Wat meteen opvalt in Amerika? Dat er een andere sfeer heerst. Wij Nederlanders vinden het al snel onecht, al die ‘how are you’s. Gemeend of niet, het is wel een smeermiddel, waardoor de samenleving een stuk positiever aanvoelt. Ze zijn trots op hun land en ze zeuren niet. Aanpakkers, die alles proberen en dan wel zien hoe het afloopt. Kunnen wij echt nog wat van leren.
Het tweede wat meteen opviel was de hoeveelheid oudere mensen die gewoon meedoen in het arbeidsproces, daarom worden gewaardeerd en daar dus ook voldoening uit halen. In Nederland vinden we dat al snel zielig, een 60- of zelfs 70 plusser achter een toonbank. Daar is toch wel een uitkering voor? Nou, in Amerika niet, maar ze werken met trots. En ik durf te beweren dat ze daar gelukkiger door zijn. Ze draaien volwaardig mee in de maatschappij. Het is raar dat wij zo’n andere houding hebben tegenover werkende ouderen. In Universal geven de Blues Brothers een show, die wordt ingeleid door een behoorlijk op leeftijd zijnde Louis Armstrong-achtige saxofonist. De man speelt werkelijk de sterren van de hemel. Halverwege komt er een stevige generatiegenote uit een diner, die invalt á la Aretha Franklin. Je weet niet wat je meemaakt, zo’n stem. Iedereen op de banken, staande ovatie na afloop. Dat lijkt me leuker thuiskomen dan na een dagje bingo.
Heilige grond
Als space-gekkie was mijn eerste kennismaking met Amerika een bezoek aan NASA, waar je begeleid door bombastische muziek ineens oog in oog staat met de shuttle Atlantis, Saturn 5, praat met een astronaut, in een simulator zelf wordt afgeschoten en waar we ’s avonds getuige waren van de lancering van een SpaceX Falcon 9. In de dagen daarna volgden er nog drie lanceringen. Je hebt het vast wel eens op televisie gezien. In het echt is het toch anders. Ik had verwacht dat de grond zou trillen. Is niet zo. Het geluid is ook anders. Je hoort hoe iets met kracht door de lucht beweegt, meer fluitend dan bulderend. Wat mij het meeste opviel was de geur. Niet zozeer van de brandstof, maar door de plasmavorming, enigszins zurig. Mijn leven is compleet.
De voorstellingen die je maakt van Amerika zijn gebaseerd op wat wij hier zien op TV. Maar er daadwerkelijk zijn is toch anders. Overal heb je gesprekken. Ik werd in die twee weken meerdere keren spontaan aangesproken door wildvreemden die even wilden zeggen dat ze mijn jurk mooi vonden. Waar maak je dat mee? Wat ik minder vond was het overdadig aanwezige consumeren. Orlando is grotendeels toeristisch en daar is op zich niets mis mee. Je struikelt over de eettenten en toeristenmeuk. Uiteraard hebben we ook de vier Disneyparken in twee dagen bezocht en je kan niet anders dan bewondering hebben voor de manier waarop dat is opgezet. Elke dag beleefden we ook een avontuur. Zo zaten we bijvoorbeeld in Disney een half uur vast in een spookslot…
Trip of a lifetime
Een bezoek aan Florida is uiteraard niet compleet zonder rondje met een airboat. De lokale bestuurder parkeerde ‘m bijna bovenop de overvloedig aanwezige alligators, enorme luid blazende exemplaren, wat hij achteloos afdeed met ‘oh ja, ze heeft baby’s’… Leek mij een goede reden om uit de buurt te blijven, maar volgens hem was een kleine meter ver genoeg weg. Gelukkig zagen we pas daarna in het bijbehorende opvangcentrum hoe die beesten wel twee meter uit het water kunnen springen om een kip aan een touw te pakken…
Bucketlist afgestreept, ik ben compleet…
Ik heb in die twee weken geen paard gezien en ook geen tijd gehad om dat te missen. Ik kreeg regelmatig berichten van het thuisfront, waar de dames alles keurig onder controle hadden. Dat maakt het voor mij mogelijk om deze reis of a lifetime te maken en ik ben ze daar heel dankbaar voor. Het is best een pittige hoeveelheid werk en vooral verantwoording die ik voor ze achterlaat. Het was niet alleen heerlijk om mijn bucketlist te kunnen afstrepen, het was ook heel fijn om even te kunnen slapen zonder die -weliswaar zelf gecreëerde- verplichting om er altijd vroeg uit te moeten.
Hebben ze me gemist…?
De terugreis verliep voorspoedig, ondanks de hevige turbulentie. Maar, om even in stijl te blijven, I hit the ground running. De jetlag is deze kant op pittig. Ik had er echter geen tijd voor. Honderd dringende mails, een bijeenkomst bij De Paardenkamp waar allemaal leuke dingen worden georganiseerd, een presentatieklus en oh ja, nog even een spoedje, dat ik overigens graag wilde doen, want het gaf me de kans om gezellig even bij Jesse en Matt langs te gaan en die mag ik heel graag, dus daar maak ik met plezier tijd voor vrij. En Matt kwam toevallig ook net terug uit Florida, dus gedeelde smart. Hebben mijn beesten me gemist? Poes Smurf was altijd nogal close, vooral ook met partner en wijkt nu helemaal niet meer van onze zijde. Toeter had zo’n beetje de hele tijd haar intrek genomen bij de manege tegenover, maar ligt weer op de bank. DD hinnikte, al vermoed ik dat hij dat naar alles en iedereen doet. Socrates is altijd lief als ik hem begroet. Ik meen aan hun ogen te kunnen zien dat ze toch blij zijn, ze hebben zo’n zachte fluwelen gloed. Uiteraard ben ik de dag erna meteen erop geklommen voor een buitenritje. DD was levendig, maar dat is hij altijd. De dag daarna in de bak was ongeveer het gevoel van een vierde raketlancering. Hij ontplofte nog net niet, maar Elon Musk zou blij zijn met zoveel power in de aandrijving. Nu maar hopen dat het weer iets meer richting Florida gaat, want de stormwind en vooral regen is niet erg uitnodigend om flink te trainen.