Ik ben boos

Ik kan het niet helpen, ik ben boos. Waarom ik me zo voel is me zelf niet eens duidelijk. Er is niet echt een aanleiding voor. Het stormt buiten, maar om dat nou als reden op te geven is ook zo wat. Er zaten wat dingen tegen, al was dat niet wereldschokkend. Ik kan het echter niet ontkennen, je ziet het misschien niet aan me, maar inwendig ben ik verre van kalm.

We hebben al een tijdje wateroverlast achterin een deel van de stal als het hoost. Daar hebben we al van alles aan gedaan. Kieren dichtkitten, de bodem openspitten, na tig mails eindelijk het hoogheemraadschap op de stoep. De laatste ingreep was het aanbrengen van een loodflap, zodat het water van het dak beter in de dakgoot loopt en niet via de achterkant naar binnen komt. Het leek me aanvankelijk ver gezocht, maar een eerste experiment leverde een aanzienlijke verbetering op. Vandaar dat we nog maar zo’n zwaar en duur stuk hebben gehaald.

Net als je iets nodig hebt…

Om dat aan te brengen moeten de dakplaten losgeschroefd en opgetild. Je staat daarvoor onhandig op een ladder te manoeuvreren, met altijd één hand te kort. Gelukkig kunnen partner en ik wel goed samenwerken onder lastige omstandigheden. Maar leuk is anders. Nog minder leuk was dat de bouten die eruit kwamen zo vergaan bleken, dat ze er niet meer in konden. Er was echter weersomslag met wind voorspeld. Dat moet je op Texel altijd serieus nemen, dus hop naar de Gamma op zondag… Helaas is het seizoen over, dus die was dicht.

Kompleet klinisch dood

In de hoop dat we de dag erna nog tijd genoeg hadden voor de wind opstak, dan eerst maar de tractor pakken om opgestapelde balen kuil op pallets te trekken. Partner gaat namelijk weer even met zijn motor op pad, dus dan moet er wel een voorraadje op de grond klaarstaan die ik in m’n eentje zo kan pakken. De ouwe trouwe Iseki moet voorgloeien voor het starten. Dat deed ie, maar daarna knalde alles uit en was hij dood… Ik weet inmiddels door schade en schande wat een gedoe een reparatie is, met meestal een rekening waarvoor je twee auto’s in onderhoud kan doen.

Nergens te krijgen…

De maandag begon met een toertocht over Texel, op jacht naar de juiste dakbouten, terwijl de wind al aantrok. Geen standaard schroef, maar toch ook weer niet zo’n hele vreemde. Daarvoor moesten we drie bedrijven af, wel met de opmerking dat we op de plek waar ze ze uiteindelijk hadden uiterst vriendelijk en behulpzaam werden geholpen, dus een compliment voor de firma RAB. Het was tevens de dag van de zadelpasser. DD heeft een zadel van het merk Baloun, wat je in theorie nooit hoeft aan te passen. Hij heeft het zelf uitgekozen, bij alle andere liet hij duidelijk merken wat hij ervan vond. Ikzelf wou liever een Fairfax, maar dat vond meneertje niks. De Baloun weegt als een veertje en is flexibel. Lekker voor zijn rug, goed voor mijn rijkunst, want het biedt nul steun. Als je niet kan zitten, heb je er niets aan.

Scherp als een snaar

Zoals ik al aangaf is hij lekker duidelijk als iets hem niet bevalt. Een week of wat geleden keek hij ineens als een oorwurm als ik met het zadel aankwam. Zelfs voor een ritje met zijn beste vriendje Harry, normaal toch iets waar hij blij van wordt. De zadelpasser komt af en toe naar Texel, dus een afspraak gemaakt voor controle. Het is echter net als met de tandarts: het was bijna zover en er was weer niets aan de hand. Voor de zekerheid liet ik het echter wel checken. Maar uitgerekend op het moment suprême kwam het met bakken uit de lucht…. Gelukkig hebben we een grote schuur, dus daar maar op en neer gereden. Er was uiteraard niets mis met het zadel. Wat het dan wel is geweest, geen idee, maar het is over. Het droogde buiten weer op, dus zelfs nog een paar rondjes in de bak gedaan. Op zijn teentjes, want na zo’n windloze periode en nog voordat de sloten zijn gemaaid viel er veel te stuiteren.

Schop onder mijn kont

Het Horse Event is voor het eerst in jaren geweest zonder enige betrokkenheid van mijn kant. Het eerste weekend kon ik niet, het tweede was ik nergens nodig. Helemaal niet erg. Ik had natuurlijk gewoon als bezoeker kunnen gaan. In plaats daarvan gekozen voor een lange buitenrit, waar ik lekker van opknapte. Voor mij is dat de remedie in zo’n neerslachtige bui. Pak jezelf bij kop en kont en dóe er iets aan. Dus de hardloopschoenen aan en ook nog een rondje gehold. De reparateur gebeld voor de tractor. Een mooi interview uitgewerkt.

Ik gebruik in mijn lessen vaak pylonnen. Overgehouden aan John die ze in Engeland altijd in de baan had staan in een vast patroon. Dat doe ik dan weer niet, maar ik verzin er wel leuke oefeningen omheen. Ik zeg altijd dat iedere pylon die omver wordt gereden één glas jutter (lokale kruidendrank) voor mij betekent. Van de week kwam ik bij een trouwe lesser en stond er ineens een mooie ingepakte fles klaar. Ze had de score bijgehouden en zat na een jaar op ruim 20 omgereden pylonen…Kijk, daar word ik dan weer blij van.

Naschift: de tractor doet het weer, kapotte accuklem vervangen, dus dat lijkt financieel mee te vallen. Maar inmiddels doet de robotstofzuiger het niet meer (een ramp) en hang ik al tien minuten in de wacht van een helpdesk van een verzekering over een digitaal probleempje, waardoor ik mijn telefoon uit het raam wil smijten…grrrrrr!