September is altijd een drukke maand. Het SGW weekend, waar ik dressuur jureer en partner als starter zenuwachtige ruiters en paarden staat te kalmeren, het Horse Event, het Nederlands kampioenschap voor Friese paarden in Ermelo, waar ik ook met veel plezier jureer. Daarnaast natuurlijk mijn ‘guilty pleasure’: het jaarlijkse Efteling uitje. Maar dat alles viel in het niet bij de komst van…Toeter en Smurf.
SGW jureren vind ik echt geweldig. Eventers zijn namelijk niet van die zeikerds. Regen? Ze halen hun schouders op en gaan aan de slag. Geen geteut over ‘ja maar MIJN paard…’ en dan een litanie waarom het niet gaat/wil/kan zoals het programma is gepland. Of over schapen, koeien, bakkabouters, wat er dan ook maar in aangrenzende percelen wordt losgelaten om dressuurproeven te verstoren. In de ring zijn ze eveneens vaak net dat streepje meer relaxed, ook al springt hun paard als een kikker in de rondte. Wat leuk jureren is, is de variëteit aan niveau. De Z rijdt een soort van L2 proef. Daar lopen paarden tussen die Hippiade subtopniveau-waardig zijn. En de minus B types. Het is lekker duidelijk en overzichtelijk.
Hordenloop op de ijsbaan
Waar ik me wel over verbaasde is dat er deelnemers zonder kalkoenen rondreden. Op M/Z niveau, dus dan doe je het niet voor het eerst. En aangezien het niet allemaal dressuurkanonnen met veel balans zijn, zag ik in sommige hoeken en wendingen benen vervaarlijk wegglijden. Ook daar werd desgevraagd schouderophalend op gereageerd. Dat vond ik dan weer wat minder. Stel je voor dat zo’n paard in een hindernis glijdt. Dat lijkt mij weinig motiverend. Ik bedoel, als je je sport serieus neemt, dan zorg je toch dat je partner die je daarvoor nodig hebt alles krijgt wat het beter en veiliger maakt? Ik laat jou toch ook geen danswedstrijd met daarna een hordenloop doen op de ijsbaan, met de opmerking dat je maar beter moet opletten als je op je snufferd gaat? Dat een paard op blote voeten best grip heeft is correct. Dat je daarmee zo’n dressuurproefje in gaat is nog tot daar aan toe. Maar in regenachtige omstandigheden op gras springen? Ik vind het een risico.
Sissende dikke donsballen
De maandag erna was P-day. Poezendag. Het was grappig om te zien hoe labrador Beer reageerde toen ik de kattenbak en de reismand klaarzette. Hij huppelde als een puppy en krulde zijn lippen van blijdschap. ‘Wacht maar tot ze in je staart hangen’, dacht ik nog. Maar hij zag waarschijnlijk half opgegeten bakjes kattenvoer voor zich. Toeter en Smurf deden hun intrede en sindsdien is de woonkamer van hen. Dag 1 hebben we de honden even apart gehouden. ’s Avonds mochten ze er bij en keken ze verbijsterd naar twee sissende dikke donsballen met opgezette staartjes. Dag 2 lag de eerste al op Beer zijn oor te bijten. Ik denk dat het niet lang duurt voor iedereen weer in, op en over elkaar ligt. Voorlopig lig ik de hele dag op de vloer in aanbidding.
Domme actie
Qua rijden ben ik fanatiek. Ik heb stiekem in mijn achterhoofd om 6 oktober ZZL te starten, als DD zo blijft lopen als hij nu doet. Ik had nog wel een beetje domme actie. Onlangs jureerde ik ergens waar het me opviel dat het merendeel van de ruiters op hun tenen stond. Beugels zo lang dat ze ernaar moesten vissen, waardoor hun beenligging onrustig werd. Hoewel ik zelf inmiddels vrede heb met mijn nieuwe zadel, zat ik in de galop nog steeds niet zo lekker. Ik weet dat aan DD’s moeite met het dragend onder blijven treden. Ik wil zelf niet hard werken, dat moet hij doen. Maar onbewust ging ik teveel helpen. Wat dan juist weer afremt. Gisteren had deze domme doos ineens een helder moment en heb ik mijn beugels een gaatje korter gemaakt. Niet zo raar, als je een nieuw zadel hebt, met nieuwe beugelriemen, dan rekken die vaak iets. Om kort te gaan: ik zat zoveel makkelijker en stiller… De moraal van dit verhaal: check af en toe je stijgbeugellengte.
Morgen ben ik bij het Horse Event in de stand van Q4 Horseprofile. Met de folder van het nieuwe boek! Komen jullie even gedag zeggen?
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.