dat houding afhangt van bouw en variëren belangrijk is. Hoeken rijden. Dat geldt inderdaad voor ons allemaal en het is geweldig dat daarop wordt gehamerd.
Het is in theorie geen verschil of je zoiets doet op zo’n elastieken atleet of een stugge fjord-tinker-berggeit-paard. Ik bedoel dat niet beledigend en het is zeker waar dat je op alle paarden op dezelfde manier aan de slag moet om verbetering te krijgen. En het is prachtig om het beste van het beste te zien. Maar het verschil in resultaat is zo onhaalbaar groot, dat het mij demotiveerde . Als zeepkistenrijder kijken hoe Max Verstappen zijn bochtentechniek oefent. Ook jij hebt een stuur en vier wielen, waarmee je die bocht om moet. Maar je wordt weemoedig door de wetenschap dat jouw geliefde vervoermiddel uit elkaar valt als je zelfs maar probeert een Formule I auto na te doen.
Zo wil de KNHS het
Wat wordt neergezet tijdens het grote KNHS trainingsseminar mag je beschouwen als de lijn die wordt uitgezet voor alle instructeurs in het land. Je moet je als clinicgever naar mijn idee zeer bewust zijn van je voorbeeldfunctie en de doelgroep voor wie je daar bezig bent. Er werd getoond hoe deze toppers werken. Maar je zet hier ook de standaard, zó wil de KNHS dat het wordt. Dit is dus wat we met z’n allen moeten gaan doen. Het gebruik van stang en trens vanaf zes jaar omdat het er later toch in moet? In Nederland is het tot in de Grand Prix toegestaan om op trens te rijden. Maar weinig ruiters die ik zie hebben zulke stille handen en zo’n zit als wat we daar in de ring zagen. Toch denk ik dat er mensen op de tribune zaten die nu echt denken: goh, goed idee, ga ik thuis ook doen. En dat dan dus met niet zo’n talentvol veertje. Datzelfde gevoel had ik bij de vragen over buitenrijden, afwisseling in trainingsmethoden en bandages. Dat deel schuurde in mijn ogen met het welzijnsverhaal dat de KNHS óók zo probeert te promoten. Iets dat werkt op dat niveau, met paarden en ruiters van dat kaliber, is misschien niet altijd het beste voor wat er op een gemiddelde landelijke wedstrijd rondloopt. Zijn die ruiters in staat om te voelen wanneer een achterbeen stuwt of draagt? Ziet iedereen wanneer een rug wordt gebruikt of weggedrukt? Belangrijk voor het heel houden van een paard, vind ik. Is dat nou het uitgangspunt of gaat het om het winnen van wedstrijden? Op zich geen tegenstrijdige begrippen, maar ik kan me voorstellen dat sommige toeschouwers zo onder de indruk waren, dat ze thuis iets proberen na te doen dat niet met de wel degelijk benadrukte basis te maken heeft. Mensen horen selectief en geduld om een lange weg af te leggen is helaas steeds vaker ver te zoeken.
Ouwe zure zeur
Komt mijn demotivatie door wat daar werd getoond? Wat had ik dan willen zien? Ik besef dat iedereen zijn eigen versie van de waarheid heeft en dezelfde dingen dus anders ziet of verschillend interpreteert. Maar gezien alle jubelreacties op social media ben ik waarschijnlijk de enige die zo piekerend en zelfs enigszins verdrietig thuis kwam. En door de rest waarschijnlijk (en misschien wel terecht) als een zure ouwe zeur wordt bestempeld. Als de hele wereld lyrisch is, moet ik wel gek zijn dat ik er somber vandaan kwam. Ik leg het uit als de gedesillusioneerde, maar volgens mij wel realistische conclusie dat de lat voor mij onhaalbaar hoog ligt. Want al zou ik het willen en keihard nastreven, zo zal ik het nooit kunnen. Een onvermijdelijk gevolg van ouder worden? Niet meer mee kunnen met een veranderende wereld? En moeite hebben om me daarbij neer te leggen? Laten we het daar maar op houden.